ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 397

องค์รักษ์คนนั้นไม่กล้าเงยหน้าสบตาหรงจิ่ว เขารีบพูดต่อระรัวทันที

“องค์ชายสามเสด็จเข้าไปในตำหนัก และดูเหมือนจะมีการโต้เถียงกับจักรพรรดินีเล็กน้อย แต่กระหม่อมไม่กล้าล่วงเกิน จึงได้แต่รออยู่ข้างนอก และหลังจากนั้นไม่นาน คล้อยหลังองค์ชายสาม จักรพรรดินีก็…”

จักรพรรดิจยาเหวินปรายตามองหรงจิ่วด้วยสายตาเย็นเยียบ

วันนี้หรงจิ่วได้ไปพบกับจักรพรรดินี อีกทั้งยังมีปากเสียงกับนางอีก ย่อมเป็นเรื่องปกติที่จะบอกว่ามีการต่อสู้เกิดขึ้นระหว่างเขากับจักรพรรดินี

ทว่า…เหตุใดจักรพรรดินีจึงต้องรนหาที่ตายถึงเพียงนั้น?

หรือว่า เรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับหรงจิ่วจริงๆ?

หัวใจของหรงจิ่วดิ่งฮวบทันที

จักรพรรดิจยาเหวินเริ่มสงสัยเขาแล้ว!

คำพูดขององค์รักษ์เมื่อครู่นั้น ช่างไม่รื่นหูเสียจริง!

เห็นได้ชัดว่าเขาจงใจพูดแบบนั้น!

หรงจิ่วเอ่ยเสียงเข้ม

“ท่านพ่อ ลูกสาบานได้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอันใดกับลูก! และนอกจากลูกแล้ว ก็ยังมีอีกคนหนึ่ง ที่ได้เข้าไปในตำหนักของจักรพรรดินี!”

จักรพรรดิจยาเหวินถามทันควัน “ผู้ใดกัน!?”

หรงจิ่วสูดหายใจเข้าลึก

“ซือถูซิงเฉิน!”

มีความประหลาดใจแวบเข้ามาในดวงตาของจักรพรรดิจยาเหวิน

ซือถูซิงเฉิน?

นางมาทำการใดกัน?

จักรพรรดิจยาเหวินเบนตามององค์รักษ์ผู้นั้นทันที “วันนี้ซือถูซิงเฉินได้ไปที่ตำหนักของจักรพรรดินีหรือไม่?”

องค์รักษ์ส่ายหน้า

“ไม่ได้ไป พ่ะย่ะค่ะ”

การแสดงออกของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ และดูไม่เหมือนว่าเขากำลังโกหกเลย

หรงจิ่วเริ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นเรื่อยๆ

เขาขึ้นเสียงใส่อย่างไว ด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงขึ้นมาก และตะโกนใส่องค์รักษ์คนนั้นอย่างฉุนเฉียว “เจ้ารู้หรือไม่ ว่าการหลอกลวงฝ่าบาทนั้นต้องได้รับโทษประหารชีวิต!”

องค์รักษ์ตกใจและย่อตัวถอยไปทางด้านหลัง

“กระหม่อมมิอาจกล้าหลอกลวงฝ่าบาท! สิ่งที่กระหม่อมกล่าวเมื่อครู่ ล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น!”

หรงจิ่วรู้สึกชาวาบไปทั่งแผ่นอกและช่องท้องของเขา

ตอนที่เขาเข้าไปในตำหนักของจักรพรรดินี เขาไม่ได้สั่งให้คนติดตามเข้าไปด้วย

และขณะที่อยู่ในตำหนัก เขาก็ไม่สามารถหาตัวซือถูซิงเฉินได้ทันเวลา

ยามนี้จักรพรรดินีสิ้นพระชนม์แล้ว ซือถูซิงเฉินย่อมหนีออกไปจากตำหนักแล้วเช่นกัน!

หากฆ่าปิดปากองค์รักษ์ผู้นี้เสีย ไม่ได้สิ พวกองค์รักษ์ล้วนแล้วแต่รวมหัวกัน ถ้าบุ่มบ่ามตัวเขาเองจะไม่สามารถหาหลักฐาน ที่จะพิสูจน์ว่าซือถูซิงเฉินเคยปรากฏตัวที่นั่นได้เลย!

ทว่าจู่ๆ เขาก็คิดอันใดออก

“ท่านพ่อ ท่านสามารถส่งคนไปตรวจสอบบันทึกการเข้าและออกประตูวังได้! อย่างไรวันนี้ซือถูซิงเฉินก็ต้องผ่านประตูวังเข้ามา!”

จักรพรรดิจยาเหวินหันมองขันทีหมิน

“รีบส่งคนไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

หลังจากพูดจบ จักรพรรดิจยาเหวินก็สูดหายใจเข้าลึกๆ

“เปิดใช้กฎอัยการศึกในตำหนักของจักรพรรดินีทันที นอกจากข้าแล้ว ไม่มีผู้ใดได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้! และปิดกั้นข่าวเรื่องนี้ด้วย! หากข่าวนี้รั่วไหลออกไป…”

ถึงฝ่าบาทจะยังตรัสไม่สิ้นประโยค ทว่านัยน์ตาของพระองค์ กลับฉายแววคุกคามออกมาอย่างเด่นชัด

จากนั้นก็หมุนตัวไปอีกทาง เพื่อเตรียมมุ่งหน้าไปยังสุสานของจักรพรรดิ

ทว่าเดินไปได้เพียงสองก้าว ร่างของเขาก็โซเซจนเกือบล้มขมำ

ขันทีหมินพุ่งตัวเข้าไปสนับสนุนเขาอย่างรวดเร็ว และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า

“ฝ่าบาท ท่านพักผ่อนอยู่ในวังก่อนเถิด! พระวรกายของท่านในตอนนี้…”

จักรพรรดิจยาเหวินส่ายศีรษะ และเดินไปข้างหน้าพร้อมกับกัดฟันกรอด

สุสานของจักรพรรดินั้นสำคัญไฉน?

นั่นคือที่ฝังศพบรรพบุรุษของจักรวรรดิเย่าเฉินเชียวนะ!

หากมีบางสิ่งที่แก้ไขไม่ได้เกิดขึ้นจริง เขาก็จะกลายเป็นคนบาปไปตลอดชีวิต!

หลายปีมานี้ สุสานของจักรพรรดิไม่เคยเกิดความผิดปกติใดๆ ดังนั้นสัญญานเตือนดอกไม้ไฟเมื่อครู่นี้ จึงทำให้เขาตกใจมากกว่าปกติ

การสิ้นพระชนม์ของจักรพรรดินีเองก็ถือเป็นเหตุการณ์สำคัญยิ่ง โดยเฉพาะเมื่อยังมีความลับมากมาย ที่ยังคงเป็นปริศนาอยู่

แต่นั่นไม่สามารถเทียบกับเหตุการณ์ที่สุสานของจักรพรรดิได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน