ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 566

ลู่เจือเหยาที่คิดว่านางยังเห็นแก่ท่านอาจารย์ของตัวเองอยู่ ก็รีบเอ่ยอย่างตื่นเต้น

“ย่อมได้! เดี๋ยวข้าจะพาพวกเจ้าไปเอง!”

เย่หรานหร่านเองก็เดินเข้ามา และเหลือบมองไปรอบๆ ทั้งสองคนอย่างประหม่า พลางตบอกตัวเองปุๆ แล้วพูดว่า

“ข้าเกือบหัวใจวายตายไปแล้ว! หลิวเยว่ หว่านโจว พวกเจ้าบ้าดีเดือดกันเกินไปแล้ว! โชคดีที่ครั้งนี้ไม่เป็นอันใด แต่หลังจากนี้ห้ามเข้าไปที่ไหนสุ่มสี่สุ่มห้าอีกเด็ดขาด!”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้ว

นางไม่ได้เข้าไปแบบ “สุ่มสี่สุ่มห้า” เสียหน่อย

และครั้งหน้าที่มา นางก็จะมาเพื่อจบปัญหาทั้งหมด

หลังจากยืนยันได้ว่าทั้งสองคนปลอดภัยดี พวกเขาก็กลับไปพร้อมกัน

…

เมื่อกลับมาถึงโถงเจิ้งเฟิงของอวี้ฉือซง ฉู่หลิวเยว่ก็พาเชียงหว่านโจวเข้าไปข้างในกับนาง

ดูเหมือนว่าผู้อาวุโสซย่าอี้ต้องออกไปจัดการธุระ ด้านในโถงจึงเหลือเพียงอวี้ฉือซงคนเดียว

และพอเห็นว่าศิษย์ทั้งสองกลับมาแล้ว อวี้ฉือซงก็รีบถามด้วยรอยยิ้ม

“เป็นเช่นไร? พวกเจ้าตกลงกันได้หรือยัง?”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า

“ข้ากับเสี่ยวโจวต้องการให้ท่านเป็นอาจารย์ของเรา”

อวี้ฉือซงตกใจระคนสงสัย

เด็กทั้งสองเป็นผู้ฝึกตนที่ยอดเยี่ยม และเขาเห็นคุณค่าอีกทั้งชื่นชมในตัวทั้งสองคนอย่างมาก

พวกเขาพร้อมใจกันยกให้เขาเป็นอาจารย์ผู้สอนสั่ง และแน่นอนว่าเขายินดีอย่างยิ่ง

แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็แอบรู้สึกกังวล

“พวกเจ้าคิดดีแล้วหรือ? ความจริงแล้ว…ช่วงนี้พลังของผู้อาวุโสซย่าอี้แข็งแกร่งกว่าข้ามาก” อวี้ฉือซง

กล่าวอย่างใจเย็น

แต่ฉู่หลิวเยว่กลับแย้งขัด

“พวกข้าไตร่ตรองดีแล้ว มิฉะนั้นคงไม่เลือกชงซูเก๋อตั้งแต่แรก”

เกิดความรู้สึกหลากหลายขึ้นในใจของอวี้ฉือซง

“ดี…เอาตามนั้น! ในเมื่อพวกเจ้าคารวะข้าในฐานะท่านอาจารย์ เช่นนั้นข้าก็สอนวิชาให้พวกเจ้าอย่างเต็มที่! ข้าจะกลับไปบอกซย่าอี้ให้เขาเตรียมเรื่องพิธี…”

“ไม่จำเป็นต้องลำบากเช่นนั้น” ฉู่หลิวเยว่เอ่ยปาก “เจ้าสำนักเก๋อ เรื่องพิธีก็เป็นเพียงฉากหน้าสำหรับคนนอกเท่านั้น ไม่ได้สลักสำคัญอันใด แต่สิ่งสำคัญก็คือ ข้า…ข้ากับเสี่ยวโจว เชื่อมั่นในตัวท่าน”

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยพลางก้าวถอยหลัง ก่อนจะคุกเข่าลงพร้อมก้มศีรษะอย่างเคร่งขรึม

อวี้ฉือซงตกตะลึง และรีบเข้าไปพยุงนางให้ลุกขึ้น

“นี่พวกเจ้าคิดจะ…”

“เจ้าสำนักเก๋อ หากท่านไม่รังเกียจ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าขอฝากตัวเป็นศิษย์ของท่าน”

มือของอวี้ฉือซงที่หมายจะพยุงนาง ชะงักค้างกลางอากาศ

สาวน้อยที่คุกเข่าต่อหน้าเขานั้นดูจริงจังมาก ดวงตาสีดำคู่นั้นแวววาวราวมีแสงระยิบระยับอยู่ภายใน

พลันหัวใจของเขาก็สั่นไหวเสมือนถูกบางอย่างกระแทกอย่างแรง แม้แต่ยามที่สบดวงตาคู่นั้น เขาก็ยังเจ็บปวดหัวใจไปหมด

ฉู่หลิวเยว่แอบยกยิ้มมุมปาก

นางคุกเข่าอยู่แบบนั้น

และยังคุกเข่าต่อเรื่อยๆ

ฉู่หลิวเยว่ตั้งใจขอร้องเขาอย่างจริงจัง

“ลุกขึ้น! รีบลุกขึ้นมา!”

อวี้ฉือซงระงับความตื่นเต้นในใจของเขา

ฉู่หลิวเยว่จึงค่อยๆ ลุกขึ้นมา

“ฉู่หลิวเยว่ ศิษย์ผู้นี้ ขอคารวะท่านอาจารย์”

อวี้ฉือซงจนปัญญาไม่รู้ว่าควรจะพูดเช่นไรดี

ตั้งแต่ครั้งที่มีคนบุกเข้ามาทำลายชงซูเก๋อ อวี้ฉือหลาง ลูกชายเพียงคนเดียวของเขาก็มาเสียชีวิตลงเช่นกัน และนั่นทำให้เขารู้สึกหดหู่ใจมาตลอด

แค่ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าชงซูเก๋อจะถูกทำลายในยุคของเขา หรือกลัวว่าลูกศิษย์ทั้งหลายจะออกไปแล้วถูกคนอื่นรังแก เกรงว่าเขาคงทิ้งทุกอย่างไปนานแล้ว

เชียงหว่านโจวเองก็ทำการไหว้ครูเช่นเดียวกับฉู่หลิวเยว่

น้ำเสียงของอวี้ฉือซงสั่นเครือเล็กน้อย

“เด็กดี…พวกเจ้าช่างเป็นเด็กดีจริงๆ…ตอนนี้ชงซูเก๋อไม่ได้พิสมัยเหมือนแต่ก่อน และอาจารย์ผู้นี้ก็ไม่มีอันใดจะมอบให้พวกเจ้า เว้นเสียแต่…”

เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็ค่อยๆ หยิบเสียงนกหวีดสีทองสองอัน ออกมาจากวงแหวนเฉียนคุนอย่างระมัดระวัง

“นกหวีดนี้ถูกบรรจุไว้ด้วยพลังของข้า ตราบใดที่เจ้าเป่ามัน ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด ข้าก็จะรีบไปหาทันที!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน