ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1937

………………..

สุ้มเสียงของเขาเย็นเยียบและตายด้านไร้อารมณ์ มีเพียงตอนมองไปอย่างถี่ถ้วนจนเห็นถึงแววเกลียดชังที่แผ่ออกมาจากแววตาของเขาที่ทำให้เข้าใจได้ว่า คำพูดเหล่านั้นของเขากลั่นกรองออกมาจากก้นบึ้งจากใจจริง!

หนานอีฝานตะลึงงันจนตัวแข็งอยู่กับที่

คนตระกูลหนานทั้งหมดเองต่างก็งงงวยเช่นกัน

ลั่วเหยี่ยนยอมรับออกมาแล้วจริงๆ หรือว่าหนานอวี่สิงถูกเขาฆ่าตาย?

เขายังพูดออกมาอีกว่าหนานอีฝานรู้ดีที่สุดว่าเหตุใดเขาถึงลงมือหรือนี่?

สายตาเคลือบแคลงและฉงนสนเท่ห์นับไม่ถ้วนพุ่งเป้าไปที่หนานอีฝาน

กระแสความหวาดหวั่นภายใต้ก้นบึ้งในจิตใจของหนานอีฝานพลันพวยพุ่งขึ้นมาเช่นเดียวกัน!

ลั่วเหยี่ยนพูดเช่นนี้…

หรือว่า… เขาจะรู้เข้าแล้ว?

ความกังวลและความตื่นตระหนกระลอกใหญ่แล่นปราดสู่หัวใจ

เขาอ้าปากหมายจะพูด หากแต่ก็พูดอันใดไม่ออก

ฉู่หลิวเยว่เชยชมปฏิกิริยาหน้าถอดสีอันน่าตื่นตาของหนานอีฝานอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็กล่าวว่า

“ในเมื่อทุกท่านล้วนรวมตัวกันอยู่ที่นี่แล้ว เช่นนั้นก็ป่าวประกาศให้รู้โดยทั่วกันเถอะ ลั่วเหยี่ยน มิสู้เชิญเจ้ามาอธิบายแก่ทุกคนด้วยตัวเองว่า พวกเจ้ามาเยือนท่าเรือดอกท้อครั้งนี้ด้วยเหตุอันใด?”

หัวใจของหนานอีฝานราวกับถูกอันใดบางอย่างบีบรัดอย่างแรง

“ลั่วเหยี่ยน! เจ้าอย่าลืมนะว่าเจ้าเป็นคนตระกูลหนาน! ไม่ว่าพวกมันจะข่มขู่หรือติดสินบนเจ้ายังไง เจ้าก็มิอาจหักหลังตระกูลหนานได้!”

เขาแผดเสียงตะโกนออกไปดังก้อง!

ทว่าลั่วเหยี่ยนราวกับได้ยินเรื่องขบขันก็มิปาน เขาแสยะยิ้มมุมปาก

“หนานอีฝาน บางทีสมองเจ้าคงจะเลอะเลือนไปแล้ว ข้าแซ่ลั่ว ไม่ใช่แซ่หนาน”

จากนั้น เขาก็ได้ยินลั่วเหยี่ยนกล่าวต่อว่า

“จุดประสงค์ที่พวกข้ามาครั้งนี้นั้นเรียบง่ายมาก… ก็คือมาสังหารพวกเจ้า! หลังจากที่รู้ว่าพวกเจ้ามาท่าเรือดอกท้อโดยไม่ได้พาผู้ติดตามใดมาด้วย พวกข้าก็เลยตัดสินใจกันเช่นนี้แล้วที่จะมาที่นี่ เดิมคิดจะกำจัดพวกเจ้าไปให้สิ้นซาก คิดไม่ถึงว่า… พวกข้าจะกลับเป็นฝ่ายที่พ่ายแพ้เสียเอง”

ลั่วเหยี่ยนมีสีหน้าเฉยชา ทุกคำทุกประโยคทั้งชัดเจนแจ่มแจ้งและเย็นยะเยือก!

ส่วนบรรดาผู้คนตระกูลหนานก็ส่งเสียงเอะอะวุ่นวายขึ้นมาในทันใด!

เรื่องที่พวกเขาได้ยินมาไม่ใช่แบบนี้เสียหน่อย!

ระหว่างหนานอีฝานกับลั่วเหยี่ยน ใครกันแน่ที่พูดความจริง!?

“ส่วนเหตุผลที่จะสังหารพวกเจ้า… แน่นอนว่าเป็นอีอี”

คนที่รู้เรื่องหนานอีอีล่วงเกินหรงซิวและฉู่หลิวเยว่ที่อาณาจักรเสิ่นซวี่มีไม่มากนัก

แต่สายข่าวของตระกูลหนานและตระกูลอี้ต่างก็เก่งกาจอย่างมาก

ขอแค่พวกเขาต้องการ คิดจะสืบหาเรื่องพวกนี้ก็ไม่ใช่เรื่องยากอันใด

ยิ่งไปกว่านั้นในวันอภิเษกสมรสของคู่หรงซิว หนานอีอีก็ไปที่พระราชวังเมฆาสวรรค์อย่างเปิดเผยด้วย

แม้จะถูกสกัดกั้นไว้นอกประตู แต่เรื่องนี้ก็นับว่าทำได้ประเจิดประเจ้อ

ไม่อยากรู้ต่างหากที่ทำได้ยาก!

อีกทั้งก่อนหน้านี้จู่ๆ หนานอีอีก็ตายไป ยิ่งทำให้บรรดาฝูงชนต่างพากันคาดเดาไปต่างๆ นานา

“เริ่มแรกสุด ข้าและพวกหนานอวี่สิงคิดเหมือนกันว่าหนานอีอีตายอยู่ในเงื้อมือของพวกเจ้า แต่ภายหลังก็ได้รู้ว่าหาได้เป็นเช่นนั้นไม่”

เมื่อพูดถึงหนานอีอี สีหน้าของลั่วเหยี่ยนก็มีความเปลี่ยนแปลงในที่สุด

ทั้งปวดใจ ทะนุถนอม เศร้าโศก และโกรธแค้น!

เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

“ผู้ที่สังหารหนานอีอีตัวจริงมิใช่ใครอื่น ก็คือหนานอีฝานนั่นล่ะ!”

อารมณ์ของเขาแปรปรวนผิดปกติ ใบหน้าแดงก่ำ ริมฝีปากกลับขาวซีด ทั้งยังสั่นไหวอย่างรุนแรง

คนตระกูลหนานต่างนิ่งอึ้งอยู่กับที่อย่างไม่ใคร่จะเชื่อนัก

ใครก็มีโอกาสเป็นผู้สังหารหนานอีอีได้ทั้งนั้น แต่หนานอีฝานเป็นคนเดียวที่ไม่มีทางใช่เด็ดขาด!

เขาเป็นพ่อแท้ๆ ของหนานอีอีเลยหนา!

“ลั่วเหยี่ยน เจ้าเลอะเลือนไปแล้วหรือไร? คุณหนูรองคือไข่มุกกลางฝ่ามือของท่านประมุข รักใคร่นางยิ่งกว่าอันใด จะไปทำร้ายนางได้อย่างใดกัน?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน