ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 339

ทุกคนในห้องต่างมองไปที่ฉู่หลิวเยว่

มู่หงอวี่ไม่มีทางติดขัดอันใดอยู่แล้ว จึงพยักหน้าเห็นด้วยซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากนั้นมองไปที่พระชายาผิงเจียงและกล่าวว่า

“ท่านแม่ นี่คือฉู่หลิวเยว่ เป็นเพื่อนสนิทของข้าในสำนักเทียนลู่ นางเป็นคนที่ขอให้รองแม่ทัพมู่ตกลงช่วย”

พระชายาผิงเจียงมองฉู่หลิวเยว่ด้วยแววตาแห่งความรัก

“ขอบใจเจ้ามากจริงๆ…”

“ท่านแม่ หลิวเยว่เองก็เป็นปรมาจารย์แพทย์เช่นกัน! แม่คงไม่รู้หรอกว่าในงานสมาคมเยาวชนเมื่อไม่กี่วันก่อน นางกลั่นยาเม็ดออกมาด้วย! พูดอีกอย่างก็คือ นางเป็นปรมาจารย์แพทย์ตัวจริง! ให้นางลองดูให้ท่านแม่ก่อนบางทีอาจจะช่วยได้”

พระชายาผิงเจียงยิ้มและพยักหน้า

“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับลูกอวี่อยู่แล้ว”

เมื่อฉู่หลิวเยว่กำลังจะก้าวไปข้างหน้า ชายชราในชุดเขียวที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้นทันที

“องค์หญิงน้อย ข้าเกรงว่าจะไม่เหมาะ”

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

มู่หงอวี่ถึงกับตกตะลึง

“ผู้เฒ่าจีฉ่าง ท่านหมายความว่าอย่างไร”

จีฉ่างลูบเคราของเขาและพูดอย่างจริงจัง

“องค์หญิงน้อย ข้าคนนี้รู้ว่าท่านกำลังทำเพื่อพระชายา แต่ในเรื่องนี้ ข้าเกรงว่าแม่นางฉู่คงช่วยไม่ได้”

มู่หงอวี่ครุ่นคิดและก่อนจะเอ่ยถาม “ท่านไม่ไว้ใจหลิวเยว่รึ?”

“ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอน” จีฉ่างส่ายหน้า “แม่นางฉู่มีชื่อเสียง และเราทุกคนต่างก็รู้กันดี การที่สามารถทำยาเม็ดได้สำเร็จในวัยเท่านี้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ความสามารถอันน่าทึ่งของแม่นางฉู่ได้แล้ว แต่…พระชายามีอาการป่วยหนักมาเป็นเวลานานแล้ว แม้แต่แพทย์แนวหน้าหลายคนของแคว้นเย่าเฉินยังทำอันใดไม่ถูก นับประสาอันใดกับแม่นางฉู่ เรามารอแพทย์จากราชวงศ์เทียนลิ่งกันก่อนดีหรือไม่?”

มู่หงอวี่ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

“ผู้เฒ่าจีฉ่าง ข้าแค่ขอให้หลิวเยว่ช่วยวัดชีพจรให้แม่ของข้า ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด อีกอย่าง แพทย์จากราชวงศ์เทียนลิ่งก็ยังไม่มา ฉะนั้นเราจึงทำได้เพียงรอ และให้หลิวเยว่ตรวจดูก็คงจะไม่เป็นไร เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว”

ท่าทางของจีฉ่างดูลำบากใจ

“องค์หญิงน้อย ไม่ใช่ว่าข้าจงใจห้าม แต่… เฮ้อ ท่านไม่รู้หรอกว่าก่อนที่ท่านจะมา ท่านอ๋องบอกกับพวกข้าว่าอาการป่วยของของพระชายาต้องถูกเก็บเป็นความลับที่สุด และห้ามมิให้บุคคลภายนอกรู้ ดังนั้น…”

“แสดงว่าเจ้ายังไม่ไว้ใจหลิวเยว่หรือ”

มู่หงอวี่โกรธจริงๆ แล้ว

นางยืนขึ้นและมองตรงไปที่จีฉ่างด้วยอารมณ์หลากหลาย

“ผู้เฒ่าจีฉ่าง หลิวเยว่ช่วยพวกเรามามากแล้ว แต่เจ้าก็ยังระแวงนางอย่างนั้นหรือ ถ้าไม่ไว้ใจแม้แต่นาง ก็ไม่มีใครในแคว้นนี้ที่ข้าสามารถไว้ใจได้อีกแล้ว! เจ้าทำให้ข้าเสียใจมากจริงๆ! ”

จีฉ่างไม่คิดว่ามู่หงอวี่จะให้ความสำคัญกับฉู่หลิวเยว่มากถึงเพียงนี้ จึงเกิดอาการประหม่าขึ้นทันที

“แต่…ทางท่านอ๋อง…”

“ด้านท่านพ่อ ข้าจะบอกเขาเอง! นอกจากนั้นข้าคิดว่าหากท่านพ่อจะอยู่ที่นี่ ก็คงจะไม่ไร้เหตุผลแบบนี้อย่างแน่นอน!”

มู่หงอวี่เอ่ยจบก็หันไปมองฉู่หลิวเยว่

“หลิวเยว่ อย่าไปสนใจเลย! มาช่วยดูให้แม่ของข้าหน่อย!”

จีฉ่างรู้สึกอายจนต้องก้าวถอยหลัง

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิด จีฉ่างผู้นี้ดูเหมือนจะไม่ยอมให้นางแตะต้องพระชายาผิงเจียงเป็นพิเศษ…

นางก้าวไปข้างหน้าและวางนิ้วบนข้อมือของพระชายาผิงเจียง

จีฉ่างมองการกระทำดังกล่าว

การแสดงออกของฉู่หลิวเยว่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง และครู่หนึ่งก็ปล่อยมือของนางลง

“หลิวเยว่ อาการของแม่ข้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าดูอันใดออกหรือไม่?” มู่หงอวี่ถามอย่างกังวล

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหน้า

“พระชายาป่วยมาหลายปีแล้วและร่างกายอ่อนแอมาก แต่นอกเหนือจากนั้น ข้าคงไม่มีความสามารถที่จะทำอันใดได้”

ใบหน้าของมู่หงอวี่มีความเสียใจปรากฏขึ้น

“ก่อนหน้านี้แพทย์เหล่านั้นก็พูดแบบเดียวกัน…”

ยิ่งไปกว่านั้น นางรู้สึกชัดเจนว่าสภาพร่างกายของพระชายานั้นแย่ลงกว่าเดิมด้วย

ฉู่หลิวเยว่ตบไหล่ของนางเบา ๆ

“ไม่ต้องกังวล แพทย์จากราชวงศ์เทียนลิ่งจะรักษาได้อย่างแน่นอน”

มู่หงอวี่ยิ้มอย่างไม่เต็มใจ