ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1931

………………..

หลังฉู่หลิวเยว่ได้สถานะเดิมกลับคืนมา นางก็พกบันทึกเล่มนั้นติดตัวไว้ตลอด

ตอนนี้มันยังนอนแหมะอยู่ในแหวนเฉียนคุนของนางเลยด้วยซ้ำ

นางไม่จำเป็นต้องเอามันออกมาเทียบกันก็รู้ได้ว่าเป็นภาษาเขียนแบบเดียวกัน!

นี่ทำให้ฉู่หลิวเยว่รู้สึกสับสนเข้าไปใหญ่

ตอนนั้นนางสูญเสียความทรงจำ อ่านเนื้อหาในบันทึกไม่เข้าใจก็เป็นเรื่องปกติ

แต่ว่าตอนที่นางหวนคืนไปที่สำนักหลิงเซียว หลังฟื้นฟูความทรงจำมาได้แล้ว กลับพบว่าตัวเองยังอ่านไม่เข้าใจอยู่ดี

ตอนนั้นนางรู้สึกได้รางๆ ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ทว่าภายหลังเรื่องราวต่างๆ นาๆ พากันถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน นางจึงค่อยๆ วางเรื่องนี้เอาไว้ก่อน

จนกระทั่งตอนนี้ยามเห็นอักษรลับที่สลักไว้บนโล่ ความไม่เข้าใจและงุนงงที่แอบแฝงอยู่ก็แล่นปราดเข้ามาในหัวอีกรอบ

โล่ผสานนภาอันนี้เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์แต่โบราณกาลอย่างเห็นได้ชัด

อีกทั้งอักษรลับด้านบนเองก็ต้องถูกสลักไว้นานแล้วเช่นกัน

เช่นนั้น…

บันทึกเล่มนั้นของนางไปใช้ภาษาเขียนแบบเดียวกันนี้ได้อย่างใด?

ช่วงที่นางมาอาณาจักรเสิ่นซวี่ครั้งแรก นางแน่ใจว่าไม่เคยสัมผัสกับเนื้อหาประเภทนี้มาก่อน

แต่อักษรด้านบนนี้เป็นลายมือของนางจริงๆ!

ฉู่หลิวเยว่นวดขมับด้วยรู้สึกปวดหัวอยู่ไม่น้อย

ก่อนหน้านี้นางเคยถามหรงซิวไป หรงซิวเองก็บอกว่าเขาไม่รู้จักจารึกที่อยู่บนโล่ใบนี้

สรุปแล้วนี่มันเกิดเรื่องอันใดกันแน่?

คิดมาถึงตรงนี้ ฉู่หลิวเยว่ก็นวดหว่างคิ้วตัวเองอย่างอดไม่ได้

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

ก่อนหน้านี้ยามนางพบเจออันตรายก็เป็นแบบนี้เช่นกัน

เพียงแต่ไม่รุนแรงเท่าครั้งนี้

ในตอนนั้น นางเกือบคิดไปแล้วว่ามีเปลวเพลิงร้อนระอุกำลังแผดเผาอยู่บนหว่างคิ้วนาง!

ความจริงแล้ว พลังปราณดั้งเดิมภายในร่างของนางก็เหมือนจะได้รับผลกระทบบางส่วน ถึงได้เดือดพล่านขึ้นมาอย่างใดอย่างนั้น!

แต่ความรู้สึกเช่นนี้เกิดขึ้นประเดี๋ยวประด๋าว

อีกอย่างเป็นเพราะทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ สถานการณ์มักจะอยู่ในสภาวะเร่งด่วนอย่างมาก

ดังนั้นนางจึงไม่เคยมีเวลาไปนั่งวิเคราะห์ปัญหานี้เสียที

ทั้งยังไม่รู้ว่าด้านในนี้จะเก็บซ่อนความลับอันใดเอาไว้อีก…

ในตอนที่ฉู่หลิวเยว่จดจ่ออยู่กับความคิด ด้านนอกประตูพลันมีเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยแว่วดังเข้ามา

นางได้สติกลับมา จัดการเก็บโล่กลับไป แล้วหันมองไปทางประตู

เงาร่างสูงใหญ่กำยำเดินย่างกรายเข้ามา

เป็นหรงซิวนั่นเอง

เมื่อเห็นว่าฉู่หลิวเยว่กำลังยืนอยู่กลางห้องคนเดียว คิ้วของหรงซิวก็เลิกขึ้นน้อยๆ จากนั้นเขาก็คลี่ยิ้ม

“รอข้าอยู่หรือ?”

ฉู่หลิวเยว่แค่นเสียงในลำคอเบาๆ

“ไม่ใช่สักหน่อย”

หรงซิวหาได้ถือสาไม่

ไม่ได้รอเขา แล้วจะไปรอใครที่ไหนได้อีก?

เขาเดินเข้ามาโอบรอบเอวผอมบางของฉู่หลิวเยว่ด้วยแขนยาว แล้วดึงคนเข้ามาในอ้อมกอด จากนั้นก็ก้มศีรษะลงประทับจูบแก่นาง

ฉู่หลิวเยว่หันศีรษะกลับไปพลางเบี่ยงออก ก่อนผินหน้ามองเขาด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย

ฉู่หลิวเยว่ย่อมไม่นึกเคลือบแคลงในความสามารถของหรงซิวอยู่แล้ว

เมื่อคืนวานเขาพูดว่าคนของพระราชวังเมฆาสวรรค์คงมาถึงที่นี่วันนี้

ผลลัพธ์ก็คือมาตามคาดไว้แล้วจริงๆ

อีกทั้งมากันจำนวนมากเสียด้วย

เพียงแต่ฉู่หลิวเยว่อยู่แต่ในจวนเยว่ ไม่ได้ออกไปดูด้วยตาแต่อย่างใด

ทั้งหมดล้วนเป็นหรงซิวจัดการทั้งสิ้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน