ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 368

จากนั้นฉู่หลิวเยว่ก็ไปเยี่ยมมู่ชิงเห่อ แต่กลับพบว่าเขาไม่ได้อยู่ที่จวน

นางรออยู่อยู่ด้านนอกสักพักหนึ่ง ไม่มีการขยับเขยื้อน จนกระทั่งนางหมุนตัวกลับไป

นางรู้สึกแปลกอย่างมาก

หากมารแดงอยู่ที่นี่ละก็ นางจะต้องออกมาตั้งนานแล้ว

ในเมื่อรออยู่นานขนาดนี้ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววเลย แสดงว่ามารแดงกับมู่ชิงเห่อไม่ได้อยู่ที่นี่

แคว้นเย่าเฉิน มีอันใดที่น่าดึงดูดเขากัน?

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกสงสัย และมุ่งหน้าไปทางตำหนักองค์ชายหลีหวัน

ตำหนักองค์ชายหลียังดูเหมือนเดิม และไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ฉู่หลิวเยว่กลับรู้สึกได้ว่าองครักษ์ของตำหนักนี้มีความเข้มงวดมากขึ้น

เมื่อบ่าวของตำหนักองค์ชายหลีหวันเห็นว่านางมาก็ออกมาต้อนรับนางอย่างกระตือรือร้น

แม้แต่อวี๋มั่วที่ได้ยินว่านางมา ก็รีบออกมาต้อนรับด้วยทันที

“พี่หลิวเยว่ ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว”

ฉู่หลิวเยว่เห็นใบหน้าตื่นเต้นของอีกฝ่าย จึงอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้

“ข้าไม่ได้มาที่นี่เป็นครั้งแรกสักหน่อย ไม่เห็นจะต้องตื่นเต้นขนาดนั้นเลย?”

“ท่านไม่รู้หรือว่า ช่วงนี้พวกเรารอคอยการกลับมาของท่านมาก” อวี๋มั่วเกือบจะน้ำตาไหลออกมา

หากนางยังไม่กลับมา วันเวลาที่เหลืออยู่นางต้องอยู่อย่างอกสั่นขวัญแขวนแน่นอน

“นายท่านอยู่ที่ห้องหนังสือ บ่าวจะเป็นคนพาท่านไปเองเจ้าค่ะ”

เมื่อพูดจบ อวี๋มั่วก็พาฉู่หลิวเยว่ไปที่ห้องหนังสือ

ฉู่หลิวเยว่เดินตามนางไป พร้อมสำรวจจวนหลังนี้อย่างเงียบๆ จึงพบว่ามีบางอย่างที่ต่างไปจากเดิม

เมื่อนางจับสังเกตได้แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอันใดออกไป และไม่แสดงสีหน้า

ไม่นานนักทั้งสองคนก็เดินมาถึงที่ห้องหนังสือ

“นายท่านอยู่ด้านใน ท่านเข้าไปเถอะเจ้าค่ะ”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าเบาๆ เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู เงาสีขาวร่างหนึ่งกลับปรากฏที่ตรงหน้าของนาง

นางตกใจอย่างมาก “เสวี่ยเสวี่ย?”

ตั้งแต่ที่นางออกจากเมืองหลวงมา นางก็ไม่ได้เจอเสวี่ยเสวี่ยอีกเลย จึงรู้สึกคิดถึงนิดหน่อยเหมือนกัน

เสวี่ยเสวี่ยมองมาที่นาง หางสะบัดไปมา ท่าทางดูมีความสุขอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่ามันดีใจมากที่นางกลับมา

มันกระโดดขึ้นมาทันที วิ่งรอบตัวฉู่หลิวเยว่เป็นวงกลมอย่างอดไม่ได้

ฉู่หลิวเยว่จึงหัวเราะคิกค้าก “เอาล่ะๆ รู้แล้วว่าเจ้าต้องการสิ่งใด”

เมื่อพูดจบนางก็ยื่นมือออกมาตั้งใจจะลูบหัวเสวี่ยเสวี่ย

เสวี่ยเสวี่ยยื่นหัวไปที่ฝ่ามือของฉู่หลิวเยว่อย่างเชื่อฟัง

พรึ่บ!

มือของฉู่หลิวเยว่ยื่นออกไปได้แค่ครึ่งทางเท่านั้น ร่างเงาสีแดงก็ปรากฏขึ้น นางจึงสัมผัสได้ว่ามีสิ่งใดบางอย่างอยู่ที่ด้านหลังของนาง

เมื่อนางหันกลับไปมอง ก็พบว่านั่นคือถวนจื่อ

ในตอนนั้นเองมันกำลังกอดมือของนางไว้ ดวงตากลมโตของมันมองมาที่นางด้วยความไร้เดียงสาและเสียใจ ราวกับว่ากำลังจะฟ้องอันใดบางอย่าง

ฉู่หลิวเยว่มองข้อมือของตัวเอง

อื้อ ดีมาก เหมือนว่าข้อมือของนางก็โดนถวนจื่อยึดครองไปแล้ว นางจึงไม่สามารถไปลูบเสวี่ยเสวี่ยได้อีก

เสวี่ยเสวี่ยคำรามเสียงต่ำ เตรียมพร้อมโจมตี แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงไอแค่กๆ ดังออกมาจากในห้อง

เสวี่ยเสวี่ยรีบเดินออกไปด้านข้างอย่างเชื่อฟัง ไม่หันมามองทางนี้อีก ราวกับไม่เคยเกิดเรื่องเช่นเมื่อครู่ขึ้นมาก่อน

ถวนจื่อสะบัดหน้าออกมา

ฉู่หลิวเยว่ “…”

นางหันไปมองประตูบานใหญ่ของห้องหนังสือ จากนั้นก็เดินตรงไปด้านหน้า

“โอ้…“

ประตูห้องหนังสือถูกเปิดออก

ฉู่หลิวเยว่มองเห็นหรงซิวที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะหนังสือได้อย่างรวดเร็ว

เขาสวมชุดคลุมสีดำ ใบหน้าซีดขาวเล็กน้อย ด้านข้างมีถ้วยชาที่ยังมีไอร้อน ส่วนในมือก็ถือหนังสือเล่มหนึ่งอยู่

เขาเพียงแค่นั่งเงียบๆ อยู่ตรงนั้น รอบข้างเหมือนมีบรรยากาศที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้

อ่อนโยนสงบนิ่ง สุภาพบุรุษ

เมื่อได้ยินเสียงผลักประตู เขาก็เงยหน้าขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน