ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 396

ภายในเขตวังหลวง

หรงจิ่วสาวเท้าฉับๆ ไปยังห้องทรงงานของจักรวรรดิอย่างรวดเร็ว

ข้าราชบริพารน้อยใหญ่ภายในวัง ล้วนหยุดทักทายเขาด้วยความเคารพ

ขณะนี้องค์รัชทายาทและจักรพรรดินีอยู่ในช่วงโดนกักบริเวณ ดังนั้นฝ่าบาทจึงรับสั่งให้องค์ชายสามอย่างเขา เป็นคนจัดการเรื่องราชกิจต่างๆ แทน ซึ่งทุกคนล้วนเห็นพ้องไปในทางเดียวกันว่า เมืองหลวงที่เคยเป็นดั่งสรวงสวรรค์แห่งนี้ กำลังจะเปลี่ยนไป

แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของหรงจิ่ว พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคงมีเหตุด่วนเกิดขึ้นเป็นแน่ ทำให้คนในวังไม่กล้าเอ่ยปากพูด

หรงจิ่วก้าวเท้าอย่างว่องไว ในใจเขารู้สึกหงุดหงิดรำคาญเป็นอย่างมาก

เขาอุส่าห์คำนวณทุกอย่างไว้หมดแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าตอนนั้นซือถูซิงเฉินจะอยู่ในตำหนักของจักรพรรดินีด้วย!

ถ้าตอนนั้นเขาเอะใจสักนิด เขาจะต้องพบความผิดปกติแน่นอน หรือไม่ก็ก้าวไปข้างหน้าอีกนิดหน่อย แล้วกระชากม่านกั้นออก เขาก็จะพบตัวซือถูซิงเฉินที่หลบซ่อนอยู่แล้ว!

แต่เขาไม่ได้ทำนี่สิ!

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา สิ่งต่างๆ ดำเนินไปได้อย่างราบรื่น จนเขาประมาทแล้วเผลอลืมการดำรงอยู่ของคนผู้นี้!

ตอนแรกเขาเองก็ไม่ได้สนใจอันใด แต่พอมาคิดดูตอนนี้ กลับสัมผัสได้ว่ามีเรื่องลับลมคมนัยเต็มไปหมด!

ซือถูซิงเฉินทำสัญญาสมรสกับหรงจิ้น และแม้กระทั่งหลังจากเกิดเรื่องของหรงจิ้น พวกเขาไม่เคยขอให้ยกเลิกสัญญาการสมรส

หากนี่ไม่ใช่การสมรู้ร่วมคิด แล้วจะเป็นอันใดได้อีก!?

ซือถูซิงเฉินต้องรู้อันใดบางอย่างแน่ๆ ถึงได้เต็มใจช่วยจักรพรรดินีกับหรงจิ้นเช่นนี้!

ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมานั่งตรวจสอบซือถูซิงเฉินเลย!

ทว่ายังไม่ทันถึงห้องทรงงาน หรงจิ่วกลับได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดูเร่งรีบดังมาจากด้านหน้าเสียก่อน

เขาเงยหน้าขึ้น ก่อนจะเห็นจักรพรรดิจยาเหวินที่กำลังเดินอยู่ด้านหน้า

สีหน้าของจักรพรรดิจยาเหวินมืดมนและดุร้าย ท่าทางของเขาเคร่งเครียดและเต็มไปด้วยจิตสังหารที่แข็งแกร่ง ในแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน!

หรงจิ่วตกใจสุดขีด มันเกิดเรื่องอันใดขึ้นอีก!?

“ลูกขอถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ ท่านพ่อ!”

หรงจิ่วก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วโค้งคำนับ

จักรพรรดิจยาเหวินขมวดคิ้วเมื่อเห็นหรงจิ่ว

“เหตุใดเจ้ายังอยู่ในวังอีก?”

ถ้าจะพูดให้ถูก ตามจริงยามนี้หรงจิ่วต้องเสด็จออกไปนอกวังหลวงแล้ว

หรงจิ่วตอบกลับทันที

“ท่านพ่อขอรับ ลูกเสด็จออกไปแล้ว แต่ก็ต้องย้อนกลับมา เพราะลูกมีเรื่องสำคัญต้องแจ้งให้ท่านทราบโดยด่วน!”

ทว่าจักรพรรดิจยาเหวินไม่ได้หยุดฟัง เขายังคงเดินหน้าต่อเรื่อยๆ

“มีเรื่องอันใด ไว้ข้ากลับมาค่อยคุย!”

ขณะพูด เขาก็เดินผ่านหรงจิ่วไปแล้ว

หรงจิ่วตกตะลึง นี่ นี่มันเกิดบ้าอันใดขึ้นกัน!?

“แต่ว่าท่านพ่อ ลูกมีเรื่องด่วนต้องแจ้งจริง…”

“ไอ้หยา องค์ชายสาม ได้โปรดรอให้ฝ่าบาทกลับมาก่อนเถิด!”

ขันทีหมินเดินตัดหน้าหรงจิ่ว พลันยกไม้ยกมือพูดโน้มน้าวเขาอย่างจริงจัง

“ท่านไม่เห็นหรือว่าฝ่าบาทกำลังเร่งรีบเพียงใด? กล่าวโดยย่อก็คือ ฝ่าบาททรงไม่มีเวลาฟังสิ่งที่ท่านพูดในตอนนี้! โปรดอดทนรอไปก่อน!”

หรงจิ่วถามด้วยความสงสัย

“ขันทีหมินโปรดขยายความ ที่…ท่านพ่อรีบร้อนเพียงนี้ จริงๆ แล้วเกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ?”

“นี่ท่านยังไม่รู้หรือ!?”

ขันทีหมินโพล่งออกมาด้วยความตกใจ พลันมองไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว แล้วชี้นิ้วไปที่ท้องฟ้าพลางลดเสียงต่ำ

“ท่านไม่เห็นการเคลื่อนไหวเมื่อครู่หรือ?”

หรงจิ่วตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเข้าใจในทันที

“สัญญาณนั่นมัน…”

“นั่นต้องเป็นสัญญาณจากสุสานจักรพรรดิแน่! เช่นนี้จะไม่ให้ฝ่าบาทรีบร้อนได้อย่างใด!?”

ขันทีหมินตบต้นขาตัวเองฉาดใหญ่

“สมุนเฒ่าผู้นี้ต้องรีบไปแล้ว องค์ชายสาม ท่านควรจัดการทุกอย่างด้วยตัวเองก่อนเถิด!”

เมื่อพูดจบ ขันทีหมินก็ไล่ตามจักรพรรดิจยาเหวินไปอย่างไว

หลังจากเพิ่งคุยกับฉู่เซียนหมิ่นไปเมื่อครู่ก่อน ในใจของเขาก็พลอยเต็มไปด้วยความตกใจ โมโหและเสียใจ ทว่าก่อนที่เขาจะได้คิดไตร่ตรอง เขาก็พาตัวเองกลับมาที่วังหลวงแล้ว

ขณะที่เดินทางกลับมา เขายังสังเกตเห็นดอกไม้ไฟขนาดใหญ่บนท้องฟ้า

แน่นอนเขารู้ว่ามันคือสัญญาณที่ใช้ในการส่งข่าว แต่เพราะเขาเอาแต่คิดเรื่องของซือถูซิงเฉิน เขาจึงไม่ได้ตระหนักว่า นี่เป็นสัญญาณเตือนจากทิศทางของสุสานของจักรพรรดิ

นี่มันหมายความว่า เกิดเรื่องบางอย่างขึ้นที่สุสานของจักรพรรดิ!

แม้ว่าตลอดทั้งปี หรงจิ่วจะไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง แต่เขาก็รู้ว่ายอดเขาซีจิน ซึ่งเป็นที่ตั้งของสุสานจักรพรรดินั้นได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนาจากกองทัพมาโดยตลอด ซึ่งอาจกล่าวได้ว่า เป็นการปกป้องที่แลกด้วยชีวิตก็ว่าได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน