ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 357

หรงซิวเหลือบมองปลายนิ้วของตน พลันนัยน์ตาเย็นชาขึ้นมาเล็กน้อย

ครู่ต่อมา กระจุกแสงสีทองนั่นก็สลายไปในทันที!

กระบวนการทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก ถ้าไม่มีเยี่ยนชิงและอวี๋มั่วยืนอยู่ใกล้ๆ เกรงว่าสิ่งที่เพิ่งเห็นนั้นจะเป็นเพียงภาพลวงตา!

หรงซิวเอนหลังพิงเก้าอี้ และเอามือข้างหนึ่งก่ายหน้าผาก พร้อมความเหนื่อยล้าที่แสดงให้เห็นบริเวณหว่างคิ้ว

“ลงไปเถอะ”

หลังจากหมดความประหลาดใจแล้ว ท่าทางของเยี่ยนชิงก็เคร่งขรึมขึ้นมา

“หลีอ๋อง ท่านเป็นเช่นนี้ ข้าเกรงว่าท่านต้องกลับไปโดยเร็วที่สุด”

เขาเพิ่งไปเอาสิ่งนี้กลับมาเพียงไม่กี่วัน คาดไม่ถึงว่าหลีอ๋องจะพัฒนามาถึงจุดนี้แล้ว!

เมื่อไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว ตั้งแต่เขาได้สานสัมพันธ์กับฉู่หลิวเยว่ หลีอ๋องก็ไม่กลับไปอีกเลย

หรงซิวหลับตาลงและไม่เอ่ยอันใดต่อ แต่การกระทำนั่นสื่อความหมายออกมาได้ค่อนข้างชัดเจน

“หลีอ๋อง”

เยี่ยนชิงยังอยากเกลี้ยกล่อมต่อ แต่อวี๋มั่วที่อยู่ข้างๆ กลับอดไม่ได้ที่จะกระแอมไอ และพยายามขยิบตาให้เยี่ยนชิง

เยี่ยนชิงหันกลับไปมอง เขายังลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ขอตัวลาด้วยความเคารพ

“หลีอ๋องวางใจได้ ข้าน้อยจะจัดการให้ขอรับ”

พูดจบ เขาก็ทิ้งหยกมหัศจรรย์นั่นไว้

อวี๋มั่วรีบกล่าวเสริมทันควัน

“ดึกมากแล้ว หลีอ๋อง ท่านพักเถิด ข้าน้อยขอตัวก่อน”

หรงซิวโบกมือเป็นการตอบรับ

จากนั้นอวี๋มั่วจึงรีบเดินตามเยี่ยนชิงไป

…

ทันทีที่อวี๋มั่วเดินออกไป ก็เห็นเยี่ยนชิงกำลังรออยู่ข้างนอก

ทั้งสองคนสบตากัน ทว่าไม่พูดอะไร และจากไปพร้อมกัน

สองร่างเดินออกไปไกลเรื่อยๆ จนกระทั่งพวกเขาอยู่ห่างจากห้องหนังสือของหรงซิว เยี่ยนชิงจึงเอ่ยด้วยใบหน้าเย็นชา

“เหตุการณ์วันนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกอย่างแน่นอน เจ้ารู้อยู่ก่อนแล้วใช่หรือไม่?”

อวี๋มั่วได้แต่พยักหน้าด้วยสีหน้าที่ขื่นขม

“เหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อน”

“เช่นนั้น เจ้าก็ไม่คิดจะเตือนบ้างหรือ เจ้าไม่รู้หรอกว่าเรื่องนี้มันร้ายแรงเพียงใด! หากวันนี้ข้าไม่เห็นกับตาตัวเอง เจ้าคิดจะบอกเมื่อใดกัน!”

เดิมทีเยี่ยนชิงเป็นคนใจเย็นและไม่แยแสมาโดยตลอด และไม่ค่อยมีอารมณ์แปรปรวน นับประสาอะไรกับความโกรธ

ทว่า ณ ตอนนี้ปฏิกิริยาดังกล่าว แสดงให้เห็นว่าเรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อเขามากเพียงใด

อวี๋มั่วเผลอขดตัวลงเล็กน้อย ภายในใจรู้สึกอึดอัดขึ้นมา

“นี่ นี่ ตอนนั้นข้าเตือนแล้วนะ! แต่เจ้าดูท่าทางของหลีอ๋องสิ เขาทำเช่นนี้ ข้าจะเตือนได้หรือ”

ใบหน้าของเยี่ยนชิงยังคงเย็นชามาก

“อย่างนั้นเจ้าก็ควรบอกข้าให้เร็วกว่านี้!”

“บอกเจ้าแล้วจะได้อันใดกัน” อวี๋มั่วลูบหน้าอย่างแรง “เจ้าคิดว่าหลีอ๋องจะฟังคำพูดของเจ้าหรือ”

เยี่ยนชิงนิ่งเงียบ

พวกเขาติดตามหลีอ๋องมาหลายปี และรู้นิสัยของหลีอ๋องเป็นอย่างดี

ในเมื่อเขาไม่คิดจะกลับไปตอนนี้ เช่นนั้น ไม่ว่าใครจะพูดอะไร ก็ย่อมไร้ประโยชน์

“ดูเหมือนว่า ก่อนหน้านี้หลีอ๋องจะฝืนทำพิธีอัญเชิญ…จึงยังมีผลกระทบหลงเหลืออยู่มาก” เยี่ยนชิงพึมพำ

หากไม่ใช่เพราะครั้งนั้น หลีอ๋องคงจะสามารถยืนหยัดได้นานกว่านี้

แต่ตอนนี้…

“การที่หลีอ๋องขอให้เจ้านำสิ่งนี้มา ไม่ใช่ว่าช่วงนี้เขาตัดสินใจจะไม่กลับไปหรอกหรือ” อวี๋มั่วตบไหล่เขา

“เจ้าเองก็อย่ากังวลนัก หลีอ๋องต้องมีแผนอยู่ในใจแน่นอน”

เยี่ยนชิงเงียบครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ย

“หลีอ๋องได้บอกหรือไม่ ว่าเขาวางแผนจะกลับไปเมื่อใด?”

อวี๋มั่วมีท่าทางอึดอัดใจ

“ดูเหมือนว่า…เขาวางแผนจะรอให้มู่ชิงเห่อจากไปเสียก่อน”

ระยะนี้ไม่รู้ว่ามู่ชิงเห่อเป็นอย่างไร เขาอยู่ในเมืองหลวง ทว่าไม่ลงมือทำอะไรทั้งสิ้น เพียงแค่อยู่ที่นั่นและไม่จากไปไหน

ทั้งยังไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดจะทำการใด และไม่มีใครกล้าถาม