ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 372

เมื่อสิ้นเสียงนั้น ทุกคนต่างตกใจกันอย่างมาก

ฮองเฮาและคนอื่นๆ ต่างตกใจอ้าปากค้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

แม้กระทั่งจักรพรรดิจยาเหวินที่สงบนิ่งอยู่ กลับอดลุกขึ้นยืนไม่ได้

“เจ้าพูดว่าอันใดนะ? เจ้าเจอหรงเจินงั้นหรือ? เจอเมื่อไหร่กัน แล้วที่ไหน?”

หรงจิ่วเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นก็พูดขึ้นว่า

“เรื่องนี้ถามฮองเฮาเหนียงเหนียง น่าจะเหมาะสมกว่า”

ด้วยคำพูดเช่นนี้ ทำให้ทุกคนที่อยู่ในสถานการณ์ต่างมึนงง

ฮองเฮาสับสนมึนงง

“หรงจิ่ว นี่เจ้าหมายความว่าอย่างใดกันแน่?”

หรงจิ่วพูดขึ้นอย่างช้า “ข้าหมายความว่าอย่างใด เชื่อว่าฮองเฮาน่าจะรู้ดี ท่านรู้อยู่แล้วว่าตอนนี้

หรงเจินอยู่ที่ใด แต่ไม่ทราบว่าทำไมต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้เช่นนี้ จะต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้เลยหรือ?”

ฮองเฮาแทบจะเป็นลมเพราะคำพูดของหรงจิ่ว

คิ้วของนางที่วาดไว้อย่างสวยงามพันกันยุ่งเหยิง ดวงตาจับจ้องไปที่หรงจิ่ว ในที่สุดนางถึงได้รู้ว่า ที่เขามาที่นี่ครั้งนี้ เพื่อมาสู้กับนาง

น้ำเสียงของนางเย็นยะเยือกขึ้นทันที แผ่ด้วยอำนาจที่ใช้ปกครองวังหลัง

“หรงจิ่ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังพูดอันใดอยู่? ตั้งแต่หรงเจินหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เปิ่นกงก็ทุกข์ใจทุกวันคืน จิตใจระส่ำระส่าย จนถึงวันนี้ ยังรู้สึกหวาดกลัวว่านางจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่ แต่เจ้ากลับพูดสิ่งที่ไม่มีหลักฐานเช่นนี้ออกมาได้อย่างใด?”

เมื่อพูดจบ นางก็หันหน้าไปหาจักรพรรดิ สีหน้ามีทั้งความโกรธและเศร้าเสียใจ

“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้หรงเจินอยู่ที่ใด ยิ่งไม่รู้ว่าองค์ชายสามไปได้ยินคำพูดเหล่านี้จากที่ไหนมา?”

จักรพรรดิจยาเหวินจ้องหรงจิ่วด้วยสายตาเย็นชา

“ที่เจ้าพูดเมื่อครู่นี้หมายความว่าอย่างใดกันแน่?”

หรงจิ่วกวาดสายตาไปมองฮองเฮา พร้อมพูดเสียงเรียบว่า

“ลูกหมายความว่า… ตั้งแต่ต้นจนจบนี่เป็นการแสดงละครของฮองเฮาแต่เพียงผู้เดียว นางเป็นคนซ่อนหรงเจิน และฉวยโอกาสใส่ร้ายใต้เท้าฉู่หนิงและลูกสาวพ่ะย่ะค่ะ”

คำพูดของหรงจิ่วมีพลังและเสียงดังกึกก้อง จนทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่ได้ยินอย่างชัดเจน

หัวใจของฉู่หลิวเยว่สั่นไหวเล็กน้อย จึงหันไปมองหรงจิ่วอย่างอดไม่ได้

นางคิดไม่ถึงว่า หรงจิ่วจะพูดแบบนี้ออกมา…

“บังอาจ!”

หลังจากที่ตกตะลึงแล้ว ฮองเฮาก็เพิ่งรู้สึกตัว ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ในที่สุดที่อดไม่ได้จึงด่าออกมาชุดใหญ่

“เจ้าพูดเพ้อเจ้ออันใดกัน! หรงจิ่ว! เจ้าคิดว่าที่นี่คือที่ไหน คิดว่าเปิ่นกงคือใคร กล้าดีอย่างไรถือมาพูดจาซี้ซั้วแบบนี้!”

นางพูดไป พร้อมพุ่งเข้าหาหรงจิ่วอย่างรวดเร็ว พร้อมยกมือขึ้นมาหมายจะตบบ้องหูอีกฝ่าย!

“วันนี้เปิ่นกงจะสั่งสอนเจ้าด้วยตนเอง!”

“ฮองเฮา!”

จักรพรรดิจยาเหวินตำหนิเสียงดัง ทันใดนั้นเขาก็ตรึงฮองเฮาให้อยู่กับที่เดิม

ในตอนนั้นเองฮองเฮาก็ได้สติขึ้นมา พร้อมหันกลับไปมองอย่างตื่นตระหนก และเห็นว่าจักรพรรดิจยาเหวินมองนางด้วยความโมโห

“ในฐานะฮองเฮาการกระทำเช่นนี้ของเจ้า เรียกว่าอันใดได้”

ตอนนั้นเองฮองเฮาถึงได้สติขึ้นมา สิ่งที่นางทำตอนนี้ คือการเสียกริยาอย่างที่ฮองเฮาไม่พึงกระทำ

จักรพรรดิจยาเหวินรู้สึกผิดหวังอย่างมาก

หรงจิ่วเพิ่งพูดได้แค่สองประโยค ฮองเฮาก็ถูกกระตุ้นจนเป็นเช่นนี้แล้ว

กรีดร้องเสียงดัง เสียกริยา แล้วยังคิดจะทำร้ายคนอื่นต่อหน้าเขาอีกด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน