ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1936

………………..

สิ้นเสียงพูด บรรยากาศในที่แห่งนี้พลันแข็งค้างขึ้นมาทันที!

ไอเย็นเยียบพวยพุ่งราวกับอุณหภูมิลดต่ำลงถึงจุดเยือกแข็ง!

มวลอากาศเหมือนถูกแช่แข็งก็มิปาน สภาพแวดล้อมโดยรอบเงียบสงัดจนใครๆ ต่างหายใจแทบไม่ออก

ความหมายของประโยคนี้ก็คือ หากฉู่หลิวเยว่ไม่ยอมส่งมอบท่าเรือดอกท้อแต่โดยดี ตระกูลอี้จะจัดการกุดหัวคนในท่าเรือดอกท้อทั้งหมดให้สิ้นซาก!

รอยยิ้มบนดวงหน้าฉู่หลิวเยว่ค่อยๆ เลือนหายไป

หว่างคิ้วของนางราวปกคลุมด้วยเกล็ดน้ำแข็งเย็นยะเยือกที่หนาวเหน็บเสียดแทงลึกถึงกระดูก

“ประมุขอี้ นี่กำลังข่มขู่ข้าอยู่รึ?”

อี้เหวินเทาส่ายศีรษะ

“เปล่า ข้ากำลังเจรจาธุรกิจกับพระชายาด้วยความจริงใจอย่างถึงที่สุดต่างหาก”

น้ำเสียงของเขาตรงไปตรงมายิ่ง สีหน้าหรือก็จริงใจนัก

คนที่ไม่รู้ก็คงคิดว่าตัวเขานั้นเปี่ยมด้วยความคิดซื่อตรงจากน้ำใสใจจริง!

ฉู่หลิวเยว่กวาดตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบหนึ่งพลางแสยะยิ้ม

“ดูท่าประมุขอี้จะมั่นใจในตัวเองมากทีเดียว”

อี้เหวินเทาพยักหน้าน้อยๆ พลางกล่าวแฝงความนัยออกมาอย่างเปิดเผย

“คนตระกูลอี้ไม่เคยทำเรื่องที่ไม่มั่นใจว่าจะทำได้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”

คนที่เขาพามาล้วนแต่เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดของตระกูลอี้!

เมื่อมีตระกูลหนานมาร่วมมือด้วยยิ่งแล้วใหญ่ จะจัดการท่าเรือดอกท้อย่อมกระทำได้โดยง่ายดายกว่าเดิมมาก

เขารู้ว่าหรงซิวมีพละกำลังแข็งแกร่งดุดัน อีกทั้งก่อนหน้านี้ย่อมมีการตระเตรียมรับมือไว้แล้วบ้าง

แต่กับครานี้ ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้วว่าจะลงมือ ก็ไม่มีทางยอมให้ตัวเองพ่ายแพ้ได้โดยเด็ดขาด!

เขาจ้องมองไปทางฉู่หลิวเยว่ตาเขม็ง

“มิทราบว่าพระชายาคิดเห็นอย่างใดกับเงื่อนไขนี้ของข้า?”

มุมปากของฉู่หลิวเยว่ยกขึ้นน้อยๆ แววตาราวกับมีประกายดาราแวววาวเคลื่อนผ่าน

ริมฝีปากแดงของนางเผยน้อยๆ เผยความในใจแท้จริงที่สุดของตนออกมาไม่กี่คำ

“ข้า ว่า เจ้า มัน เหลว ไหล สิ้น ดี…!”

…

เงียบกริบ

บรรดาคนทั้งหลายต่างไม่มีใครคาดคิดทั้งนั้นว่าฉู่หลิวเยว่จะพ่นประโยคเช่นนี้ออกมา

นี่มันเป็นการฉีกหนังหน้าอีกฝ่ายตรงๆ แล้วโยนลงพื้นไปกระทืบย่ำซ้ำอีกอย่างแรงเลยหนา!

ช่างเป็นการไม่ไว้หน้าอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อยจริงๆ!

คนตระกูลหนานต่างตื่นตะลึง

…ฉู่หลิวเยว่กำเริบเสิบสานถึงเพียงนี้เลยรึ?

คนตระกูลอี้เองก็ตกใจเช่นกัน

…นี่มันคำพูดบ้าอันใดกัน!?

แม้แต่คนที่ต่อให้เขาไท่ซานจะถล่มต่อหน้าก็ยังคงท่าทีเรียบนิ่งไว้ได้อย่างอี้เหวินเทาได้ยินประโยคนี้ ดวงหน้าสูงส่งสง่างามก็บิดเบี้ยวให้เห็นในพริบตา

ชาติกำเนิดของเขาสูงส่ง อยากได้อันใดก็ได้ตลอด มีหรือจะเคยถูกคนใช้วาจาให้รู้สึกอับอายกันซึ่งหน้าเช่นนี้?

วาจาช่างขัดหูยิ่ง! ช่างน่าอับอายขายหน้าเสียนี่กระไร!

ฝั่งทหารยามของท่าเรือดอกท้อที่ยืนอยู่ด้านข้างต่างทยอยกันเผยสีหน้าชื่นชมนับถือ

…สมกับเป็นนายหญิงเยว่! กล้าหาญชาญชัยจริงๆ!

หากเป็นเรื่องจำพวกหยอกล้อจากที่สูงกว่าชนิดไม่คิดไว้หน้ากัน ก็ต้องเป็นเช่นนี้นี่ล่ะ!

อี้เหวินเทาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เรียกสีหน้าเดิมกลับคืนมาอย่างยากลำบาก แล้วมองไปทางหรงซิวอย่างอดทนอดกลั้นด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว

“โอรสสวรรค์ ข้ามาเพื่อเจรจาธุรกิจด้วยน้ำใสใจจริง การกระทำเช่นนี้ของพระชายาออกจะเกินไปหน่อยกระมัง?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน