ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 343

เมื่อแก้ไขปัญหาของมู่หงอวี่ได้แล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็เตรียมตัวร่ำลา

มู่หงอวี่งุนงงเล็กน้อย

“เจ้าจะไปแล้วรึ?”

ฉู่หลิวเยว่เหลือบมองมู่ชิงเห่อพลันกระตุกยิ้มมุมปาก

“เวลาใกล้หมดแล้ว ฉะนั้นข้าจึงต้องรีบไป เจ้าวางใจเถอะ รองแม่ทัพมู่และนายน้อยเจี่ยนรับปากที่จะช่วยเจ้าแล้ว อย่างไรเสีย พวกเขาจะต้องรับผิดชอบในเรื่องที่รับปากไว้แน่นอน หากเจ้าต้องการวัตถุดิบปรุงยา ก็จงไปหาคุณชายรองเหยียนที่ร้านเจินเป่าเก๋อ ให้เขาหักค่าใช้จ่ายทั้งหมดจากบัญชีของข้า เมื่อข้ากลับมา ข้าจะไปคุยกับเขาเอง”

มู่หงอวี่สายศีรษะอย่างมาดมั่น

“ไม่ได้! เจ้าช่วยข้าหลายเรื่องแล้ว จะให้เจ้ามาจ่ายค่าวัตถุดิบแทนอีกได้อย่างไร?”

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง และไม่ได้ดึงดันต่อไป

“อย่างนั้นเจ้าก็บอกไปว่า เห็นแก่บุญคุณที่เขาติดค้างข้าไว้ รับรองว่าเขาต้องช่วยรวบรวมสมุนไพรให้เจ้าแน่”

ฤทธิ์ของพิษในร่างกายพระชายาผิงเจียงนั้นซับซ้อนเสียจริง ทว่าเมื่อมาเจอความแข็งแกร่งของเจี่ยนเฟิงฉือแล้ว ย่อมไม่มีปัญหา

แต่อาจต้องใช้วัตถุดิบชนิดพิเศษเข้าช่วย

มันอาจไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาวัตถุดิบชนิดพิเศษในเมืองหลวง แต่ในเจินเป่าเก๋อต้องมีแน่นอน

หากมู่หงอวี่ไปคนเดียว คุณชายรองเหยียนคงไม่เอามันออกมาให้ดูเป็นแน่ ดังนั้นนางจึงให้มู่หงอวี่อ้างอิงถึงชื่อนาง ซึ่งในกรณีนี้คุณชายรองเหยียนอาจจะเต็มใจที่จะช่วยก็ได้

ทว่าฉู่หลิวเยว่ไม่ได้อธิบายรายละเอียดอื่นๆ นอกจากนี้ให้มู่หงอวี่ฟัง

แต่มู่หงอวี่ฉลาดมาก เจ้าตัวสามารถจับทางและเดาได้ในใจ ชั่วขณะหนึ่งนางต้องการพูดอันใดบางอย่าง แต่พอจะอ้าปาก คำพูดเหล่านั้นกลับชะงักค้างอยู่ในลำคอ

และสุดท้ายก็หลุดออกมาเพียงประโยคเดียว

“ขอบใจเจ้ามากนะ หลิวเยว่”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้ารับ

สำหรับเจี่ยนเฟิงฉือนั้น แม้ว่านางจะไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับเขา และมองว่าเขาขวางหูขวางตา แต่เขาก็เป็นอีกคนที่พูดจริงทำจริง

ถ้าเขาบอกว่าจะกลั่นยาอยู่ที่นี่และช่วยพระชายาผิงเจียง เขาจะทำมันอย่างแน่นอน

สีหน้าของมู่หงอวี่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ

เดิมทีฉู่หลิวเยว่ตั้งใจจะเตือนมู่หงอวี่ให้ระวังเจี่ยนเฟิงฉือ แต่เมื่อคิดๆ ดูแล้ว คงไม่จำเป็น

ไม่เช่นนั้นแม่นางที่แสนจริงจังคงเส้นคงวาอย่างมู่หงอวี่ คงได้กลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของเจี่ยนเฟิงฉือแน่

ฉู่หลิวเยว่หันมองมู่ชิงเห่อ พลางถามด้วยรอยยิ้ม “รองแม่ทัพมู่ ท่านจะอยู่ที่นี่หรือว่าจะ…”

มู่ชิงเห่อไม่ตอบ แต่สาวเท้าเดินออกไปเงียบๆ แทน

มู่หงอวี่โน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วกระซิบเสียงเบา

“หลิวเยว่ เจ้าว่าสีหน้ารองแม่ทัพมู่ดูแปลกๆ หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่ตอบกลับเสียงเรียบ “หืม? เช่นนั้นหรือ ข้ามองไม่ออกเลย”

“จริงๆ นะ! เมื่อครู่ไม่รู้เพราะเหตุใด สีหน้าของเขาถึงเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเช่นนั้น แม้ก่อนหน้านี่เขาจะดูเย็นชาก็จริง…แต่…แต่ว่า…”

มู่หงอวี่ขมวดคิ้วมุ่นเชิงไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดอย่างไร

“เอาเถอะ ข้าแค่รู้สึกไม่ดี เหมือนพริบตาก็นึกถึงเรื่องแย่ๆ ขึ้นมา… อาจเพราะข้าไม่เคยเห็นเขาทำหน้าแบบนั้นก็เป็นได้”

ฉู่หลิวเหย่ยิ้มบาง

“ข้าไม่ได้สังเกตเลย”

หากเป็นไปได้ นางก็อยากวิ่งตามเขาไปให้ทัน แล้วถามว่าเขาเป็นอันใด

อึดอัดหรือ

รึละอาย?

นางก็แค่พูดอันใดบางอย่างเช่น การ “ทรยศ” ออกไปเท่านั้น

มู่ชิงเห่อฝืนหาเหตุผลอื่นมาสนับสนุนความคิดของตัวเอง เขานั่งลงบนเก้าอี้และคิดจะลุกไปชงชาให้ตตนเองเหมือนอย่างที่ผ่านมา

เมื่อใดก็ตามที่เขาอารมณ์เสีย เขามักจะทำเช่นนี้เพื่อให้ตัวเองสงบลง

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขารินชา ตาคมกลับจับจ้องไปยังถ้วยน้ำชา พลันนึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมาอีกครั้ง

ทุกคนคิดว่าเขาชอบดื่มชา แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่

เพียงแต่ครั้นนึกถึงเรื่องชงชา มันกลับทำให้เขาสงบลงได้

ทว่าไม่นานเขากลับรู้สึกปวดแสบปวดร้อน ร่างสูงสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะพบว่ายามที่เขาสติหลุดนั้น เขาเผลอทำชาร้อนๆ หกลวกมือตนเองเข้าเสียได้

เขาหลับตาลงอย่างหงุดหงิด พลันกวาดชุดน้ำชาบนโต๊ะลงพื้นด้วยความโกรธเกรี้ยว!

เพล้ง!

เสียงแก้วแตกดังกังวานท่ามกลางห้องอันแสนว่างเปล่า และนั่นยิ่งสะท้อนให้เห็นถึงความอ้างว้างภายใน

พลันความเจ็บปวดมากมายก็ทะลักออกมาจากหัวใจ!

สีหน้าของมู่ชิงเห่อเปลี่ยนไปทันตา พลางยกมือขึ้นกุมแผ่นอกหนาที่กำลังหอบหายใจอย่างหนักหน่วง

จากนั้นเขาก็ค่อยๆ หยิบกระจกทองสัมฤทธิ์รูปเพชรออกมาด้วยความยากลำบาก

ปีศาจแดงไม่ได้แผลงฤทธิ์แต่อย่างใด แต่ร่างของเขากลับตึงเครียด!

วินาทีต่อมากระจกทองสัมฤทธิ์รูปเพชรก็เปล่งแสงเจิดจ้า!

เพียงพริบตาก็เกิดการบิดเบือนของมิติที่มองไม่เห็นขึ้นภายในห้อง!

แสงเรืองรองบนกระจกค่อยๆ หายไป ก่อนจะมีคลื่นน้ำสีแดงเข้มพุ่งขึ้นมา!

พร้อมกับเสียงบางอย่างที่ดังลอดออกมาจากในกระจก

“มู่ชิงเห่อ ข้าสั่งให้เจ้าลงมือนานแล้ว เหตุใดจึงไม่มีความคืบหน้าเลย?”