ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 371

ฮองเฮาหัวเราะเย็นๆ “เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าอยู่ระดับสอง ในเมืองหลวงแห่งนี้มีใครไม่รู้บ้างว่าเจ้าสามารถเอาชนะจอมยุทธ์ระดับสี่ได้? ไม่แน่ว่าภายในงานประลองรุ่นเยาว์เจ้ายังไม่แสดงความสามารถที่แท้จริงออกมาสินะ? เรื่องแบบนี้ นอกจากเจ้าใครจะสามารถรู้ได้อีก แล้วอีกอย่างยังมีสัตว์ประหลาดของเจ้าอีก”

ที่นางพูดหมายถึง ถวนจื่อ

ในวันนั้นถวนจื่อได้กลืนกินพลังของเหิงจิ่งชั่วโดยตรง จึงทำให้คนจำได้อย่างชัดเจน

ความสามารถของนางฮองเฮาไม่มีวันหยั่งถึงแน่นอน ก่อนหน้านี้หรงจิ้นก็เคยพูดเรื่องนี้ไปแล้ว เขาบอกว่าที่ฉู่หลิวเยว่สามารถเปลี่ยนจากขยะเป็นอัจฉริยะได้นั้น เพราะนางได้รับโอกาส

ไม่แน่ว่า ซือเมิ่งอาจจะโดนนางหรือคนที่หนุนนางเป็นคนฆ่าก็ได้

“แล้วก็ ก่อนหน้านี้เจ้าก็เคยไปหอคอยจิ่วโยวชั้นหกมาแล้ว เรื่องนี้เจ้าจะอธิบายอย่างใด?”

ยิ่งฮองเฮาพูด น้ำเสียงของนางก็มีความมั่นใจมากขึ้น

สีหน้าของจักรพรรดิจยาเหวินและคนอื่นๆ ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

สิ่งที่ฮองเฮาพูดเหมือนจะไร้สาระ แต่เมื่อมาคิดดีๆ แล้ว ใช่ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้

หลายเดือนมานี้มีเรื่องแปลกประหลาดเกิดขึ้นกับตัวนางมากมาย

เรื่องที่คนอื่นไม่สามารถทำได้ แต่เมื่อถึงมือนาง กลับทำให้กลายเป็นเรื่องสมเหตุสมผลเสียอย่างนั้น

อย่างน้อยเรื่องที่ซือเมิ่งตาย ไม่แน่ว่า…

ตอนนั้นฉู่หลิวเยว่หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

“ขอบพระทัยฮองเฮามาก ที่ประเมินหม่อมฉันสูงเช่นนั้น แต่ว่าหากเป็นตามที่ท่านพูดจริง หม่อมฉันฆ่าซือเมิ่ง แล้วทำไมถึงไม่ฆ่าองค์หญิงสี่ไปพร้อมกันด้วยล่ะ? ในเมื่อเป็นเช่นนั้นปัญหาใหญ่จบ เรื่องทุกอย่างก็จบด้วย?”

ฮองเฮาชะงักไป

หรงจิ้นพูดขึ้นมาอย่างโมโห “นั่นก็ต้องเป็นเพราะเจ้ากลัวว่าฐานะของตนเองจะถูกเปิดเผยน่ะสิ หรงเจินเป็นองค์หญิง เมื่อนางมีเรื่องให้ช่วย แต่เจ้ากลับเร่งรัดนาง นางจะต้องเปิดเผยตัวตนและตำแหน่งของเจ้าแน่นอน”

ฉู่หลิวเยว่มองหรงจิ้นเหมือนมองคนโง่

“องค์รัชทายาท หม่อมฉันขอเตือนท่านไว้สักเรื่อง เมื่อครู่ฮองเฮาเหนียงเหนียงพูดว่าหม่อมฉันสามารถฆ่าจอมยุทธ์ระดับห้าได้ ท่านคิดว่า องค์หญิงสี่จะมีแรงและฝีมือที่มากกว่าหม่อมฉันที่อยู่ระดับห้าหรือ?”

หรงจิ้นตะลึงงัน ใบหน้าซีดขาว

ซือเมิ่งจะต้องติดตามหรงเจินไปด้วยอย่างแน่นอน ในเมื่อฉู่หลิวเยว่สามารถฆ่าซือเมิ่งได้ ถ้าเช่นนั้นฆ่าหรงเจินก็จะยิ่งง่ายมากขึ้น

ก่อนที่หรงเจินจะส่งข้อความช่วยเหลือมา นางจะต้องจัดการแก้ไขปัญหาทั้งหมดได้เรียบร้อยแล้ว

ใบหน้าของฮองเฮาดูน่าเกลียดมากขึ้น

เพราะว่ามีแค่นางคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าของที่ขอความช่วยเหลือนั้นไม่ได้อยู่ที่หรงเจิน แต่อยู่ที่ซือเมิ่ง ตั้งแต่หยวนตันของนางแตกสลาย ซือเมิ่งก็อยู่ข้างกายของนางตลอดเวลา แทบจะไม่ได้ห่างออกจากแม้เพียงครึ่งก้าว

เพื่อความปลอดภัย พวกเขาจึงเตรียมการด้านนี้ไว้ตั้งนานแล้ว

แต่ถ้าหากพูดเรื่องนี้ไปตอนนี้ ก็เป็นการรับประกันได้แค่ว่าคนที่ฆ่าซือเมิ่งนั้นมีฝีมือแข็งแกร่งมากกว่าที่คิด เรื่องอื่นก็ไม่มีประโยชน์แล้ว รังแต่จะทำให้ฝ่าบาทรังเกียจมากขึ้น

หรงจิ้นมองไปที่ซือถูซิงเฉินอย่างลำบากใจ พร้อมพูดเสียงเบาว่า “ซิงเฉิน ตอนนี้เราควรทำอย่างใดดี?”

ซือถูซิงเฉินหัวเราะเยาะเย้ยอยู่ในใจ และรู้สึกรังเกียจหรงจิ้นผู้นี้มากขึ้น

หรงจิ้นไร้สมองมากกว่าที่นางคาดไว้เสียอีก

ไม่รู้ว่าเขาสามารถดำรงตำแหน่งรัชทายาทได้นานขนาดนี้ได้อย่างใด

ซือถูซิงเฉินหลับตาลง ขนตาของนางสั่นเล็กน้อย พร้อมพูดอย่างจริงใจและบริสุทธิ์ว่า

“ฝ่าบาท วันนั้นซิงเฉินเห็นเท่านั้นจริงๆ เรื่องที่ควรพูดก็ได้พูดไปหมดแล้ว แต่เรื่องที่มากกว่านี้ หม่อมฉันไร้ความสามารถ”

หรงจิ้นรู้สึกร้อนรนเล็กน้อย

“หากตามที่เจ้าพูด หรงเจินจะต้องโดนฉู่หลิวเยว่พาตัวไปซ่อนอย่างแน่นอน แต่ว่าตอนนี้นางยังไม่ยอมรับ นี่มัน…”

“ฝ่าบาท ซิงเฉินไม่ได้พูดเช่นนั้น ก่อนหน้านี้พระองค์บอกว่าองค์หญิงเจอเรื่องลำบาก หม่อมฉันจึงเอ่ยถึงเรื่องนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือว่าตัวตนของชายชราผู้นั้น ค่อนข้างจัดการยากหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน