ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 549

นั่นพิสูจน์ให้เห็นว่ากระบี่หลงหยวนจำนายของมันได้!

ซั่งกวนหว่านเริ่มกระวนกระวาย พลันจ้องมองฉู่หลิวเยว่

“ตอนนี้พวกเขากำลังกล่าวหาว่าเจ้าฉวยกระบี่หลงหยวนมา เจ้ามีอันใดจะแก้ตัวหรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่ยังคงสงบนิ่ง

“ข้าไม่ได้ทำ ต่อให้ข้าต้องพูดอีกกี่พันครั้ง ข้าก็ยังจะยืนยันคำเดิมว่า ข้าไม่ได้ทำ”

ท่าทางของนางดูมั่นใจมาก ราวกับว่านางไม่ได้โกหก

ซั่งกวนหว่านตัดสินใจไม่ถูกไปชั่วขณะ

ด้านหนึ่งเป็นพวกของหยางเซิ่นเอ๋อร์ ในเมื่อนางและคนอื่นๆ กล้ายกเอาเรื่องนี้มาพูดต่อหน้าราชวงศ์ เช่นนั้นก็แปลว่านางจะต้องมีหลักฐาน เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่พวกเขาพูดนั้นถูกต้อง

ในทางกลับกัน กระบี่หลงหยวนคือมรดกที่จักรพรรดิไท่จู่ทิ้งไว้ให้พวกเขา และมีข้อแม้ว่าต้องเป็นคนที่มีสายเลือดของราชวงศ์เทียนลิ่งโดยตรงเท่านั้น ถึงจะสามารถปลุกอาวุธศักดิ์สิทธิ์นี้ให้ตื่นจากการหลับใหลได้ และคนๆ นั้นไม่มีทางเป็นฉู่หลิวเยว่แน่นอน

หยางเซิ่นเอ๋อร์ที่ได้ยินคำตอบของฉู่หลิวเยว่ ก็พลันโกรธขึ้นมา

“ฉู่หลิวเยว่ มาถึงขนาดนี้แล้ว หลักฐานก็มีมากมาย แต่เจ้ายังจะปฏิเสธอีกหรือ? เจ้าคิดจะเถียงเอาตัวรอดไปอีกนานแค่ไหนกัน?”

ฉู่หลิวเยว่ตอบกลับเสียงเรียบ

“แล้วจะให้ข้ายอมรับในสิ่งที่ข้าไม่ได้ทำ ได้อย่างใด?”

และในขณะที่หยางเซิ่นเอ๋อร์กำลังจะโต้แย้ง ฉู่หลิวเยว่ก็รีบเอ่ยดักทางอย่างเร็ว

“สิ่งที่เรียกว่าหลักฐานที่หักล้างไม่ได้จริงๆ นั้น นอกจากคำบอกเล่าของพวกเจ้าสองสามคน ก็ไม่มีหลักฐานที่เป็นชิ้นเป็นอันอย่างอื่นแล้วหรือ?”

“และถ้าเน้นเอาแต่เนื้อแล้วตัดน้ำออกไปล่ะก็ โฉวติ่งเห็นเพียงตอนกระบี่กำลังจะตื่นจากการหลับใหล ส่วนคนที่เห็นว่ามีคนเข้ามาชิงกระบี่ไป…ก็มีเพียงเจ้ากับหนิงเจียวเจียวสองคน ถูกต้องหรือไม่? อ้อ ไม่สิ ยังมีเชียงหว่านโจวด้วยหนิ”

จากนั้นเชียงหว่านโจวก็รีบพูดต่อทันควัน

“ข้าไม่เห็นเหตุการณ์แบบที่พวกนางเล่าเลย”

หยางเซิ่นเอ๋อร์เอ่ยขึ้นเสียงด้วยความโกรธ

“เจ้าบอกว่าเจ้าไม่เห็น? เช่นนั้นเจ้าจะสู้กับเราสองคนได้อย่างใด?”

และบนร่างของนางก็ยังมีรอยแผลเป็นหลงเหลืออยู่!

เชียงหว่านโจวชี้มือไปยังหนิงเจียวเจียว

“เจ้า ใช้วิธีการที่น่ารังเกียจกำจัดผู้คนออกไป แล้วโยนความผิดให้ฉู่หลิวเยว่”

หนิงเจียวเจียวที่กำลังทะนงตนจำต้องหยุดชะงัก

พลางหันไปชี้ที่หยางเซิ่นเอ๋อร์ต่อ

“ส่วนเจ้าก็ร่วมกับศิษย์จากสำนักกระบี่เมฆาม่วงสองคน เพราะต้องการแย่งชิงสมบัติของหลิวเยว่ แต่หลังจากถูกปฏิเสธ พวกเขาก็โกรธมาก แล้วหันไปโจมตีนาง”

เปลือกตาของหยางเซิ่นเอ๋อร์สั่นระริกด้วยความโมโห

“เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าเป็นฝ่ายเล่นไม่ซื่อก่อน แต่กลับไม่อนุญาตให้ผู้อื่นตอบโต้? ส่วนเรื่องอาการบาดเจ็บของพวกเจ้า… นั่นก็เพราะความอ่อนแอของพวกเจ้าต่างหาก”

สีหน้าของเชียงหว่านโจวดูเย็นชามาก อีกทั้งยังเอ่ยประโยคเหล่านั้นออกมาอย่างหนักแน่น

คราแรกหยางเซิ่นเอ๋อร์เริ่มร้อนตัว แต่ต่อมานางก็รีบแย้งออกไป

“เจ้าสนิทกับฉู่หลิวเยว่ แน่นอนว่าเจ้าต้องพูดให้นางได้อยู่แล้ว! และสิ่งที่เจ้าพูดมานั้น ก็เป็นเพียงการฟังความข้างเดียวเหมือนกัน ไม่มีความน่าเชื่อถือเลยสักนิด!”

ไม่ว่าอย่างใด เหตุการณ์ในตอนนั้นก็ได้เกิดขึ้นไปแล้วจริงๆ และฉู่หลิวเยว่ก็ไม่มีทางปฏิเสธมันได้!

เจียงอวี่เฉิงจ้องมองฉู่หลิวเยว่ พลันขมวดคิ้ว

“ฉู่หลิวเยว่ นอกจากคำให้การของเชียงหว่านโจวแล้ว เจ้ายังมีอันใดจะชี้แจงอีกหรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่ไม่ตอบ

หนิงเจียวเจียวจึงได้ทีเย้ยหยัน “นางคงไม่มีอันใดจะแย้งหรอกเพคะ! เพราะว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือนางจริงๆ!”

ซั่งกวนหว่านก้าวไปข้างหน้า พลางปล่อยรัศมีกดดันออกมาจากร่างกาย และหลุบตามองฉู่หลิวเยว่

“ฉู่หลิวเยว่ ถ้าเจ้าพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองไม่ได้ เช่นนั้นวันนี้…เจ้าก็นอนอยู่ในสวนซินหลี่นี่แหละ!”

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

สีหน้าของซั่งกวนหว่านยังคงไร้ซึ่งความแปรปรวน แต่ฉู่หลิวเยว่กลับมองเห็นคลื่นอารมณ์เหล่านั้นในดวงตาของนางได้อย่างชัดเจน

แม้ซั่งกวนหว่านจะหลอกคนอื่นได้ แต่นางไม่สามารถหลอกฉู่หลิวเยว่ได้อีกต่อไป

ทั้งความตกใจ ความโกรธ และหึงหวง…

ในยามที่ซั่งกวนหว่านเห็นใบหน้าของนางในปัจจุบัน ก็มีแต่ความหวาดกลัวที่ฉายชัดจนใบหน้าของอีกฝ่าย และแน่นอนว่าซั่งกวนหว่านย่อมไม่มีความประทับใจที่ดีต่อนางมาตั้งแต่ต้น

ซึ่งในความเป็นจริง ฉู่หลิวเยว่สามารถสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังอย่างลึกซึ้งของซั่งกวนหว่านที่มีต่อนาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน