ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 213

หลังจากที่อวี๋ฉิงถูกนำตัวไปรักษา มู่หงอวี่ก็ก้าวลงจากเวทีการประลองอย่างมีความสุข นางเดินเข้าไปใกล้ฉู่หลิวเยว่ก่อนจะขยิบตาให้นาง

เป็นจริงอย่างที่คาดไว้ว่าฉู่หลิวเยว่นางไว้ใจ ไม่เพียงแต่นางพูดเพื่อตัวเองเท่านั้น แต่นางยังทําให้คนในสำนักไท่เหยี่ยนทั้งหมดต้องยอมจำนนต่อนาง!

ฉู่หลิวเยว่บีบหูของหมีแผงคอทองคำตัวน้อย

“เจ้าพักผ่อนให้เพียงพอแล้วไว้ค่อยมาเล่นทีหลัง”

“ข้ารู้แล้ว!” มู่หงอวี่พยักหน้าแล้วตอบกลับพลางกลอกตาและถอนหายใจอย่างตั้งใจ

“เจ้าไม่สามารถทำเช่นนี้ได้อีก! มิฉะนั้นนายของเจ้าและข้าก็จะถูกกล่าวหาว่าโหดร้ายรู้หรือไม่?”

คนรอบข้างเอ่ยขึ้นทันที “ใช่แล้ว! หงอวี่ เจ้าจะได้ประลองอีกครั้งในภายหลัง แต่เจ้าต้องจริงจังกับเรื่องเล็กน้อยนี้!”

“นี่ ข้าอิจฉาเจ้ามากที่ล่าได้หมีแผงคอทองคำตัวน้อย แต่ตอนนี้…ฮ่าๆ เจ้าชนะในการประลองแต่กลับถูกผู้คนตำหนิ ตอนนี้ข้าไม่อิจฉาเจ้าแล้ว!”

มู่หงอวี่แสดงสีหน้าทะเล้น “ข้าอิจฉาเจ้านัก! เจ้ามีความสามารถในการหาสัตว์อสูรระดับสี่”

ฝูงชนต่างหัวเราะกัน

ใบหน้าของเฉิงหันซีดเผือด เขาสะบัดแขนเสื้ออย่างแรงแล้วนั่งลง จากนั้นซือถูซิงเฉินก็ตระหนักว่าเหมือนนางจะนำปัญหาไม่น้อยมาสู่ท่านอาจารย์

นางอดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปาก เสียงกระซิบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ข้าขอโทษท่านอาจารย์ ข้า…ข้าหุนหันพลันแล่นเกินไป”

เฉิงหันสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามพลางขมวดคิ้ว

“ซิงเฉิน เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า? ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ดูสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตลอด เจ้าฉลาดมาตลอดแต่ทำไมกลับทำเรื่องโง่เง่าเช่นนี้ได้ ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับอวี๋ฉิง แต่ในตอนนี้นางแพ้ก็คือแพ้! เหตุใดเจ้าถึงโต้แย้งให้นางมากมายเช่นนี้?”

“ข้า…ข้า” ซือถูซิงเฉินนางหลับตาลงด้วยความรู้สึกผิดอย่างไม่รู้ว่าจะพูดเช่นใดอยู่ครู่หนึ่ง อันที่จริง นางเพียงแค่ไม่ชอบสำนักเทียนลู่ ไม่…นางไม่ชอบมู่หงอวี่

หัวใจของซือถูซิงเฉินเหมือนจะถูกบีบครั้นด้วยอะไรบางอย่างที่มันค่อนข้างอึดอัด นางรู้ว่าแท้จริงแล้วนางไม่ได้พูดแทนอวี๋ฉิง

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา นางเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามู่หงอวี่และฉู่หลิวเยว่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ดังนั้นเมื่อเห็นว่ามู่หงอวี่เป็นที่สนใจ นางจึงรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

หน้าตาที่หยิ่งยโสคล้ายกับฉู่หลิวเยว่!

มู่หงอวี่คงภูมิใจในตัวเองและฉู่หลิวเยว่ก็คงมีความสุขเช่นกัน?

แต่ความคิดที่ถูกซ่อนเก็บไว้ภายในใจเช่นนี้ไม่สามารถพูดได้

เมื่อเห็นว่าซือถูซิงเฉินใช้เวลาเนิ่นนานก็ไม่สามารถหาเหตุผลได้ นางรู้สึกผิดอย่างมาก และเฉิงหันก็ทนไม่ไหวที่จะต่อว่านางต่อ

“ช่างมันเถิด เจ้าใจเย็นๆ ก่อน…เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ต้องมาที่นี่อีกสองวันข้างหน้า”

“ท่านอาจารย์!”

ซือถูซิงเฉินเอ่ยเรียกเฉินหันขึ้นทันที

“ข้าอยากอยู่ที่นี่!”

“สิ่งที่เจ้าต้องทำคือเข้าร่วมการประลองของหมอเทวดาในวันสุดท้าย เรื่องก่อนหน้านี้มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าเลย มันเสียเวลาเปล่า…นี่เจ้าเป็นอะไรไป”

“ข้า…ข้าแค่อยากจะดูว่าพวกมันแข็งแกร่งแค่ไหน ท่านอาจารย์ ท่านมักจะบอกข้าว่าการรู้จักตัวเอง และรู้จักศัตรูสามารถชนะการต่อสู้นับร้อยครั้งได้มิใช่หรือ? แม้ว่าข้าจะฝึกหมอเทวดาแต่คู่ต่อสู้ของข้าในอนาคตอาจไม่ใช่แค่หมอเทวดาเท่านั้น”

เฉิงหันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า

“เอาล่ะ แต่เจ้าต้องรับปากว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอีก อาจารย์ยังคงรอให้เจ้าเป็นหนึ่งในหมอเทวดา!”

ซือถูซิงเฉินนางถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเมื่อนางได้ยินประโยคสุดท้ายนั้น นางก็รู้สึกดีขึ้น “เจ้าค่ะ”