ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 285

ปีศาจแดงเอียงหัวแล้วทำเป็นไม่สนใจมู่ชิงเห่อ

มู่ชิงเห่อจ้องมันเอาไว้

“เจ้านิสัยเสียเกินไปแล้วนะ”

ปีศาจแดงจ้องเขามันก่อนจะมีน้ำตาไหลออกมา

เมื่อก่อนตอนที่นางยังอยู่ เขาไม่กล้าที่จะทำแบบนี้กับมันเลยสักนิด ตอนนี้เพิ่งผ่านไปไม่นาน ชีวิตของมันก็เลวร้ายลงเป็นอย่างมาก หลายปีที่ผ่านมาก็ทรมานมามากพอแล้ว

มู่ชิงเห่อเจ้านายโง่เง่าคนนี้…

ปีศาจแดงยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่จนแทบอยากจะกลับไปหาฉู่หลิวเยว่

แต่มันรู้ว่ามู่ชิงเห่อต้องไม่เห็นด้วยแน่นอน

แต่ไม่ว่าอย่างใด ก็ยังมีชายคนนั้นอยู่…

ขนของมันก็ถูกดึงออกไปแล้ว

ตึง!

ปีศาตแดงโมโหจนนอนนิ่งอยู่บนพื้น ราวกับบอกว่าไม่ไปแล้ว

ชีวิตนี้มันอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว!

มู่ชิงมองด้วยหางตา

“เจ้าใช้กลอุบายนี้ไปก็มิได้ผลกับข้าหรอก”

ปีศาจแดงไม่ยอมขยับ ใจแข็งไม่ยอมไปกับเขาให้ตายมันตายอยู่ตรงนี้ให้สิ้นเรื่อง นึกถึงเมื่อวานที่ออกไปก็ยังถูกสัตว์ร้ายพวกนั้นทำร้ายอีกมันไม่มีหน้าจะอยู่ต่อแล้ว!

ทว่า…วันนี้ยังถูกมู่ชิงเห่อทำแบบนี้อีก ชีวิตนี้อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว มู่ชิงเห่อหลับตาลงด้วยความโมโหเพื่อระงับอารมณ์ตัวเอง เพื่อไม่ให้ตัวเองฆ่าปีศาจตัวนี้ตาย

“เจ้าถูกใครทำร้ายมา ถ้าเจ้าบอกข้าจะช่วยเจ้าแก้แค้นเอง”

ปีศาจแดงขยับตา แต่ยังทำตัวแข็งทื่อก่อนจะครุ่นคิดและสับสนสุดๆ

“อยู่ที่แบบนี้ยังได้รับบาดเจ็บ ดูแล้วช่วงนี้เจ้าไม่ได้ขยันฝึกฝนเท่าไรนะ”

มู่ชิงเห่อรีบพูดขึ้น จนสามารถโน้มน้าวให้ปีศาจแดงมีความคิดที่จะให้เขาช่วยได้สำเร็จ

บนตัวของมันมีเปลวฟีฟ้าเกิดขึ้น เผาไหม้ทำความสะอาดคราบเลือดที่เหลือ มู่ชิงเห่อเลิกคิ้วและรู้สึกแปลกใจ ปีศาตแดงชอบสร้างปัญหาข้างนอก และให้เขาเก็บกวาดตามหลังอยู่ตลอด

นึกไม่ถึงว่าวันนี้มันจะดื้อรั้นขนาดนี้

“ในเมื่อเจ้าไม่พูด ก็เปลียนคำถามก็แล้วกัน”

แววตาของมู่ชิงเห่อดูจริงจัง จ้องปีศาจแดงตาเขม็งราวกับว่ามองมันออก

“ในห้องงานเลี้ยง เหตุใดเจ้าถึงทำกับฉู่หลิวเยว่เช่นนั้น”

“ท่านรองแม่ทัพมู่”

มู่ชิงเห่อยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆ ก็ถูกเสียงเล็กแหลมของหญิงสาวคนหนึ่งขัดเสียก่อน

เขาหันกลับมาก็เห็นว่าเป็นฉู่หลิวเยว่

บังเอิญจริงๆ

แววตาของมู่ชิงเห่อกลายดูผ่อนคลายทันที ก่อนจะเหลือบมองไปยังปีศาจแดง ปีศาจแดงที่นอนอยู่บนพื้นตัวแข็งทันที

จบแล้ว!

ถูกนางเห็นเข้าแล้ว!

แบบนี้ช่างขายขี้หน้าจริงๆ!

มันบินขึ้นมาโดยไม่คิดอันใด และพุ่งขึ้นไปข้างบน จากนั้นมันก็บินรอบมู่ชิงเห่อหนึ่งรอบ ระหวางนั้นก็ไม่ลืมที่จะดิ่งลงพื้นแล้วทำเหมือนว่าก่อนหน้านี้มันก็เล่นจสนุกและบินรอบตัวมู่ชิงเห่อเช่นกัน

มองจากไกลๆ ก็ดูเหมือนผีเสื้อที่กำลังเล่นสนุกตัวหนี่ง

มู่ชิงเห่อเงียบไป

ฉู่หลิวเยว่เดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะถามด้วยท่าทางที่ดูตกใจ

“ท่านรองแม่ทัพมู่ ปีศาจของท่านดูแล้วร่าเริงจังเพคะ”

ดี เด็กไม่รู้จักโต ความสามารถแกล้งตายยังเหมือนเดิมไม่มีผิด

มู่ชิงเห่อเงียบ

ปีศาจแดงที่บินว่อนถึงกับประหม่า ไม่รู้ว่าจะบินต่อหรือไม่…จนแทบจะร่วงหล่นลงจากฟ้า สุดท้ายก็ต้องก้มหัวลงด้วยความหงุดหงิด

“เจ้ามีเรื่องอันใดรึ?”

มู่ชิงเห่อกระแอม ด้วยใบหน้าที่ไม่รู้สึกรู้สา

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มเจื่อน

“มีเรื่องหนึ่งที่อยากจะให้ท่านช่วย ไม่รู้ว่าท่านจะยินยอมหรือไม่”

“ว่ามา”

ไม่นานปีกของมันก็เปียกไปหมด

ฉู่หลิวเยว่เห็นท่าทางปิศาจแดงแล้วในใจก็รู้สึกเอ็นดูสุดๆ

ถึงปีศาจแดงจะดื้อรั้นและชอบก่อเรื่องใหญ่โตมาแต่ไหนแต่ไร

แต่เวลาบาดเจ็บขึ้นมาจริงๆ กลับมุดหัวร้องไห้อยู่ใต้ปีกเหมือนตอนนี้ เหตุใดนางถึงรู้สึกไม่อยากกอดปีศาจแดง ตั้งแต่ที่นางเกิดใหม่อีกครั้ง เวลานางนึกย้อนไปถึงอดีตทั้งหมดก็เหมือนกับกลายเป็นฝันไป

ความจริงใจทั้งหมดกลายเป็นความเสแสร้ง ความซื่อสัตย์ทั้งหมดกลายเป็นความทรยศ สุดท้ายแล้วมีเพียงปีศาจแดงเท่านั้นที่คิดถึงนาง เห็นท่าทางของปีศาจแดงแล้ว นางถึงจะรู้สึกเจ็บใจที่ลึกลงไปในกระดูกนั้นได้ถูกบรรเทาขึ้นแล้ว

แต่ตอนนั้นกลับไม่ใช่โอกาสที่ดีนัก

มู่ชิงเห่อเอ่ยปาก

“ข้ายังจะอยู่ที่นี่ต่ออีกสักพัก เจ้าให้นางมาที่นี่ เดี๋ยวข้าจะเรียกแพทย์มาช่วยรักษาให้นาง”

เป็นถึงรองแม่ทัพทหารม้า เขาจึงมีอำนาจใหญ่โต เรื่องการระดมทีมแพทย์จึงไม่ใช่ปัญหา

ฉู่หลิวเยว่เก็บสายตากลับมาพร้อมกับรอยยิ้มเกรงใจบนใบหน้า

“ถ้าอย่างงั้นก็ขอบใจท่านรองแม่ทัพมู่มาก”

พูดจบนางก็ถามด้วยความลังเล

“แต่…ความหมายของท่านรองแม่ทัพมู่ก็คือ…ท่านจะไม่ได้กลับไปทันทีงั้นรึ?”

เขามาที่นี่เพื่อเลือกคนที่มีชีพจรตี้จิงไม่ใช่รึ? นอกจากนี้เขายังมีเรื่องอื่นอีกรึ?

มู่ชิงเห่อตอบกลับเพียงแค่ว่าอือ และไม่ได้พูดอะไรอีก

ฉู่หิวเยว่รู้ว่าตอนนี้นางไม่มีสิทธิ์ที่จะถามมากมายขนาดนี้ ดังนั้นนายจึงไม่เปิดปาก และทำได้เพียงแค่คุกเข่าลง

“ในเมื่อเป็นแบบนั้น หลิวเยว่ขอไม่รบกวนเวลาของท่าน ข้าขอตัวก่อน”

พูดจบก็ถอนหลังแล้วหันหลังเดินไป

“หยุดเดี๋ยวนี้”

จู่ๆ มู่ชิงเห่อก็เอ่ยปาก

ฉู่หลิวเยว่หยุดเดินก่อนจะหันกลับไปยิ้มให้พลางถาม

“ท่านรองแม่ทัพมู่ยังมีธุระอีกหรือไม่?”