ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 268

หยางเจี้ยนชิงหยุดชะงักไป

“เจ้า…เจ้าคิดจะเล่นแง่ข้ารึ?”

สีหน้าของเขากลายเป็นดุร้ายและดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะสู้กับฉู่หลิวเยว่สุดชีวิต!

เขาทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าผู้คนมากมาย จนสูญเสียทั้งใบหน้าและจิตใจที่สะอาดสะอ้านของเขาไปหมดแล้ว จากนั้นฉู่หลิวเยว่ก็มาพูดประโยคหนึ่งออกมาลอยๆ

“ข้าแค่ขอให้เจ้ามอบกู่โลหิตออกมาก็เท่านั้น ข้าไม่ได้ต้องการจะค้นตัวเจ้าสักหน่อย และข้าก็ไม่ได้ขอให้เจ้าถอดเสื้อผ้าด้วย”

“เจ้า!”

หยางเจี้ยนชิงแทบอยากจะกระอักเลือดออกมา!

ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะหาข้ออ้างสุดท้ายออกมาได้จึงตะโกนเสียงดัง

“ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้ข้าก็ได้พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นแล้วว่าบนตัวของข้าไม่ได้มีกู่โลหิตอยู่ เจ้าใส่ร้ายข้าแบบนี้ ข้าจะไม่มีทางปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปแน่นอน!”

ฉู่หลิวเยว่กลั้นหัวเราะ

“บนตัวของเจ้าไม่มีก็ใช่ว่าเจ้าจะไม่ได้พกมันมาไม่ใช่รึ?”

หยางเจี้ยงชิงนิ่งไป “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

ฉู่หลิวเยว่ยกมือขึ้นมาแล้วชี้ไปยังหม้อยาที่คว่ำอยู่ในสนามแข่งขัน

“เจ้ามีส่วนเกี่ยวข้องกับกู่โลหิตหรือไม่นั้น อีกเดี๋ยวก็คงได้รู้กัน”

พูดแล้วก็เดินไปยังหม้อกลั่นยาใบนั้นอีกครั้ง!

หยางเจี้ยนชิงทำอะไรไม่ถูก!

“อย่า!”

เขาวิ่งไปกันและรั้งตรงหน้าของฉู่หลิวเยว่โดยไม่ทันได้คิด

ฉู่หลิวเยว่ยักคิ้ว

“อย่าอะไร? ข้าแค่จะไปตรวจหม้อกลั่นยาก็เท่านั้น ถ้าเจ้าไม่ได้ทำอะไรแล้วจะกลัวทำไมเล่า?”

หยางเจี้ยนชิงถูกจับความคิดได้จึงลุกลี้ลุกลนยิ่งกว่าเดิม

เขาอยากจะรั้งฉู่หลิวเยว่ต่อ แต่รอบข้างกลับมีสายตาของคนมากมายและเต็มไปด้วยความสงสัยมองอยู่ ตัวเขาเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าถ้าทำแบบนี้มีแต่จะทำให้พิรุธของเขาเห็นได้ชัดขึ้น

ขาทั้งสองข้างของเขาสั่นจนถอยหลังไม่ได้และไม่กล้าเดินไปข้างหน้าต่อ เพียงแต่พูดพึมพำว่า

“ไม่…ไม่!”

เห็นการตอบสนองของเขาแล้ว ทุกคนต่างก็รู้สึกว่าไม่ปกติ ในใจของเฉิงหันเต็มไปด้วยความกังวล

บรรยากาศแบบนี้ดูคุ้นเคยมาก!

เมื่อก่อนตอนที่ฉู่หลิวเยว่เปิดโปงเหิงจิ่งชั่ว ก็ดูเหมือนจะเป็นแบบนี้เช่นกัน!

ฉู่หลิวเยว่มองหยางเจี้ยนชิงด้วยสายตาเยาะเย้ย

เจ้ายังคิดจะมากันข้าอยู่รึ?

นางเพียงแค่ขยับเท้าของนางและสะบัดร่างกายของนางก่อนจะผ่านหยางเจี้ยนชิงไปเงียบๆ แล้วสาวเท้าเข้าไปในสนามอย่างรวดเร็ว!

ภายในพริบตาเดียว นางก็มาถึงข้างหม้อกลั้นยาแล้ว!

นางโน้มตัวลง ในมือจับมีดเอาไว้แล้วกรีดไปยังหม้อกลั่นไปนั้นเบาๆ

จากนั้นก็มีผงสีแดงปรากฏอยู่บนมีดที่ขาวใส

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่อง มีลำแสงที่ทำให้รู้สึกเย็นแปลกๆ เกิดขึ้น

หยางเจี้ยนชิงหน้าซีด!

พฤติกรรมเมื่อครู่ของเขาปิดบังเก่งถึงเพียงนั้น แม้การแข่งขันแพทย์ปรามาจารย์เกิดขึ้นตั้งหลายวันแล้วก็ยังไม่มีใครจับสังเกตได้ แล้วฉู่หลิวเยว่เห็นได้อย่างไร!

“นี่ก็คือกู่โลหิต”

ฉู่หลิวเยว่ตรวจตราผงสีแดงที่ติดอยู่บนมีดอย่างละเอียด

“ถ้าข้าเดาไม่ผิด เจ้าคงจะเอามันใส่ไปด้วยในตอนที่เอารากสีแดงใส่ลงในขาตั้งหม้อยาใช่หรือไม่? เมื่อรากสีแดงถูกเผาไหม้ไม่นานมันก็จะกลายเป็นผงสีแดง และมันจะผสมกับกู่โลหิตนี้ ซึ่งยากที่จะแยกออกได้ นอกจากนี้การเผาที่อุณหภูมิสูงจะทําให้มันกระจายอยู่บนผนังด้านบนของหม้อยาโดยอัตโนมัติ ซึ่งไม่สามรถมองเห็นจากภายนอกได้ ถ้าเวลาในการเผาไหม้เพียงพอ สมมติว่าเจ้าทำยาเม็ดออกมาได้สำเร็จแล้ว ในระหว่างนี้ ก็เพียงพอที่กู่โลหิตพวกนี้จะถูกเผาและแพร่กระจายออกไป”

ฉู่หลิวเยว่พูดอย่างใจเย็น เหมือนกำลังพูดเรื่องที่ไม่รีบร้อนอยู่ แต่ถ้าพูดถึงเนื้อหาที่พูดแล้วกลับทำให้ในใจของทุกคนเกิดความตื่นตระหนกขึ้น!

“หยางเจี้ยนชิง! ที่หลิวเยว่พูดนั้นใช่เรื่องจริงหรือไม่?”

ซุนจ้งเหยียนตะโกนถาม

ถ้าเป็นเรื่องจริง ถ้าอย่างงั้นหยางเจี้ยนชิงก็เตรียมที่จะโดนทุกคนที่อยู่ที่นี่ลงทัณฑ์ได้เลย!

เรื่องนี้เป็นเรื่องร้ายแรงมาก ร้ายแรงกว่ากรณีของเหิงจิ่งชั่วไปมาก!

หยางเจี้ยนชิงปากสั่นและไม่ง่ายเลยที่กว่าเขาจะพูดพูดประโยคหนึ่งออกมา

“นั่นไม่ใช่…นั่นไม่ใช่กู่โลหิต”

“ไม่ใช่งั้นรึ? งั้นเจ้าก็มาลองดูเอง?” ฉู่หลิวเยว่ยื่นข้อเสนอ

หยางเจี้ยงชิงเดินถอยหลังไปหลายก้าวทันที

“ไม่!”

“ไม่!…ข้าไม่อยากตาย หัวหน้า! อาจารย์! พวกท่านช่วยข้าด้วยข้าไม่อยากตาย!”

เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังมีอะไรที่ไม่เข้าใจอีกรึ?

เขาคลานมาทางสำนักไท่เหยี่ยนด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มพร้อมกับคราบเลือดเต็มตัว น่าอนาถาสุดๆ

“รั้งเขาไว้!”

เฉิงหันตะโกนร้องเสียงดัง!

อาจารย์ผู้ตัดสินก็ลงมือทันที เขาโยนเชือกเส้นหนึ่งออกไปแล้วมัดหยางเจี้ยนชิงไว้แน่น!

ฉู่หลิวเยว่เดินเข้าไปหาเขา

“หลิวเยว่ ระวัง!”

ซุนจ้งเหยียนกล่าวเตือน

แต่ฉู่หลิวเยว่ก็ยังไม่หยุดเดิน

“ผู้อาวุโสซุนวางใจเถิด ข้าแค่มีเรื่องอยากจะถามเขาสักหน่อย”

พูดแล้วนางก็เดินมาอยู่ตรงหน้าหยางเจี้ยนชิงเรียบร้อยแล้ว

นางมองเขาลงมาจากข้างบนก่อนจะเอ่ยปากถามทีละคำ

“ใครส่งเจ้ามา?”

หยางเจี้ยนชิงร้องโอดครวญ ไม่กล้ามองนางและไม่พูดไม่จา

ฉู่หลิวเยว่เดินเข้าไปใกล้อีกหน่อยเพราะเสียงเบาจนไม่ได้ยิน

“ถ้าเจ้าพูดออกมาข้าจะช่วยแก้พิษให้เจ้า”

หยางเจี้ยนชิงสะดุ้ง

“ถ้าไม่อย่างงั้น เจ้าคิดว่าเลี่ยวจงซูรอดมาถึงตอนนี้ได้อย่างไรรึ?”

ฉู่หลิวเยว่พูดเสียงเบา หยางเจี้ยนชิงกำลังกะพริบตาสู้อยู่ ในใจของฉู่หลิวเยว่รู้สึกตกใจ ที่หยางเจี้ยนชิงรู้นั้นมากกว่าที่ฉู่เซียนหมิ่นรู้เสียอีก!

ถ้าเขากล้าพูดออกมาหยางเจี้ยนชิงกำลังอ้าปากเหมือนว่ากำลังจะพูด แต่กลับกระอักเลือดออกมาเสียก่อน!

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกว่าไม่ได้การจึงรีบถอยออกมาทันที

จู่ๆ ร่างกายของหยางเจี้ยนชิงก็มีแทงที่น่ากลัวเกิดขึ้น!

ตึง!