ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 355

ฉู่หลิวเยว่ก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล

เมื่อก้าวเข้าสู่มิติแช่แข็ง ความรู้สึกเย็นยะเยือกก็พัดผ่านปะทะร่างของนางทันที

พื้นที่ทั้งหมดเปรียบเสมือนอวกาศว่างเปล่า ทว่าแฝงไปด้วยพลังปราณที่ยังคงไหลเวียนอยู่ ฉู่หลิวเยว่สัมผัสถึงพลังที่ต่อต้านการมาเยือนของนางได้อย่างชัดเจน ราวกับเดินอยู่ในลำธารอันเงียบสงบที่มาพร้อมกระแสน้ำเอื่อยๆ

นางกลั้นหายใจและเงยหน้ามองด้านบนอย่างสงสัย

ขนนกสีดำชิ้นนั้นลอยอยู่ตรงกลางห้วงมิติอย่างเงียบเชียบ ราวกับไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น มันจะไม่มีทางถูกทำลายได้ง่ายๆ

ฉู่หลิวเยว่รู้ว่านั่นคือกุญแจสู่อาณาเขตเซียนเทพของอินทรีสามตา

ทุกสิ่งทุกอย่างในพื้นที่นี้ถูกควบคุมโดยขนนกสีดำชิ้นนั้น

ฉู่หลิวเยว่แอบประหลาดใจกับความมหัศจรรย์ของอาณาเขตเซียนเทพ

ว่ากันว่า หากผู้ฝึกตนมีความอุสาหะ มุทะลุจนได้เลื่อนขั้นเป็นจอมยุทธระดับเก้าแล้ว ผู้นั้นจะก้าวไปสู่ตำแหน่งที่สูงขึ้นได้ และจะมีพลังอำนาจในการใช้อาณาเขตเซียนเทพด้วย

ทว่าน่าเสียดาย เพราะสำหรับนางแล้ว มันเป็นเพียงแค่ข่าวลือเท่านั้น

ครั้งหนึ่งบรรพบุรุษของราชวงศ์เทียนลิ่งเคยไปถึงระดับเก้า แต่หลังจากที่เขาทำลายโซ่ตรวนที่พันธนาการขีดจำกัดของร่างกายนั่นแล้ว ไม่นานชายคนนั้นก็จากไปแบบไม่หวนกลับ

ทว่าไม่ได้มีการจดบันทึกเหตุการณ์หลังจากนั้นไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์และชีวประวัติของราชวงศ์เลย

เหลือไว้เพียงคำถามที่คนทั้งโลกยังหาคำตอบไม่ได้

ฉู่หลิวเยว่คือคนในราชวงศ์เทียนลิ่งเพียงคนเดียว ที่มีชีพจรเทียนจิงเหมือนบรรพบุรุษผู้ล่วงลับคนนั้น ทุกคนจึงแอบคาดหวังให้นางไปถึงระดับเดียวกับบรรพบุรุษ แม้แต่ตัวนางเองก็ยังเพียรพยายามอย่างหนักเพื่อสิ่งนี้

แต่น่าเสียดายที่นางถูกหักหลัง และถูกบังคับให้จุดไฟเผาตัวเองในห้องโถงบรรพบุรุษของราชวงศ์ ทำให้เสียโอกาสนั้นไปตลอดการ

นางแอบถอนหายใจเบาๆ พลันปัดความทรงจำเหล่านั้นทิ้งไป แล้วก้าวยาวๆ ขึ้นไปด้านบน

เมื่อย้ำเท้าไปได้เก้าครั้ง นางก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าค่ายกลที่ซับซ้อน

นางเอื้อมมือออกไป และสัมผัสกับดาวกระจายที่กำลังทอแสงออกเป็นแฉกๆ บนค่ายกลอันซับซ้อน

เพียงแต่เวลานี้ ภายใต้อาณาเขตเซียนเทพของอินทรีสามตา ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนตกอยู่ภายใต้การควบคุมของมัน แม้แต่พลังของค่ายกลที่ซับซ้อนนี่ ก็ยังถูกแช่แข็งเกือบหมด จนแทบใช้การไม่ได้

ร่างบางเดินขึ้นไปด้านบนเรื่อยๆ ร่างของนางเคลื่อนตัวผ่านค่ายกลนั้นอย่างเงียบเชียบ

เมื่อหันหลังกลับไปมอง นางก็เห็นว่าค่ายกลที่ลึกล้ำนั่น ได้กลับคืนสู่รูปลักษณ์ก่อนหน้านี้แล้ว โดยไม่มีร่องรอยของการถูกแตะต้องใดใด

ต้องขอยอมรับว่าอินทรีสามตานั้นมีฝีมือพอตัวเลยทีเดียว…

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิด และในที่สุดนางก็เดินขึ้นไปถึงชั้นห้า!

คลื่นพลังงานที่นางสัมผัสได้ก่อนหน้านี้อยู่ข้างหน้านั่น!

นางเงยมองสิ่งตรงหน้าทันที!

…

ตำหนักหลวง ณ แคว้นซิงหลัว

ที่ห้องบรรทมของซือถูจื่อเยว่

ผู้อาวุโสจงเยี่ยกำลังวัดชีพจรให้เขา โดยมีซือถูซิงเฉินยืนรออยู่ด้านข้างเงียบๆ

ผ่านไปพักใหญ่ ผู้อาวุโสจงเยี่ยจึงคลายมือออก พร้อมยิ้มบาง

“เรียบร้อย อาการบาดเจ็บภายในของเจ้าหายเป็นปกติแล้ว จากนี้มันจะไม่ส่งผลต่อการฝึกฝนของเจ้าอีก”

ได้ยินเช่นนั้นซือถูจื่อเยว่ก็ค่อยๆ คลายความตึงเครียดลงทีละน้อย

“โชคดีจริงๆ ที่ได้ท่านช่วยเหลือ หากสองสามวันที่ผ่านมา ไม่ได้ท่านช่วยรักษาล่ะก็ เกรงว่าร่างกายของข้าคง…”

“หือ…อย่าเอ่ยเช่นนั้นเลย ข้าจำได้ว่าผู้อาวุโสเฉิงหัน อาจารย์ของซิงเฉิน เป็นถึงเซียนหมอระดับห้า ถึงข้าไม่มา เขาต้องรักษาเจ้าให้หายได้อย่างแน่นอน” ผู้อาวุโสจงเยี่ยยิ้มพลางโบกมือ

ซือถูจื่อเยว่ถอนหายใจ และพูดว่า

“พูดตามตรงนะ ผู้อาวุโสจงเยี่ย ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อใจจ้าวสำนักเฉิงหัน แต่เพราะข้าแค่… เชื่อใจท่านมากกว่า”

คำเยินยอนี้ทำให้ผู้อาวุโสจงเยี่ยยืดอกชูคอกว่าเดิม

มุมปากของซือถูซิงเฉินยังคงปรากฏรอยยิ้มบางๆ ราวกับว่านางไม่ได้สนใจคำสบประมาทของซือถูจื่อเยว่ที่มีต่ออาจารย์ของตัวเอง

นางอยู่ที่เทียนชายหมิงเยว่มาหลายปี ย่อมรู้จักนิสัยใจคอของผู้อาวุโสจงเยี่ยเป็นอย่างดี

เขาเข้าไปฝึกตนในเทียนชานหมิงเยว่ตั้งแต่ช่วงแรกเริ่ม จนได้เลื่อนขั้นเป็นผู้อาวุโส และมีสถานะสูงส่ง เป็นที่เคารพนับถือต่อคนทั่วล้า คนธรรมดาอย่างเฉิงหันย่อมเทียบไม่ติดอยู่แล้ว

“ฮ่าๆ! จื่อเยว่ ข้ารู้ว่าเจ้าอยากจะเอ่ยอันใด แต่ซิงเฉินยังอยู่ตรงนี้ เฉิงหันเป็นอาจารย์ของนาง พูดเช่นนี้ เจ้าไม่กลัวว่ามันจะทำร้ายจิตใจนางบ้างหรือ?” ผู้อาวุโสจงเยี่ยเอ่ยพลางหัวเราะในลำคอ

“อันที่จริง ท่านพี่พูดถูกแล้ว ซิงเฉินเองก็คิดว่าผู้อาวุโสเฉิงหันสู้ท่านไม่ได้เหมือนกัน”