ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 353

เวลาผ่านไปไวราวพริบตา ฉู่หลิวเยว่อุดอู้อยู่ในหอสมุดสำนักไท่เหยียนมาห้าวันแล้ว

นอกจากเวลางานและเวลาพักผ่อนตามปกติแล้ว พลังงานส่วนใหญ่ของนางถูกใช้ไปกับการลงทุนค้นหาตำราในหอสมุด

เมื่อเช้าของวันที่หกมาถึง ฉู่หลิวเยว่ก็วางตำราในมือลงแล้วถอนหายใจยาวพรืด

“ถ้ายังหาไม่เจออีกล่ะก็…”

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา นางอ่านตำราทั้งหมดบนชั้นสองแล้ว แต่ก็ยังไม่พบสิ่งใดที่เกี่ยวข้องกับนิภาปลายนิ้วเลย

เดิมทีนางตั้งความหวังไว้กับตำราเล่มนี้ แต่ก็ต้องผิดหวังอีกตามเคย

ร่างบางเงยหน้ามองด้านบน

ชั้นสามคือตำราระดับซวน ชั้นสี่คือตำราเกี่ยวกับใบสั่งยาและการปรุงโอสภ

แม้ว่านางจะไม่ต้องการตำราพวกนั้น แต่ขึ้นไปดูเสียหน่อย ก็ไม่เสียหายอันใด

เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางก็หมุนตัวเดินขึ้นไปด้านบนทันที

…

เมื่อเฉิงหันมาที่หอสมุดอีกครั้ง เขาก็เห็นชายสองคนที่เฝ้าอยู่หน้าหอสมุดพร้อมกองสมุดสองกองอยู่ข้างกายของใครของมัน

ไม่ต้องถามก็รู้ได้ทันทีว่า นั่นคือกองสมุดบันทึกชื่อตำราที่ฉู่หลิวเยว่เปิดอ่าน

เปลือกตาของเฉิงหันกระตุกอย่างรุนแรง

ตอนวันแรกที่มา เขาคิดว่าฉู่หลิวเยว่เป็นเพียงคนจองหองคนหนึ่ง แต่เขาประเมินนางต่ำไป!

“ท่านจ้าวสำนัก! ท่านมาแล้วหรือ?”

สี่ห้าวันมานี้ชายหนุ่มทั้งสองต้องทนทุกข์ทรมานกับฉู่หลิวเยว่ จนใบหน้าซีดเซียวดูไม่ได้ แต่พอเห็นเฉิงหันเดินเข้ามา กลับประปรี้กระเปร่าขึ้นทันที

“นางอ่านไปเยอะเพียงใดแล้ว?”

เฉิงหันโพล่งถามออกไปตรงๆ

สองสามวันมานี่เขามัวแต่ยุ่งอยู่กับการจัดการหยางเจี้ยนชิงและเหิงจิ่งชั่ว จนไม่มีเวลากลับมาที่นี่เลย

แต่เขาไม่อยากเปิดดูสมุดบันทึกเหล่านั้นเลยสักนิด!

ชายสองคนมองหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วน

“บอกข้ามาเดี๋ยวนี้!”

“หลังจากท่านจ้าวสำนักกลับไป ไม่กี่วันต่อมา นางก็เปิดผนึกอ่านตำราบนชั้นสองจนหมดทั้งชั้น…”

หนึ่งในนั้นพูดอย่างขมขื่น

นัยน์ตาของเฉิงหันเข้มขึ้น หัวใจของเขากระตุกวูบราวจะเป็นอัมพาต

“อย่างนั้น…ตำราระดับตี้ล่ะ?!”

“…นางไม่ได้เปิดผนึกตำราระดับตี้เล่มใหม่ นางอ่านเพียงเล่มแรกที่นางเจอเท่านั้นขอรับ”

พลันบรรยากาศอึมครึมในสายตาของเฉิงหันก็ค่อยๆ จางหายไป

เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างยากเย็น

อย่างนั้นก็ดีแล้ว ดีจริงๆ เพราะนั่นคือจุดที่ร้ายแรงที่สุด!

ขอเพียงแค่นางไม่ค้นหาต่อ… เขาจะต้องกอบกู้ทุกอย่างให้กลับคืนสู่ปกติได้แน่!

“ตอนนี้นางอยู่ชั้นสามหรือ?”

“ขอรับ”

“นาง…”

“ท่านผู้อาวุโส!”

ขณะที่เฉิงหันกำลังจะเอ่ยต่อ จู่ๆ กลับมีเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น จนเขาต้องชะงักคำพูดนั่นแล้วหันไปมอง

“ซิงเฉิน เจ้ามาได้อย่างไร?”

ซือถูซิงเฉินยิ้มบาง

“การที่ศิษย์ซิงเฉินมาวันนี้ เพราะอยากจะมาขอลาท่านอาจารย์ชั่วคราว เพื่อขอตัวกลับเข้าวังเจ้าค่ะ”

เฉิงหันถามด้วยความสงสัย “เหตุใด จู่ๆ เจ้าจึงกลับไปที่นั่น?”

โดยปกติแล้วซือถูซิงเฉินจะอยู่แต่ในสำนักวิชาเป็นส่วนใหญ่ และมักจะกลับไปที่วังยามมีธุระต้องจัดการเท่านั้น

ซือถูซิงเฉินพยักหน้าเบาๆ “วันนี้ผู้อาวุโสจงเยี่ยเดินทางมาถึงแล้ว”

“ผู้อาวุโสจงเยี่ยหรือ ว่องไวอันใดเช่นนี้”