ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 284

ทุกคนต่างพากันนิ่งอึ้งไปหมด

นกกระจอกสีฟ้าเป็นสัตว์ของมู่ชิงเห่อ แล้วทำไมจู่ๆ ถึงบินไปหาฉู่หลิวเยว่แบบนั้น?

มู่ชิงเห่อลุกขึ้นทันที

“ปีศาจแดง ห้ามทำร้ายคนเด็ดขาด!”

ปีศาจแดงกลับไม่ได้สนใจแล้วบินผ่านเป็นเส้นสีฟ้าในอยู่ในอากาศ จากนั้นก็พุ่งเข้าหาฉู่หลิวเยว่ทันที!

ขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่าฉู่หลิวเยว่จะจัดการกับเรื่องวุ่นวายนี้อย่างไรนั้น กลับเห็นนกตัวเล็กก้อนกลมตัวนั้นโผลเข้าไปในอ้อมกอดของฉู่หลิวเยว่ทันที!

มันใช้เล็บจิกชายเสื้อของฉู่หลิวเยว่เอาไว้แน่น ก่อนจะอ้าปีกเล็กๆ ของมันออก จากนั้นก็แนบไปบนตัวของฉู่หลิวเยว่ หัวกลมๆ ของมันถูไปถูมาอยู่บนตัวของนางไม่หยุดราวกับว่ามันทั้งรอคอยและคิดถึง

ฉู่หลิวเยว่ก้มมอง เห็นปีศาจแดงซบอยู่ในอ้อมอกแล้ว ใจก็เต้นแรงทันที!

เจ้าปีศาจแดง…จำนางได้?

แต่เป็นไปได้อย่างใด

รูปร่างหน้าตาของนางในตอนนี้ไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด แม้แต่มู่ชิงเห่อก็ยังจำไม่ได้ แล้วปีศาจแดงจะจำได้อย่างใด…

ต้องเข้าใจว่ามันไม่มีทางอยู่ใกล้คนรู้จักแน่นอน และบางทีมันก็ชอบเล่นกลด้วย ถึงขั้นไม่ไว้หน้ามู่ชิงเห่อ ถือเป็นหนึ่งสัตว์ที่โมโหร้ายมากๆ ตัวหนึ่งในบรรดาสัตว์ร้ายทั้งหลาย

จู่ๆ ใจของฉู่หลิวเยว่ก็เต้นเร็วขึ้นมา

ไม่ว่าปีศาจแดงจะจำนางได้หรือไม่ แต่ท่าทางที่ผิดปกติของมันต้องทำให้มู่ชิงเห่อแปลกใจแน่นอน​

นางจะเปิดเผยตัวตนออกมาตอนนี้ไม่ได้

ขณะที่ฉู่หลิวเยว่กำลังลังเลว่าจะทำอย่างใดดี จู่ๆ ตรงหน้าก็มีเงาสีแดงผ่านไป

นางเงยหน้าอย่างผิดหวัง ก็เห็นถวนจื่อกอดอกตรงหน้านาง และจ้องมองปีศาจแดงที่อยู่ในอ้อมแขนของนางด้วยแววตาดุเดือด

ในสายตาคู่นั้นเหมือนไฟที่กำลังลุกโชน

ในใจของฉู่หลิวเยว่ถึงกับส่งเสียง​ตึงดังขึ้นมา

ทันใดนั้นก็เห็นถวนจื่อก็ดึงปีกของปีศาจแดง และสะบัดออกอย่างแรงๆ ทันที!

ปีศาจแดงจมที่อยู่กับความอึ้ง และความดีใจอย่างเหลือเชื่อ จึงไม่ได้รู้สึกถึงความอันตรายที่มาถึง

เมื่อมันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติก็ถูกถวนจื่อโยนออกมาแล้ว!

ถวนจื่อรีบไปอยู่ตรงหน้าฉู่หลิวเยว่ทันที ก่อนจะจ้องปีศาจแดงด้วยแววตาอาฆาตราวกับว่าจะต่อสู้กันสักตั้งอย่างใดอย่างนั้น

ปีศาจแดงที่ถูกสะบัดก็รู้สึกมึนงงไปหมด

ไม่ง่ายเลยกว่ามันจะปรับตัวให้มั่นคงได้ แต่จู่ๆ ก็รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติขึ้น

มันยกปีกขึ้นมาดู ก็ตกใจเมื่อเห็นว่าตัวเองถูกถอนขนไปหนึ่งกระจุก!

เหมือนว่ามันจะรู้แล้ว จึงมองไปบนพื้นก็เห็นขนกระจุกนั้นทิ่มแทงอย่างเจ็บปวด

ฮูก!

ปีศาจแดงส่งเสียงร้อง ก่อนจะพุ่งเข้าไปหาถวนจื่อ!

ถวนจื่อกัดฟัน แยกเขี้ยวอย่างเลือดเย็นและพร้อมที่จะปะทะ!

เมื่อเห็นพวกมันกำลังจะต่อสู้กัน ฉู่หลิวเยว่ก็รีบห้ามทันที

“ถวนจื่อกลับมา!”

จากนั้นถวนจื่อที่เชื่อฟังมาตลอดแต่ครั้งนี้กลับดื้อรั้นขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงของฉู่หลิวเยว่ก็ชะงักไปสักพักแล้วพุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง

เวลาแบบนี้จะแพ้ไม่ได้

บนตัวของปีศาจแดงก็มีเปลวไฟสีฟ้าลุกขึ้นมาทันที

อุณหภูมิในห้องงานเลี้ยงก็สูงขึ้นทันที

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง ดูแล้วนกกระจอกสีฟ้าที่ตัวเท่าฝ่ามือจะเก่งกาจไม่เบา!

ในใจของฉู่หลิวเยว่ร้อนรนขึ้นมาทันที

ถึงแม้ว่าปีศาจแดงจะอยู่ในระดับเจ็ด แต่เพราะว่าเป็นสายเลือดพิเศษซึ่งเพียงพอที่จะสู้กับอสูรระดับแปดได้!

ตอนนี้ถวนจื่อจะรับมือกับมันอย่างใด?

มู่ชิงเห่อเอ่ยปากอย่างเย็นชา

“ปีศาจแดง ถ้าเจ้ากล้าก่อเรื่องข้าจะเอาเจ้าเข้าห้องกรงเดี๋ยวนี้!”

และแล้วคำนี้ก็ได้ผล

ปีศาจแดงตัวสั่นและเปลวไฟบนตัวก็หายไปอย่างรวดเร็ว

ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์ อายุ หรืออย่างอื่น ฉู่หลิวเยว่และคนคนนั้นไม่มีความคล้ายคลึงกันจริงๆ

นอกจากนี้ ในสถานการณ์แบบนั้น คนคนนั้นจะอยู่รอดได้อย่างใด?

มู่ชิงเห่อรู้สึกเพียงว่ามีหมอกจำนวนมากอยู่ข้างหน้าเขา และเขาไม่สามารถเห็นอะไรได้ชัดเจน

“ปกติแล้วปีศาจแดงจะไม่ทำแบบนี้ แต่วันนี้อาจเป็นเพราะว่ามัน…ถูกชะตากับเจ้า”

เสียงของมู่ชิงเห่อคลุมเครือเล็กน้อย

ดูเหมือนฉู่หลิวเยว่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก และมุมปากของนางยกขึ้น

“รองแม่ทัพมู่ไม่โทษข้าก็เพียงพอแล้ว”

มู่ชิงเห่อรู้สึกสับสนเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะอยู่ต่อไปอีก

“วันนี้ก็พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน”

จากนั้นเขาก็ไปตรวจดูบาดแผลของปีศาจแดงว่ามาได้อย่างใด พูดจบเขาก็เงยหน้าแล้วแล้วเดินไป และเมื่อเดินผ่านหรงเจินเขาก็ชะงักไป

“ที่บางที่ก็ใช่ว่าขยะจะไปแบบสุ่มสี่สุ่มห้าได้”

หรงเจินถึงกับหน้าซีด แต่ก็พูดอะไรไม่ออกสักคำ

มู่ชิงเห่อถึงจะเดินออกไป

ปีศาจแดงที่อยู่ข้างเขาก็หันกลับไปมองข้างหลังหลายครั้ง ในดวงตาสีแดงสวยงามเต็มไปแววตาที่ทำใจไม่ได้

ฉู่หลิวเยว่เห็นแล้วก็เศร้าใจจึงก้มหน้าลง ปีศาจแดงต้องจำนางได้แน่นอน ถึงแม้ไม่รู้ว่าจะทำอย่างใด แต่…นางก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกนั้นได้อย่างใดอยู่ดี

ทั้งเศร้าใจ เสียใจ แต่กลับรู้สึกดีใจและอบอุ่นด้วย

ที่จริงแล้วหลังจากที่นางตาย ก็ยังถูกนึกถึงอยู่

แต่น่าเสียดายที่ในสถานการณ์ตอนนี้ นางไม่กล้าทำความรู้จักกับปีศาจแดงตัวนั้น

อีกฝั่งมู่ชิงเห่อปฏิเสธจักรพรรดิจยาเหวินไม่ให้อยู่ด้วย แล้วเดินออกจากห้องงานเลี้ยงไปคนเดียว

เมื่อเดินไปถึงที่ที่ไม่มีคน เขาถึงจะหยุดแล้วมองไปยังปีศาจแดง

“ว่ามา ว่าเกิดอะไรขึ้น”