ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 581

“อะแฮ่ม…ความทรงจำของชายชราอย่างข้านี่ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว…พูดไปก็ไม่มีประโยชน์…ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้เจ้าก็หมั้นหมายกับองค์หญิงสามแล้ว…”

ตอนนั้นอวี้ฉือซงเหมือนเพิ่งได้สติ ใบหน้าของเขามีร่องรอยความผิดหวังเสียใจอยู่

“เจ้าคง…ไม่ได้รังเกียจใช่หรือไม่?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงอวี่เฉิงค้างแข็ง

“จะเป็นไปได้อย่างใด? ท่านก็พูดได้ถูกต้อง…แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว ไม่ว่าอย่างใดมันก็ไม่สามารถย้อนกลับได้แล้ว…”

เขาชะงักไปเล็กน้อย และพยายามระงับความโกรธที่อยู่ในอกอย่างยากลำบาก จากนั้นก็พูดออกมาอย่างราบรื่น

“ความหมายของท่านคือท่านอยากจะได้ของเหล่านั้นคืน?”

อวี้ฉือซงหัวเราะอย่างขมขื่น

“ความจริงแล้วแล้วมันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ หนึ่งปีกว่าที่ผ่านมา ทั้งสำนักชงซูเก๋อโดนปล้นจนเกลี้ยง ข้ามีความทรงจำ และของมากมายที่เกี่ยวกับองค์หญิง ก็ถูกขโมยไปทั้งหมดแล้ว กอปรกับตอนนี้ข้าก็ยังชักหน้าไม่ถึงหลัง…ของเหล่านั้นจึงเป็นความคิดถึงเพียงหนึ่งเดียวที่ข้ามีต่อองค์หญิง”

เมื่อเจียงอวี่เฉิงได้ยินดังนั้น ในใจก็เริ่มก็รำคาญมากขึ้นเรื่อยๆ

เขาฝืนฟังอวี้ฉือซงพูดจนจบ จากนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า

“ท่านประมุขอวี้ฉือ ข้าสามารถเข้าใจความรู้สึกของท่านได้ เอาเช่นนี้ก็แล้วกัน ข้าจะกลับไปเก็บของเหล่านั้นให้ท่านด้วยตนเอง หลังจากเก็บเสร็จแล้ว ข้าจะนำไปให้ท่านที่สำนักชงซูเก๋อ เป็นอย่างใดเล่า?”

อวี้ฉือซงมีสีหน้าย่ำแย่อย่างมาก

“แบบนั้นก็ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่ของเหล่านั้นมันค่อนข้างจะกระจัดกระจายอยู่หลายที่ ข้าไม่อยากจะรบกวนคนอื่น ข้าไปหาด้วยตนเองก็น่าจะเหมาะสมกว่านะ!”

รอยยิ้มและน้ำเสียงของเจียงอวี่เฉิงก็แข็งค้างเล็กน้อย

“ประมุขอวี้ฉือ ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากให้กุญแจ แต่ท่านก็ต้องเข้าใจด้วยว่า ตอนสมัยที่องค์หญิงยังอยู่ นางหวงพื้นที่แห่งนั้นมาก สิ่งของเหล่านั้นล้วนสำคัญกับนาง และพวกเราอย่างมาก พวกเราจะพยายามรักษาเอาไว้ให้ดีที่สุด”

“ในเมื่อตอนนี้ท่านอยากได้ของเหล่านั้นคืน วิธีที่เหมาะสมที่สุดต้องให้ข้าไปเอาให้ ท่านวางใจเถอะ ท่านต้องการสิ่งใดก็แค่แจ้งกับข้าก็พอแล้ว ข้าจะต้องช่วยท่านอย่างเต็มที่แน่นอน”

คำพูดนี้สุภาพอย่างมาก และไม่สามารถหาคำพูดอื่นมาเถียงได้

คนทั่วไปเมื่อได้ยินเสียงดังนั้นแล้ว ก็จะเข้าใจว่าเจียงอวี่เฉิงไม่ต้องการจะมอบกุญแจดอกนั้นให้เขา

แต่อวี้ฉือซงไม่ใช่คนทั่วไป

ยิ่งไปกว่านั้นที่เขามาหาเจียงอวี่เฉิงวันนี้ ก็เพื่อมาสร้างความลำบากให้เขา

ตอนนั้นเองเขาจึงพูดยืนกรานต่อว่า

“ข้าจะเข้าไปเพียงครู่เดียวเท่านั้น ไม่มีทางทำลายของภายในอย่างแน่นอน”

“ประมุขอวี้ฉือ…“

“เจ้ากำลังสงสัยในความสามารถของข้า ผู้เฒ่าคนนี้? หรือว่าเจ้าไม่ไว้ใจข้าใช่หรือไม่?”

อวี้ฉือซงพูดตัดบทสนทนาของเขา จากนั้นก็มองหน้าเขาโดยตรง!

เดิมทีเจียงอวี่เฉิงก็รู้สึกร้อนตัวอยู่แล้ว ตอนนี้เขาจึงมองหน้าอวี้ฉือซงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและตรวจสอบ แต่ว่าเขาก็ยังไม่กล้าเผชิญหน้าโดยตรง จึงจำเป็นต้องเบนสายตาออกไปอย่างเงียบๆ

“ในเมื่อประมุขอวี้ฉือยืนยันอย่างนั้น เช่นนั้น…ก็ให้ข้าไปกับท่านด้วยก็แล้วกัน เป็นอย่างใด?”

นี่เขาอยากจะเฝ้าสังเกตข้าหรือ?

สีหน้าของอวี้ฉือซงก็ผ่อนคลายขึ้นมาก จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมาอย่างใจเย็นว่า

“ได้!”

เจียงอวี่เฉิงรู้สึกคับข้องใจอย่างมาก แต่เกรงว่านี่จะเป็นวิธีการเดียวที่จะกำจัดอวี้ฉือซงได้

“ตอนนี้ข้ายังมีธุระที่ต้องจัดการอีก เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันที่สวนซินหลี่”

อวี้ฉือซงพูดอย่างไม่ปฏิเสธ

ตอนที่เจียงอวี่เฉิงกำลังจะพูดว่าพรุ่งนี้ตนเองไม่มีเวลา แต่อวี้ฉือซงที่กำลังจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไป ก็พูดขึ้นมาว่า

“อ๋อ…จริงสิ คุณชายใหญ่เจียงแม้ว่าเจ้าจะบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ต้องดูแลรักษาตัวเองให้ดีนะ ในตอนนี้เจ้ายังมีเรื่องให้ทำมากมาย เจ้าคง…ไม่สามารถทำพลาดได้ ไม่ใช่หรือ?”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงอวี่เฉิงก็ต้องกลืนคำพูดที่เหลือลงท้องไป ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วส่งอวี้ฉือซงที่หน้าประตู

หลังจากเห็นว่าอวี้ฉือซงออกจากหน้าประตูใหญ่ตระกูลเจียงไปแล้ว ใบหน้าของเจียงอวี่เฉิงก็เปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง

วันนี้มันกะทันหันอย่างมาก ทำให้เขาไม่มีเวลาที่จะหาวิธีปกปิดปราณที่อยู่บนร่างกายได้ดีกว่านี้

ความสงสัยที่มีอยู่ในใจของอวี้ฉือซงจึงไม่ถูกขจัดออกไป หลังจากนี้เขาจะต้องหยั่งเชิงเขาอีกอย่างแน่นอน

“ซุนฉี”

“ขอรับ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน