ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 50

“พรสวรรค์ของซือถิงยอดเยี่ยม ดูเหมือนช่วงนี้เขาจะพัฒนาขึ้นมาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะหาจุดศูนย์กลางนี้เจอจนได้”

ซุนจ้งเหยียนกลับไม่ประหลาดใจและยกมือขึ้น

ท่าทางเฉียบคมเช่นนี้ ดูเหมือนจะไม่ใช่ตัวตนของเขาเลยสักนิด

“หรือท่านสังเกตเห็นแล้วว่ามีคู่แข่งที่สามารถเอาชนะเขาได้…”

ซุนจ้งเหยียนพึมพำเสียงต่ำ

อีกสองคนจึงสบตากัน แล้วเผยสีหน้างุนงง

“เอาชนะหรือ ผู้อาวุโสซุน ท่านเอาจริงหรือ ลูกศิษย์ในสำนักมีใครเอาชนะซือถิงได้ด้วย”

คนนอกอาจไม่รู้ แต่ในฐานะที่พวกเขาเป็นปรมาจารย์ พวกเขารู้จักพรสวรรค์และความแข็งแกร่งของซือถิงดีที่สุด

ไม่ได้พูดเกินจริง แม้กระทั่งศิษย์พี่ที่อาวุโสกว่าซือถิงสองรุ่นก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย

“ท่านเคยพูดว่า ผู้ที่มีพรสวรรค์ด้านปรมาจารย์อย่างซือถิง ในหนึ่งศตวรรษจะเจอเพียงแค่หนึ่งคนมิใช่หรือ”

ซุนจ้งเหยียนชี้นิ้วไปที่จุดกึ่งกลางระหว่างทั้งสามคน

“ดูให้ดี แม้ว่าฉู่หลิวเยว่จะเดินสะเปะสะปะ แต่จริงๆ แล้วนางไปในทิศทางเดียวกันเสมอ”

เมื่อได้ยินดังนั้นทั้งสองก็มองลงมาอย่างสงสัย

เริ่มจากตำแหน่งที่นางเข้าไปจนสุดทาง นางกำลังมุ่งไปสู่…

“จุดศูนย์กลางของค่ายกล!”

แม้ว่าค่ายกลอยู่ตรงกลางจะค่อนข้างซับซ้อนวุ่นวาย แต่ถ้ามองโดยรวมแล้ว ฉู่หลิวเยว่ได้เคลื่อนที่ไปยังทิศทางของจุดศูนย์กลางด้านหน้าอย่างแน่นอน!

“เป็นไปได้ยังไง นางไม่ได้เป็นแม้กระทั่งปรมาจารย์ขั้นที่หนึ่งด้วยซ้ำ นางจะมีทางหาจุดศูนย์กลางของค่ายกลเจอได้อย่างไร นางน่าจะแค่อาศัยความรู้สึกของตัวเองมากกว่ามั้ง”

สีหน้าชายวัยกลางคนทั้งสองเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

ซุนจ้งเหยียนหัวเราะ

“ถ้าตอนที่นางอยู่ทางสามแยกเมื่อครู่นี้ไม่ได้เลือกทางผิดล่ะก็ คราวนี้ก็คงถึงจุดศูนย์กลางค่ายกลไปแล้ว ไม่แน่…บางทีนางอาจจะเร็วกว่าซือถิงก็ได้”

คำพูดนี้ทำให้อีกสองคนที่เหลือถึงกับนิ่งเงียบโดยไม่เอ่ยสิ่งใดไปสักพัก

“มิน่าล่ะ ท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่องของไป๋เชินเมื่อครู่นี้ สงสัย เขาคงจะเจอเพชรในตมจริงแล้วล่ะ…”

ซุนจ้งเหยียนมองไปที่ค่ายกลอย่างนึกสนใจ และเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นในตัวฉู่หลิวเยว่

หากไม่ได้เป็นเพราะนางไม่คุ้นเคยกับค่ายกล หรือไม่ก็…นางจงใจเก็บซ่อนเอาไว้!

…

ฉู่หลิวเยว่เดินผ่านผืนป่า