ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 395

ณ ใจกลางสุสานของจักรพรรดิเก่าแก่หลายพันปีแห่งนี้ ยังมีมนุษย์อีกคนอยู่ที่นั่น!?

ฉู่หลิวเยว่ตกตะลึง และในขณะเดียวกันก็ไปสำรวจชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว

เมื่อจับสังเกตจนรู้แน่ชัด นางก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ชายคนนี้ ดูเหมือนจะไม่ใช่คนเป็นเลย!

เขาสูงและสง่างาม บนกายหนาสวมเสื้อคลุมงูหลามสีดำ พร้อมลายมักรทองที่ถูกปักเย็บไว้บริเวณหน้าอกและแขนเสื้อ และนั่นยิ่งทำให้เขาดูสูงส่งมีสง่าราศีกว่าเดิม

หากมองเผินๆ แล้ว เหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะอายุประมาณสี่สิบปี แต่ก็สง่าและมีการวางตัวที่ไม่ธรรมดา ซึ่งจะเห็นได้ว่าตอนยังหนุ่มๆ เขาคงเป็นผู้ชายที่หล่อแบบหาตัวจับได้ยากเป็นแน่

เพียงแต่…นัยน์ตาของเขานั้น กลับเป็นสีดำสนิทราวกลับหลุมดำ!

ฉู่หลิวเยว่ฝืนใจจ้องมองดวงตาดำมืดคู่นั้น

มันคือนัยน์ตาที่แฝงไว้ซึ่งคลื่นน้ำวนทมิฬ ถึงพื้นผิวหน้าจะดูสงบนิ่ง ไร้ซึ่งความเคลื่อนไหว ทว่าลึกลงไปแล้วกลับเห็นกระแสแห่งความเป็นความตายได้อย่างชัดเจน เช่นเดียวกับดาวเคราะห์ที่รอคอยวันมอดดับ

“เจ้าเป็นใคร?”

ชายคนนั้นปรายตามองฉู่หลิวเยว่ พร้อมเอ่ยถามเสียงนุ่มทุ้ม

ทันใดนั้นฉู่หลิวเยว่ก็รู้สึกเวียนศีรษะ ร่องรอยของความเหนื่อยล้าค่อยๆ ก่อตัวขึ้น ก่อนที่สภาพจิตใจของนางจะผ่อนคลายลงทีละน้อย

“ฉู่หลิวเยว่”

นางตอบกลับเสียงเบา

พลันทั่วทั้งพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้ ก็ถูกปกคลุมด้วยความเงียบทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง ชายคนนั้นก็ถามขึ้นอีกครั้ง

“ไม่ เจ้าไม่ใช่ฉู่หลิวเยว่”

เสียงของเขาหนักแน่นราวกับมีพลังบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ปนอยู่ เสียงนั้นลอดผ่านรูหูของนาง และฝั่งลึกลงไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ

ฉู่หลิวเยว่ส่ายศีรษะ พร้อมเอ่ยอย่างจริงจัง

“ข้าคือ ฉู่หลิวเยว่”

ทั้งร่างกาย และใบหน้านี้ล้วนเป็นของนาง หากไม่ใช่ฉู่หลิวเยว่ แล้วจะเป็นใครอื่นได้อีก?

แต่จู่ๆ ชายคนนั้นก็หัวเราะออกมา ราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลก

“เจ้าลองเงยหน้ามองสิ”

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้น และเห็นแม่น้ำไหลผ่านท้องฟ้ากว้างอย่างเอื่อยเฉื่อย

ดวงดาวนับไม่ถ้วนสะท้อนแสงวิบวับอยู่ภายในดวงตาของนาง

ทว่าเพียงพริบตา แสงเจิดจ้าเหล่านั้นก็มลายหายไป!

แม่น้ำสายนั้นสั่นไหวจนเกิดคลื่นระลอก ราวกับกำลังจะมีฉากของเหตุการณ์บางอย่าง ปรากฏขึ้นตรงหน้าของนาง

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วทันควัน

ฉากนั้นคือหน้าผา

พร้อมกับศาลาแปดเหลี่ยมที่ตั้งอยู่บนหน้าผาที่ยื่นตัวออกไป

รอบด้านมีภาพของภูเขาสีขาวลอยซ้อนกันอย่างขวักไขว่ เพิ่มความน่าหวาดเสียวให้กับพื้นที่สูงชันและอันตรายนี้

ภายในศาลาแปดเหลี่ยม มีชายชุดดำคนหนึ่งกำลังยืนเอามือไขว้หลังอยู่

เมื่อลมภูเขาพัดมา ชายเสื้อของเขาก็ตวัดม้วนขึ้น ดูราวกับเทพเซียนผู้ควบคุมกระแสลมอย่างใดอย่างนั้น

ฉู่หลิวเยว่จ้องมองแผ่นหลังของเขาด้วยความรู้สึกคุ้นเคย

เหมือนว่านาง…เคยพบเจอกับคนคนนี้มาก่อน…

นอกจากนี้ ยังมีหน้าผาและศาลาทรงแปดเหลี่ยมนี้ด้วย เมื่อครู่ที่ภาพเหล่านี้ปรากฏสู่สายตา ในใจนางกลับไม่มีความแปลกประหลาดใดๆ เกิดขึ้นเลย

ราวกับว่าครั้งหนึ่ง นางเคยมาที่นี่

มีความรู้สึกบางอย่างในใจนางที่กำลังจะพลุ่งพล่าน และต้องการจะระเบิดออกมา แต่สุดท้ายมันก็ยังไม่ชัดเจนมากพอ ที่จะชี้ชัดว่ามันคือความรู้สึกอันใด

สิ่งนี้ทำให้นางเริ่มสับสน อีกทั้งความวิตกกังวลเล็กน้อยที่ถูกเพิ่มเข้ามา

ริมฝีปากบางเปิดแง้ม เสมือนต้องการจะเรียกชื่อชายชุดดำ

ทว่าสุดท้ายนางกลับกลายเป็นคนใบ้ ที่ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำใดออกมาได้เลย

หัวใจดวงน้อยร้อนรนราวกับมีเปลวไฟแผดเผาอยู่ภายใน ทำให้นางเริ่มกังวลกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

“…เจ้า…”

ฉู่หลิวเยว่อยากจะขานเรียกยิ่งนัก ทว่าเมื่อเอ่ยออกไปได้เพียงหนึ่งคำ ชายชุดดำคนนั้นก็หมุนตัวมาหานาง

ฉู่หลิวเยว่ชะงัก พลันจ้องเขม็งทันที!

อย่างใดก็ตาม ขณะที่นางกำลังจะได้เห็นใบหน้าของชายคนนั้น จู่ๆ นางก็รู้สึกถึงความเจ็บแปรบที่ฝ่ามือ!

ฉู่หลิวเยว่สะดุ้งสุดตัว พลันก้มหน้ามอง แล้วเห็นเจ้าถวนจื่อที่กำลังกัดแทะฝ่ามือตนอยู่!

คราบเลือดสีแดงสดค่อยๆ ไหลซึมออกมาจากบาดแผล ซึ่งนั่นทำให้นางได้สติอย่างสมบูรณ์!

เมื่อครู่นี้เกิดอันใดขึ้นกัน? นี่นางโดนฝ่ายตรงข้ามล่อลวงเข้าไปสู่อันตรายได้อย่างง่ายได้เลยหรือ!

“ถวนจื่อ ขอบคุณเจ้ามากนะ เมื่อครู่นี้…”

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยเสียงเรียบ ทว่าพลันกลับต้องหยุดชะงัก

เมื่อครู่…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน