ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 36

ไม่พบผู้ใดทั้งนั้น

ฉู่หลิวเยว่ฟังประโยคนี้ได้ขึ้นใจ

นางหยุดชะงักฝีเท้าทันที แล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย

เมื่ออวี๋มั่วได้ยินประโยคนี้ก็ตกตะลึงเช่นกัน

ไม่ให้เข้าเฝ้าอย่างนั้นเหรอ

แต่เห็นกันชัดๆ ว่าก่อนหน้านี้เจ้านายเคยบอกว่าไว้ไม่ให้ใครเข้าเฝ้าทั้งนั้น มีเพียงคุณหนูใหญ่ตะกูลฉู่เท่านั้นหากมาถึงให้รีบไปรายงานทันที

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงกล้าในคนพานางเข้ามาเลยเดี๋ยวนั้น

แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้…เจ้านายบอกว่าไม่อยากเจอแล้วอย่างนั้นหรือ

เยี่ยนชิงก็รู้สึกขมขื่นเช่นกัน ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรเล่า!

เขาเห็นกับตาว่าเจ้านายรอคุณหนูใหญ่ฉู่มาทั้งวันเต็มๆ ถ้าบอกว่าไม่อยากเจอก็คงเป็นไปไม่ได้

เมื่อครู่นี้ยังหงุดหงิดโมโหเพราะคุณหนูใหญ่ฉู่มาหาอยู่เลยนี่นา

กว่านางจะมามิใช่เรื่องง่าย เจ้านายไม่เพียงแต่ไม่ดีใจเท่านั้น แต่ทำไมแม้กระทั่งหน้านางก็ยังไม่อยากเจอ

“องค์ชาย คือ…คุณหนูใหญ่ฉู่…”

หรงซิวเงยหน้าขึ้นมองเยี่ยนชิงด้วยแววตาเรียบนิ่ง

เหยียนชิงกลืนคำพูดในลำคอของเขาทันทีและก้มศีรษะลงอีกครั้ง แล้วยืนสงบปากสงบคำอยู่ด้านข้าง

หรงซิวถอนสายตากลับไปแล้วพลิกหน้าหนังสือหน้าถัดไป

ลมยามราตรีพัดผ่าน มือข้างหนึ่งของเขากำแน่นแล้วเอามาป้องปากไออยู่หลายครั้ง

แต่ดวงตาคมคู่นั้นไม่ได้หันไปมองฉู่หลิวเยว่เลยสักครั้ง

ฉู่หลิวเยว่เริ่มอยู่ไม่สุขแล้วมองไปที่อวี๋มั่ว

“ในเมื่อเจ้านายพวกท่านไม่สบาย เช่นนั้นขาก็ไม่รบกวนแล้ว ของสิ่งนี้นำไปฝากคืนแทนข้าที แล้วข้าฝากขอบพระทัยองค์ชายของพวกท่านด้วยที่ยื่นมือช่วยเหลือ”

นางพูดพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในถุงไปให้

เมื่ออวี๋มั่วเห็นผ้าเช็ดหน้าอีกฝ่าย เขาก็เกิดอาการหนังตากระตุกอย่างแรง

นี่คือผ้าเช็ดหน้าติดตัวขององค์ชายมิใช่หรือ

ปกติองค์ชายมักจะให้ความสำคัญกับผ้าเช็ดหน้ามา ติดตัวไว้ตลอดแทบไม่เคยห่าง แต่…ทำไมตอนนี้ถึงไปอยู่กับฉู่หลิวเยว่ได้ล่ะ

คืนนั้นเขาไม่ได้เข้าวังย่อมไม่รู้เรื่องภายในเป็นธรรมดา

องค์ชายต้องเป็นผู้มอบสิ่งนี้ให้ฉู่หลิวเยว่แน่นอน…

“คุณหนูใหญ่ฉู่ คือว่า…”

อวี๋มั่วลังเลว่าจะรับไว้ดีหรือไม่ แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งร่าง

เขาสะดุ้งโหยงแล้วรีบปฏิเสธทันควัน

“คุณหนูใหญ่ฉู่ขอรับ นี่เป็นของขององค์ชาย ท่านเอาไปให้เองเถิดขอรับ”

ฉู่หลิวเยว่ “…”

ก็แค่ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวไม่ใช่หรือ

ทำไมถึงต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย

นางก็อยากจะคืนให้เต็มแก่อยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ถ่อมาถึงที่หรอก

แต่หรงซิวเพิ่งพูดอยู่หยกๆ ว่าไม่อยากเจอใครทั้งนั้น แล้วจะให้นางทำอย่างไร

นางเดินเข้าไปดูตรงนั้นแวบหนึ่ง

ด้านฝั่งตรงข้ามประตูที่เปิดอยู่นั้น นางเห็นร่างสูงโปร่งเอนกายนอนอยู่

แสงนวลตาส่องกระทบรูปร่างที่ไม่มีผู้ใครเทียบเคียงของเขาราวกับรูปสลักที่งดงามไร้ที่ติ

เปลือกตาหรุบลงและเม้มริมปากบางเล็กน้อย

นี่หรงซิว…กำลังโกรธเหรอ

เขาโกรธอะไร

เมื่อครุ่นคิดสักพัก ฉู่หลิวเยว่ก็ไม่เข้าใจว่าเขาคิดสิ่งใดกันแน่ แต่นางก็ไม่อยากคิดให้ยุ่งเหยิง นางจึงมองแล้วถามหรงซิวตามตรง

“ท่านหลีอ๋อง หม่อมฉันนำของมาคืนแล้ว หม่อมฉันคงไม่ติดค้างหนี้บุญคุณแล้วใช่หรือไม่ ขอบพระทัยพระองค์ที่ยื่นมือช่วยเหลืออยู่หลายครั้ง แต่ว่าหม่อมฉันไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณผู้ใด อีกทั้งหนทางของหม่อมฉันและพระองค์แตกต่างกัน ตั้งแต่นี้ไปเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา หม่อมฉันว่าพยายามเจอกันให้น้อยที่สุดจะดีกว่าเพคะ”

เมื่อนางพูดเสร็จสรรพก็ไม่หันไปมองปฏิกิริยาของหรงซิวอีก แล้วกะจะเอาผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ยื่นให้อวี๋มั่ว

หรงซิวหัวเราะเบาๆ โดยไร้เสียง

ไม่มีทางใดที่จะสยบชายหนุ่มคนนี้ได้จริงๆ

ในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้น สายตาที่มองฉู่หลิวเยว่ล้อมรอบตัวนางเอาไว้อย่างล่องหน

“ไม่ วันนี้เจ้ายังติดหนี้บุญคุณข้าอีกสองครั้ง”

ฉู่หลิวเยว่ใจสั่นไหว

“ครั้งแรกคือเสวียเสวี่ยช่วยเจ้าเอาไว้”