ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 318

ฉู่หลิวเยว่ยักคิ้วประหนึ่งรู้สึกตกใจ

“งั้นหรือ? ไม่รู้ว่ารองแม่ทัพมู่เคยเจอกับอสูรร้ายประเภทเดียวกันกับถวนจื่อที่ใดหรือ? ถ้าเป็นพรหมลิขิต บางทีอีกฝ่ายอาจจะเป็นพรหมลิขิตของถวนจื่อก็เป็นได้”

มู่ชิงเห่อจ้องมองฉู่หลิวเยว่ ประหนึ่งกำลังคิดว่าคำพูดนี้ของนางนั้นออกมาจากใจจริงหรือไม่

“มันเป็นสัตว์อสูรร้ายของคนที่ข้าเคยรู้จักนะ แต่มันไม่ใช่ตัวเพียงพอนโลหิต มันคือ…”

เขานิ่งไปสักพักจู่ๆ ก็เผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนออกมา

“ช่างมันเถิดถึงอย่างใดเขาก็ตายไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดถึงอีก”

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกคับแค้นใจทันที

นางได้ยินเสียงของตัวเอง

“น่าเสียดายจริงๆ…ถ้าเป็นประเภทเดียวกันกับถวนจื่อแบบนี้ ต้องน่ารักสุดๆ แน่นอน แต่เหตุใดสัตว์อสูรตัวนั้นถึงตายหรือ? หรือว่ามันตายจากการต่อสู้”

มู่ชิงเห่อค่อยๆ เก็บรอยยิ้มที่มุมปากกลับไป ก่อนที่สีหน้าจะกลายเป็นเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็ง

“เป็นเพราะนายของมันตาย มันคงตรอมใจตายไปด้วย แต่เป็นเพราะอสูรร้ายตัวนั้นก็มีความสามารถที่แข็งแกร่งเช่นกัน มันคือรู้ว่าการที่ตัวเองอยากตายนั้นไม่ได้ตายง่ายๆ จึงเลือกที่จะระเบิดตัวเองให้ตายไป”

ทุกๆ คำนั้นเป็นเหมือนมีดแหลมคมที่ทิ่มแทงเข้ามาในใจของฉู่หลิวเยว่อย่างโหดเหี้ยม

ถึงนางจะรู้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่พอได้ยินด้วยตัวเอง นางจึงรู้สึกรับไม่ได้

“งั้นหรือ…ใช่แล้ว แล้วคนรู้จักคนนั้น ก็คือคนที่ข้าบอกว่าเจ้ากับนางมีความคล้ายกัน”

สีหน้าของมู่ชิงเห่อไม่ได้มีความรู้สึกใดๆ น้ำเสียงที่พูดออกมาก็เฉยชาสุดๆ ราวกับว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องปกติเรื่องหนึ่งอย่างใดอย่างนั้น

ฉู่หลิวเยว่ฝืนขยับริมฝีปาก มือเท้าชาจนแทบจะขยับตัวไม่ได้

“อย่างงั้นหรือ”

“แค่ก…แค่กๆ”

จู่ๆ หรงเซียวที่อยู่ข้างๆ ก็ไอรุนแรงขึ้น

ฉู่หลิวเยว่จึงรีบหันไปมอง

“…หลีอ๋อง ท่านเป็นอันใดหรือ”

ไม่ง่ายเลยกว่าหรงเซียวจะหยุดไอได้ แล้วจึงยิ้มด้วยริ้มฝีปากที่ซีดเซียว

“ไม่มีอันใดหรอกเพียงแต่…รู้สึกเหนื่อยหน่อยๆ น่ะ…”

ฉู่หลิวเยว่รีบเอ่ยปากทันที

“ถ้าอย่างงั้นข้าส่งท่านกลับไปยังที่พักดีกว่า”

บนใบหน้าของหรงเซียวเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

“ขอบใจเจ้ามาก”

ฉู่หนิงที่อยู่อีกฝั่งรู้สึกไม่วางใจ

“เยว่เอ๋อร์ เดี๋ยวพ่อตามเจ้าไปด้วยก็แล้วกัน”

พูดจบ พวกเขาก็กลับไปพร้อมกัน

มู่ชิงเห่อยังคงยืนอยู่ตรงนั้นและกำลังฉู่หลิวเยว่อยู่

ฉู่หลิวเยว่ก้าวไปได้ก้าวหนึ่งก็หันกลับมาถามว่า

“ท่านรองแม่ทัพมู่มีเรื่องอันใดอีกหรือไม่?”

มู่ชิงเห่อนิ่งไปสักพัก ไม่พูดไม่ไม่จา ก่อนจะหันตัวเดินกลับไปทันที

ฉู่หนิงมองดูแผ่นหลังของเขา ก่อนจะเดินมาอยู่ข้างฉู่หลิวเยว่พลางกระซิบว่า

“เยว่เอ๋อร์ เจ้าเคยทำผิดต่อท่านรองแม่ทัพมู่มาก่อนหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่แสยะยิ้มโดยไม่สนใจอันใด

“อาจจะใช่ แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น”