ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 551

น้ำเสียงของนางทำให้เจียงอวี่เฉิงรู้สึกไม่สบายใจ

“แน่นอนว่าต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว ข้าเคยโกหกเจ้าที่ไหนกัน? ความจริงข้าก็ไม่ชอบนาง แต่คิดไม่ถึงว่านางจะได้อันดับหนึ่งจากงานหมื่นทูร แต่เพราะจำเป็นต้องพึ่งชีพจรดั้งเดิมของนาง ฉะนั้นตอนนี้เจ้าเองก็พยายามอดทนไว้ก่อน”

ทว่าซั่งกวนหว่านในตอนนี้นั้นไม่ใช่คนที่เกลี้ยกล่อมง่ายๆ เหมือนในอดีต

เรื่องของอาณาเขตเซียนเทพกระตุ้นนางมากเกินไป จนตอนนี้นางเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้

นางลุกพรวดขึ้นและถามว่า

“เหอะ? เจ้ากล้าพูดหรือว่า พอเห็นหน้านางแล้วเจ้าไม่ได้คิดอันใดจริงๆ? ถ้าเจ้าไม่ได้รู้สึกผิด เหตุใดเจ้าถึงไม่บอกข้าตั้งแต่แรก?”

ครั้งแรกที่นางเห็นฉู่หลิวเยว่ยิ้มออกมา มีเพียงสวรรค์ที่รู้ดีว่านางหวาดกลัวเพียงใด!

แต่ถ้าก่อนหน้านี้เจียงอวี่เฉิงเตือนนางสักหน่อย นางคงไม่ต้องมานั่งหวาดผวาราวคนสติแตกเช่นนี้!

“ข้าจะรู้สึกผิดไปด้วยเหตุใด? หว่านเอ๋อ เจ้าน่ะชอบคิดไปเองอยู่เรื่อย เมื่อก่อนข้าก็เคยบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่า ข้าแค่คิดว่ามันไม่คุ้มที่จะพูดถึงนาง และช่วงนี้เจ้าก็เหนื่อยมากพอแล้ว จิตใจของเจ้าถึงได้กระสับกระส่ายและเปราะบางเช่นนี้ ไว้รอให้ชีพจรดั้งเดิมของเจ้าฟื้นคืนสภาพเดิมเสียก่อน และทุกอย่างก็จะไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป”

เจียงอวี่เฉิงรู้จุดอ่อนของซั่งกวนหว่านเป็นอย่างดี ดังนั้นเขาจึงสามารถเกลี้ยกล่อมนางได้เสมอ

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของซั่งกวนหว่านก็ดูดีขึ้นมาก

เจียงอวี่เฉิงใช้เวลาเกลี้ยกล่อมครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะสามารถเอาใจซั่งกวนหว่านได้อย่างสมบูรณ์

และสุดท้ายเจียงอวี่เฉิงก็พาซั่งกวนหว่านกลับวังด้วยตัวเอง พลางมองดูนางจนนางหลับสนิท แล้วค่อยจากไป

คล้อยหลังเจียงอวี่เฉิงได้ครู่หนึ่ง ฉานอี้ก็เดินเข้ามา

“องค์หญิงสามเพคะ องค์ชายเจียงไปแล้วค่ะ”

ซั่งกวนหว่านลืมตาขึ้น ดวงตาของนางสดใส ใครว่านางนอนหลับกันเล่า?

นางลุกขึ้นนั่งพลางคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วสั่งว่า

“ฉานอี้ เจ้าจงไปสืบประวัติของฉู่หลิวเยว่ผู้นั้นมา หากพบพิรุจให้รีบกลับมาแจ้งข้าทันที อีกอย่าง ส่งคนไปจับตามองพวกตระกูลเจียงไว้ สั่งให้พวกนั้นคอยดูว่าช่วงนี้มีอันใดที่ผิดแปลกเกิดขึ้นกับคนในตระกูลหรือไม่”

ฉานอี้ขานตอบด้วยความเคารพและเดินออกไป

เหลือเพียงซั่งกวนหว่านอยู่ในห้องบรรทมเพียงผู้เดียว

นางจุดไม้จันทน์และต้องการงีบหลับ

ทว่ายามหลับตา สมองกลับฉายแต่ภาพใบหน้าของฉู่หลิวเยว่ซ้ำๆ

และใบหน้านั้นก็คอยย้ำเตือนนางถึงสิ่งเลวร้ายต่างๆ ที่เกิดขึ้นเสมอ

หลังจากพยายามข่มตาหลับอยู่พักหนึ่ง นางก็หงุดหงิดมากจน ทุบทุกอย่างในห้องจนพังยับเยิน

นางบ้าคลั่งอยู่แบบนั้นจนกระทั่งไม่เหลือข้าวของเครื่องใช้ใดให้ทำลาย

“สั่งคนเข้ามา!”

และในที่สุดนางก็เปิดปากตะโกนเรียกคนที่อยู่ข้างนอก

พลันเหล่าข้าราชบริพารด้านนอกก็เดินเข้าไปอย่างว่องไว

“เก็บกวาดให้สะอาด!”

ซั่งกวนหว่านออกคำสั่งอย่างดุดัน

คนรับใช้ในวังต่างก้มศีรษะลงเงียบๆ ไม่กล้ากระโตกกระตาก เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้

หลังจากเก็บกวาดจนสะอาดหมดจด พวกเขาก็นำของตกแต่งที่เหมือนกันอีกชุด เข้ามาจัดวางอีกครั้ง ทำให้สภาพห้องนั้นดูไม่ต่างจากเมื่อก่อน

จากนั้นซั่งกวนหว่านถึงสงบลง

…

อีกด้านหนึ่ง ฉู่หลิวเยว่และพรรคพวกกำลังออกจากสวนซินหลี่

เดิมทีอวี้ฉือซงต้องการพาทั้งสองกลับไปที่สำนักชงซูเก๋อ แต่ฉู่หลิวเยว่ปฏิเสธ

และเมื่อได้ยินว่าฉู่หลิวเยว่กำลังวางแผนจะเช่าห้องพักสักแห่งในเมืองซีหลิง อวี้ฉือซงก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เพราะในวันที่เขาพบกับฉู่หลิวเยว่ครั้งแรก เขาเห็นคนของจวนมู่ตามประกบนาง และปฏิบัติต่อนางราวแขกพิเศษ

พักอาศัยอยู่ในจวนมู่ก็ดีแล้วมิใช่หรือ จู่ๆ เหตุใดนางถึงย้ายออกเล่า?

ฉู่หลิวเยว่เหลือบมองสีหน้าของเขา ก่อนจะรู้ว่าเขากำลังเข้าใจอันใดผิด พลันรีบชี้แจง

“ท่านเจ้าสำนัก รองแม่ทัพมู่แค่เชิญข้ามาที่นี่ และเจี่ยนเฟิงฉือก็เป็นแค่คนพาข้ามา นอกจากธุระเหล่านี้แล้ว ข้ากับพวกเขาก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันแต่อย่างใด”

พอได้ฟังอวี้ฉือซงก็คิดได้ว่าตนนั้นคงคิดมากไปเอง พลันหัวเราะอย่างเขินอาย

“เป็นเช่นนี้นี่เอง”

ช่วงนี้มีข่าวลือมากเกิดขึ้นในเมืองซีหลิง อีกทั้งยังฟังดูมีน้ำหนักเสียจนเขาหลงเชื่อได้อย่างง่ายดาย

“จะให้พักอยู่ในจวนมู่ตลอดไปคงดูไม่เหมาะ ข้ากับเสี่ยวโจวจึงขอย้ายออกมา”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน