ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 306

ฉู่หลิวเยว่นิ่งไป

“เจ้าคือ…อินทรีสามตารึ?”

อสูรศักดิ์สิทธิ์เกิดในทะเลทรายทางตอนเหนือ มีความสามารถที่แกร่งกล้ามาก

ทั้งสองภพชาตินี้นางไม่เคยเห็นอสูรร้ายตัวเป็นๆ มาก่อน นางรู้จักอินทรีสามตาก็เพราะนางเคยเห็นในตำนานของลึกลับของราชวงศ์เทียนลิ่งมาผ่านๆ

นางนึกไม่ถึงเลยสักนิดว่าตัวเองจะได้เจอกับอสูรศักดิ์สิทธิ์แบบนี้ ถึงแม้จะเป็นเพียงวิญญาณแต่พลังทำให้คนรู้สึกขวัญผวาได้

มันคือหัวหน้านกอินทรีสามตา

ต่อมา เหมือนว่ามันจะกังวลกลัวฉู่หลิวเยว่ไม่เชื่อ มันจึงหลับตาลง

หลักจากที่นิ่งเงียบไปสักพัก จู่ๆ ตำแหน่งกลางดวงตาของมันก็มีร่องแนวตั้งเกิดขึ้น

ไม่มีรูม่านตาในร่องแนวตั้งมีเพียงลูกตาสีแดงกลม

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย

“ตาดวงที่สามของอินทรีสามตานั้นไม่ใช่ตาสีขาวหรอกหรือ? เหตุใดถึงเป็นสีแดงเช่นนี้เล่า?”

ครั้งนี้ถึงคราวอินทรีสามตาสงสัยแล้ว

“เจ้าเคยเห็นข้าด้วยรึ?”

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “บรรพบุรุษของข้าเคยเห็น”

อินทรีสามตามองฉู่หลิวเยว่ด้วยแววตาลึกซึ้ง ก่อนจะค่อยๆ เอ่ยปาก

“เมื่อก่อนดวงตาของข้านั้นเป็นสีขาวเงินก็จริง แต่การสู้รบเมื่อพันปีที่แล้ว ถูกพังทลายไปสิ่งเป็นเพราะเหตุการณ์นั้น ข้าถึงได้ถูกขังอยู่ที่นี่มาถึงพันปี!”

ฉู่หลิวเยว่ชะงักไป

“เป็นแบบนี้นี่เอง” สร้างหอคอยจิ่วโยวขึ้นมาเพื่อสิ่งที่กดทับอสูรศักดิ์สิทธิ์นี้เอง

เมื่อก่อนตอนที่นางเพิ่งจะรู้ว่ามีถ้ำเทียนหยวนฝูที่เอาไว้กดอสูรร้ายอยู่ข้างล่างนี้นั้น ก็ตกตะลึงสุดๆ

แต่เมื่อเป็นอินทรีสามตา ทุกอย่างก็สมเหตุสมผลแล้ว นอกจากการมีอยู่ของระดับนี้แล้ว สัตว์อสูรตัวอื่นๆ คงไม่สามารถอยู่รอดในถ้ำเทียนหยวนฝูได้นานถึงพันปีแบบนี้

ฉู่หลิวเยว่ถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ

“ที่จริงแล้ว หม้อยาเทียนฟังนี้ต่างหาก ที่นำมาใช้เพื่อเป็นสิ่งกดขี่เจ้าเอาไว้?”

แสงที่เฉียบคมผ่านดวงตาของอินทรีสามตา

ฉู่หลิวเยว่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

หลังจากเผชิญหน้ากันในระยะเวลาสั้นๆ แล้ว ในที่สุดอินทรีสามตาก็เอ่ยปาก

“ลืมไปเลยว่าตอนนี้หม้อยาเทียนฟังได้เข้าไปอยู่ในร่างกายของเจ้าแล้ว…” พูดอีกอย่างก็คือมันยอมรับฉู่หลิวเยว่เป็นนายของมันแล้ว และทุกสิ่งเกี่ยวกับมันนั้น ฉู่หลิวเยว่รู้ดีที่สุด

“ใช่”

ถึงแม้ว่าจะมีข้อห้ามอยู่ข้างบนหอคอยจิ่วโยว แต่ที่จริงแล้วก็ไม่สามารถใช้มาข่มขู่มันได้ และต่อให้มีค่ายกลผนึกสวรรค์อยู่ ก็ไม่สามารถขังมันไว้ได้จริง

ถ้ามีเพียงหอคอยจิ่วโยวอย่างเดียว มันคงเป็นอิสระตั้งนานแล้ว

น่าเสียดายที่มีหม้อยาเทียนฟังด้วย

สิ่งนั้นต่างหากที่เป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้มันถูกขังเป็นเวลาพันปี

ฉู่หลิวเยว่มองไปรอบก็ไม่เห็นโครงกระดูกอื่นๆ

“แล้ว…โครงกระดูกของเจ้า”

“เปลวไฟในหม้อยาเทียนฟังได้เผาเป็นเป็นขี้เถ้าไปหมดแล้ว”

อินทรีสามตาพูดอย่างเฉยชา

ฉู่หลิวเยว่จึงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

“ในเมื่อสิ่งของนี้เก่งกาจขนาดนี้ เหตุใดวิญญาณของเจ้าที่ถูกแผดเผามานานถึงเพียงนี้แล้วยังไม่สลายไปอีกเล่า?”