ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 352

ยามได้ยินครึ่งแรกของประโยคนั้น จักรพรรดินีก็มีความสุขล้นหลามที่อีกฝ่ายเป็นห่วงเป็นใย ทว่าประโยคหลังที่ตามมากลับทำให้ความสุขที่กำลังพรั่งพรูเหล่านั้น ลดฮวบลงทันตา

นางเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ

“ฝ่า…ฝ่าบาทอยากไปเยี่ยมเจินเจินหรือเพคะ?”

จักรพรรดิจยาเหวินลูบเคราพลางถอนหายใจ

“ถูกต้อง เมื่อก่อนนางเอาแต่ใจนัก ข้าเลยตัดหางปล่อยวัดเพื่อให้นางได้ปรับปรุงตัว จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมาพักใหญ่แล้ว ข้าว่านางคงรู้สึกผิดและคิดได้แล้ว อีกอย่าง เพราะข้าคิดถึงนาง ข้าเลยมาชวนเจ้าไปหานางด้วยกัน”

จักรพรรดิจยาเหวินเองก็มีแผนการอยู่ในใจ

หรงจิ้นทำผิดพลาดครั้งใหญ่ แต่ก็ถูกลงโทษตามผลของการกระทำ ทว่าในตอนท้าย นั่นเป็นเพราะตัวเขาเองต่างหากที่ไร้ความสามารถ ทำให้จักรพรรดินีและคนอื่นๆ โดนลากเข้ามาติดร่างแหไปด้วย

เขาแค่ต้องการทำให้คนพวกนั้นหวาดกลัว แต่เขาไม่ได้วางแผนที่จะทำให้หรงจิ้นตกอับเช่นนั้น

ส่วนหรงเจิน แต่ไหนแต่ไรนางเป็นลูกสาวสุดที่รักของเขา ทว่าในใจกลับมีความรู้สึกค้างคาบางอย่าง

ดังนั้นผ่านไปสามสี่วัน เขาจึงเดินทางมาหาจักรพรรดินีด้วยตัวเอง เพื่อขอพบหรงเจิน

จักรพรรดินีเอ่ยตอบอย่างลังเล

“ฝ่าบาทเพคะ ช่วงนี้หรงเจินอารมณ์ไม่ดี และเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องไม่ยอมออกมาพบใคร หม่อมฉันกังวลว่าหากฝ่าบาทเข้าไป นางอาจจะทำอะไรให้ท่านขุ่นเคืองใจ รอให้ดีกว่านี้สักหน่อย ให้นางสงบสติอารมณ์ลงก่อน แล้ว…ค่อยไปหานางดีกว่าหรือไม่เพคะ?”

จักรพรรดิจยาเหวินขมวดคิ้ว “ขังตัวเองและปฏิเสธพบผู้อื่นรึ เกิดอะไรขึ้นกับนาง มันผู้ใดกวนใจนางอีก?”

จักรพรรดินียิ้มบางราวรู้สึกผิด

“เรื่องนี้…ความจริงฝ่าบาทเองก็รู้อยู่แล้วเพคะ เพราะรองแม่ทัพมู่… ก่อนหน้านี้นางหวังให้รองแม่ทัพมู่รักษาหยวนตันที่แตกสลายของนาง แต่ว่า…หลังจากนั้นเกิดเรื่องอันใดขึ้น ท่านเองก็ทราบเรื่องนี้ เป็นเพราะเหตุนี้ นางเลยเศร้าเสียใจอย่างมากเพคะ”

ท่าทีขึงขังในตอนแรกของจักรพรรดิจยาเหวิน อ่อนลงเล็กน้อย

“ไม่แปลกใจเลย”

คราแรกเขาคิดจะช่วยพูดให้หรงเจินเสียหน่อย ทว่ามู่ชิงเห่อนั้นไม่ใช่คนที่จะโน้มน้าวได้ง่ายๆ เลย อีกทั้งหรงเจินทำให้เขาขุ่นเคืองและทำให้เขาหมดความอดทน ฉะนั้น โอกาสในการแก้ต่างให้หรงเจินจึงแทบเป็นศูนย์

เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้ จักรพรรดิจยาเหวินจึงทำได้เพียงกล่าวโทษชะตาฟ้าดินที่ทอดทิ้งหรงเจินเท่านั้น

“ข้าได้ข่าวคราวมาว่า ฉู่หลิวเยว่ไปอ้อนวอนต่ออ๋องแห่งเมืองหย่งผิง เพื่อขอให้รองแม่ทัพมู่ไปเชิญเซียนหมอจากราชวงศ์เทียนลิ่งมารักษาพระชายาผิงเจียง…”

จักรพรรดินีหลุบตาลงพร้อมทำหน้าเศร้าสร้อย

“กระหม่อมอิจฉานางเหลือเกิน ช่างน่าเสียดายที่ครานั้นเจินเจินทะเลากับฉู่หลิวเยว่ มิเช่นนั้นกระหม่อมคงไปขอร้องให้นางช่วยแล้ว และไม่แน่ว่า เจินเจินเองก็จะ…”

ขณะพูดนางก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาไปพลาง ราวกับทุกข์ระทมสุดขีด

แต่ก็ยังมิวายใช้หางตาลอบมองดูท่าทีของจักรพรรดิจยาเหวิน

แต่กลับต้องผิดหวัง เมื่อใบหน้าของจักรพรรดิจยาเหวินยังคงเฉยเมยไร้การเปลี่ยนแปลงใดใด

พลันรู้สึกหดหู่ขึ้นในใจทันที

หรงเจินเป็นถึงองค์หญิง แต่กลับไม่ได้รับการรักษาดีๆ เหมือนฉู่หลิวเยว่และมู่หงอวี่!

นี่ฝ่าบาททรงไม่โกรธเลยอย่างนั้นหรือ?

แต่นางไม่รู้ว่าครั้งหนึ่งจักรพรรดิจยาเหวินเคยไปเยือนราชวงค์เทียนลิ่งมาแล้ว เขาจึงรู้ดีว่าการมีอยู่ของราชวงศ์นั้นทรงพลังขนาดไหน

และรู้อย่างแจ่มแจ้งด้วยว่า สำหรับมู่ชิงเห่อแล้ว ทั้งตัวเขาและแคว้นเย่าเฉินนั้น ไม่ต่างอะไรกับมดตัวเล็กๆ ไร้พิษสงเลย

ไม่ว่ามู่ชิงเห่อต้องการจะทำอันใด หรือเลือกช่วยผู้ใด นั่นเป็นเรื่องที่เขาจะตัดสินใจเอง คิดหรือว่าจะมีใครบังคับเขาได้?

จักรพรรดิจยาเหวินครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า

“เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเจ้าเลย ท่ามกลางความมืดมิดนั้น ทุกอย่างยอมเป็นไปตามชะตากรรมของมัน แต่ข้าว่านางไม่ควรทำตัวเช่นนี้ต่อไป มันไม่ใช่ทางออกที่ถูกต้อง…พอแล้ว! ข้าจะเข้าไปดูเอง!”

จักรพรรดินีสะดุ้งสุดตัวจนลืมเช็ดน้ำตาทิพย์ไปเสียสนิท

“ฝ่าบาทเพคะ! หม่อมฉันว่า… ปล่อยให้เจินเจินสงบลงก่อนดีไหมเพคะ? ท่านเองรู้นิสัยของนางดี ยิ่งบังคับนาง นางก็จะยิ่งดื้อรั้นมากขึ้นเท่านั้น…”

จักรพรรดิจยาเหวินขมวดคิ้ว พลันจ้องมองจักรพรรดินีตาเขม็ง

“จักรพรรดินี เหมือนท่านไม่อยากให้ข้าพบเจินเจินเลยนะ?”

นี่มันผิดวิสัยเกินไปแล้ว

ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเป็นจักรพรรดินีเอง ที่พยายามทุกวิธีทางโน้มน้าวให้เขามาพบองค์หญิงสี่

แน่นอน เขารู้ว่านางอยากให้เขาแสดงความรักความห่วงใยต่อเจินเจิน แต่ส่วนมากเขาก็จะทำเป็นหลับหูหลับตาตลอด

ทว่าวันนี้…มันแปลกเกินไปจริงๆ

“ไม่ใช่นะเพคะ หม่อมฉันก็แค่…แค่…”

จักรพรรดินีปฏิเสธทันทีโดยไม่คิด แต่กลับไม่รู้ว่าต้องแก้ต่างเช่นไรต่อไปดี

พอเป็นเช่นนี้ จักรพรรดิจยาเหวินก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น

พลันทำสีหน้าจริงจังขึงขังทันตา

“ในเมื่อเจ้าไม่อยากไป งั้นข้าจะไปเอง!”