ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 315

“ฝ่าบาท!”

เมื่อจักรพรรดินีได้ยินคำว่า “ออกจากการเป็นรัชทายาท” แล้ว ก็มือเท้าชา และอุทานด้วยความตกใจทันที

“ฝ่าบาทใจเย็นๆ ก่อนนะเพคะ เจ้าชายทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ถ้าอย่า…“

“อารมณ์ชั่ววูบ? ข้าเห็นอย่างชัดเจนว่ามันใช้อำนาจการเป็นองค์รัชทายาทเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเอง และคิดว่าทุกอย่างขึ้นอบู่กับมันต่างหาก!”

จักรพรรดิจยาเหวินโมโหสุดๆ

“มันไม่สมควรเป็นองค์รัชทายาท!”

เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าหรงจิ้นปรารถนาและรอคอยอยากได้ตำแหน่งนี้มาก

เมื่อก่อนที่เขาลอบฆ่าองค์ชายสาม ตอนนี้ก็ยังจะแย่งฉู่หลิวเยว่กับองค์ชายเจ็ดอีก

เขาโอหังถึงเพียงนั้น บัลลังก์นี้ยังจะคู่ควรให้เขานั่งได้อย่างใด

ถ้าวันหนึ่งเขามีอำนาจกว่านี้ ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างใดแล้ว

จักรพรรดินีถึงกับเข่าอ่อนจนแทบจะล้มลงกับพื้นทันที คำพูดนี้ของจักรพรรดิจยาเหวินเทียบเท่ากับการประหารชีวิตหรงจิ้นไปแล้ว!

ถ้าถูกโค่นบัลลังก์ลงจริงๆ ถ้าอย่างงั้นต่อไปก็คงไม่สามารถกลับมายืนหยัดอีกครั้งได้แล้ว

“ฝ่าบาท! เป็นเพราะความผิดของข้าเอง เป็นเพราะข้าไม่สั่งสอนองค์รัชทายาทให้ดีเอง!ได้โปรดท่านทรงให้อภัยเขาสักครั้งเถิดนะเพคะ!”

จักรพรรดินีคุกเข่าลง ก่อนจะขอร้องอ้อนวอนอย่างน่าเวทนา

ส่วนหรงจิ้นก็นิ่งเหม่อไปแล้ว

“เสด็จ…เสด็จพ่อ?”

เขาก็แค่อยากจะได้ฉู่หลิวเยว่มาเป็นจักรพรรดินีเท่านั้น ไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายผิดบาปอันใด เหตุใดเสด็จพ่อถึงโมโหถึงเพียงนี้ ถึงกับต้องล้มบัลลังก์ของเขาเลยหรือ

เพี๊ยะ!

เสียงตบดังแสบแก้วหูสนั่นขึ้นมา

เป็นเสียงของจักรพรรดินีที่ตบหรงจิ้นไปหนึ่งที ก่อนจะเอ่ยปากด้วยความโมโห

“ยังไม่รีบยอมรับผิดต่อหน้าเสด็จพ่อของเจ้าอีก”

หรงจิ้นโดนตบหน้าไปทีหนึ่ง และโดนตบบวมแดงขึ้นมา มุมปากก็มีเลือดซิบออกมา

ทำให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าการตบครั้งนี้ของจักรพรรดินีนั้นแรงเพียงใด

“เจ้ายังกล้ายังนิ่งอยู่อีก”

ในใจของจักรพรรดินีร้อนรนสุดๆ สีหน้าก็ยิ่งซีดเข้าไปอีก และแววตาก็แดงจนน้ำตาแทบไหลออกมา

ทันใดนั้นนางก็อดที่จะเดินเข้าไปทำให้หรงจิ้นตื่นตัวไม่ได้

เขารู้หรือไม่ว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างใด

ฝ่าบาทกำลังเปิดปากทางแล้ว ถ้าไม่พยายามห้ามไว้ ถ้าอย่างงั้นบัลลังก์ขององค์รัชทายาทนี้คงจะโค่นอย่างแน่นอน!

ถึงเวลานั้น ถ้าอยากจะรั้งก็คงรั้งเอาไว้ไม่อยู่แล้ว!

หรงจิ้นเป็นคนที่ฉลาดมาตลอดแท้ๆ เหตุใดวันนี้ถึงได้ตัวโง่เขลาถึงเพียงนี้

ไม่สิ ควรจะบอกว่า ตั้งแต่ที่เขาเริ่มไปมาหาสู่กับฉู่หลิวเยว่ก็ค่อยๆ กลายเป็นแบบนี้ไป

ทั้งหมดนี้ต่างเกิดขึ้นเพราะฉู่หลิวเยว่ทั้งนั้น ถ้าไม่มีนาง หรงจิ้นถูกตบจนเวียนหัวตามัว แต่ก็ถือว่าเขาได้ตื่นจากการสั่งสอนของจักรพรรดินีมากแล้ว

เขาคุกเข่าพลางขยับไปข้างหน้า

“ได้โปรดเสด็จพ่อทรงใจเย็นก่อนลูกผิดไปแล้ว”

จักรวรรดิจยาเหวินยิ้มอย่างเฉยชา

“ตอนนี้สำนึกผิดแล้วหรือ? เมื่อครู่นี้เจ้าไม่ได้ใช้ตำแหน่งองค์รัชทายาทข่มขู่จนเป็นบ้าหรือ”

ที่จริงแล้ว เรื่องที่หรงจิ้นสั่งคนให้ไปลอบฆ่าหรงจิ่วก่อนหน้านี้ ถึงแม้ว่าเขาจะโมโห แต่กลับไม่ได้คิดจะกำจัดหรงซิวแต่อย่างใด

เดิมทีคนในพระราชวังนั้นก็โหดเหี้ยมมากอยู่แล้ว

โดยเฉพาะองค์จักรพรรดินี

ถ้าหรงจิ้นจะจิตใจอำมหิตก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด

แต่ว่า เรื่องในวันนี้ทำให้เขาผิดหวังสุดๆ

หรงจิ้นถึงขั้นกล้าทำเรื่องนี้ต่อหน้าทุกคนเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง

คนแบบนี้ ยากที่จะทำการใหญ่ได้

หรงจิ้นกระวนกระวาย ถึงได้รู้ว่าเรื่องนี้ได้เลยเถิดไปจนเกินกว่าจะควบคุมได้แล้ว

“เสด็จพ่อ ลูก ลูกเปล่า”

จักรพรรดิจยาเหวินกลับขี้เกียจที่จะฟังเขาอธิบาย และตะโกนด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“มานำตัวไป”

เดิมทีคนเหล่านั้นคือสมุนขององค์รัชทายาทอยู่แล้ว ตอนนี้จึงต้องต่อสู้เพื่อหรงจิ้นด้วยความพยายามทั้งหมดที่มี

“ฝ่าบาท ที่จักรพรรดินีพูดก็มีเหตุผลนะขอรับ องค์รัชทายาทขาดสติไปชั่วขณะ และไม่ได้ทำพิษโทษฐานร้ายแรงนัก ได้โปรดท่านจงให้อภัย และให้โอกาสกับเขาอีกครั้งด้วยเพคะ”

“องค์รัชทายาทโดดเด่นมานานหลายปี และขยันทำงานในทุกๆ วันเพราะอยากแบ่งเบาภาระของท่าน ต่อให้ไม่ใช่งานที่เห็นความดีความชอบได้ชัดเจน แต่ก็ป็นงานใช้กำลังที่หนักเช่นกัน”

“ฝ่าบาท ถ้าองค์รัชทายาทต้องลงจากบัลลังก์จริงๆ แล้วต่อไปหลีอ๋อง และฉู่หลิวเยว่จะจัดการเรื่องต่างๆ เองได้อย่างใดขอรับ?”

…

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วเล็กน้อย

นางไม่อยากได้ยินคำพูดนี้เลยสักนิด

หรงจิ้นฆ่าตัวตายเองแล้วเกี่ยวอันใดกันกับนาง และหรงซิวหรือ?

นางยังไม่ทันได้บอกเลยว่าตัวเองก็รังเกียจกับคำพูด และการกระทำทั้งหมดในวันนี้ของหรงจิ้นเหมือนกัน

สีหน้าของหรงซิวดูสงบอยู่ตลอดเวลา

เขายิ้มอ่อนๆ ก่อนจะเอ่ยปาก

“ที่ผู้ใหญ่ทุกท่านพูดก็ไม่ได้ไม่มีความหมายแต่อย่างใด เสด็จพ่อ ลูกแค่อยากจะร้องขอให้ท่านช่วยจัดงานอภิเษกสมรสให้ก็เท่านั้น ข้าไม่ได้อยากจะทำให้เรื่องวุ่นวายถึงเพียงนี้เลยสักนิด ถ้าวันนี้ท่านไม่สามารถให้อภัยพี่ชายได้ ถ้าอย่างงั้น…ลูกเองก็คงเป็นบาปเหมือนกัน”

จักรพรรดิจยาเหวินถอนหายใจยาว

“หรงซิว เจ้าช่างเป็นคนรู้เหตุรู้ผลเหลือเกิน

ถ้าไม่ใช่เพราะสุขภาพร่างกายของเขาไม่ดี ตำแหน่งองค์รัชทายานี้คงเป็นของเขาแล้ว จะตกเป็นของหรงจิ้นได้อย่างใด?

น่าเสียดายจริงๆ

สีหน้าของจักรพรรดิจยาเหวินเต็มไปด้วยความเสียดาย ซึ่งให้ความรู้เหมือนเป็นมีดที่ทิ่มแทงหัวใจจักรพรรดินีและหรงจิ้น

แต่ตอนนั้นไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็ไม่กล้าที่จะแสดงความไม่พอใจออกไปได้

สถานการณ์เงียบสงัด และในที่สุดจักรพรรดิจยาเหวินก็มองไปยังฉู่หลิวเยว่พลางเอ่ยปากถาม

“ฉู่เยว่ เจ้าคิดว่าอย่างใด?”

ฉู่หลิวเยว่คุกเข่าลง

“ฝ่าบาททรงรู้ดีว่า ตั้งแต่ที่องค์รัชทายาทได้ยกเลิกงานอภิเษกสมรสก้บข้าไปแล้ว พวกข้าก็ไม่ได้มีการติดต่อกันอีกเลย ฉะนั้นข้าจึงไม่รู้ว่าเหตุใดจู่ๆ วันนี้เขาถึงเป็นเช่นนี้ไป ส่วนหลีอ๋องนั้น พวกข้าช่วยเหลือกันมาโดยตลอด ในใจของหลิวเยว่จึงรู้สึกซาบซึ้งไม่น้อย ฉะนั้น…หลิวเยว่จึงยินยอมที่จะดูแลหลีอ๋องตลอดชีวิต และไม่มีวันหักหลังทรยศหรือทอดทิ้งเด็ดขาด”