ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 706

ฉู่หลิวเยว่แข็งทื่อไปทั้งตัว มีเพียงหัวใจที่เต้นแรงราวกับแทบกระโดดออกมาจากปาก!

ทว่าภายในจิตใจกลับว่างเปล่า!

ในอดีตนางถูกต้อนจนเข้ามุม กระทั่งตัดสินใจเลือกที่จะจุดไฟเผาตัวเองให้แล้วสิ้น

แต่ก่อนหน้านั้น นางเลือกที่จะปล่อยไก่ฟ้าเก้าสีเป็นอิสระ

เพราะเมื่อเจ้านายสิ้นชนม์ สัตว์อสูรที่ได้ผูกพันธะสัญญานั้นต้องสิ้นตามไปด้วยอย่างแน่นอน

ขณะนั้นฉู่หลิวเยว่บังคับให้ทำลายสัญญาระหว่างพวกเขา และหวังว่าหนทางที่นางเลือกจะไม่ส่งผลกระทบถึงมัน

ทว่าในสถานการณ์ที่วิกฤตนั้น ท้ายที่สุดแล้วมันเกิดอันใดขึ้นกันแน่? แม้แต่ฉู่หลิวเยว่เองก็ยังไม่รู้

ก่อนหน้านี้ นางได้เคยสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน ข่าวคราวทั้งหมดที่ได้รับคือไก่ฟ้าเก้าสีนั้นได้ตายจากไปแล้ว!

แม้ว่าฉู่หลิวเยว่จะเสียใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ค่อยๆ ยอมรับเรื่องนี้ให้ได้ และฝังมันไว้ในส่วนลึกของหัวใจ

นางนึกว่าเรื่องที่ผ่านมานั้นเป็นเช่นนี้มาโดยตลอด คงไม่มีใครจำได้ว่าเคยมีไก่ฟ้าเก้าสีอยู่ในโลกนี้ และอยู่กับนางมาเป็นเวลานานนับหลายปี

หากแต่ตอนนี้…ครึ่งปีกนั้นที่จู่ๆ ได้บินผ่านไปนั้น กลับทำให้ฉู่หลิวเยว่เริ่มสับสน!

ความคิดเหลวไหลไร้แก่นสารผุดขึ้นในจิตใจของนาง

หรือบางทีมันอาจจะเป็นไปได้…

หรือแท้จริงแล้วไก่ฟ้าเก้าสีตัวนั้นจะยังมีชีวิตอยู่!?

ฉู่หลิวเยว่จ้องตาไม่กะพริบแม้แต่น้อย นางจ้องมองไปที่ค่ายกลหลากสีตรงหน้านั้น

ใช่แล้ว!

ค่ายกลนี้ยังมีสีสันสะดุดตาด้วย!

หากดูดีๆ นี่ไม่ใช่สีเดียวกับไก่ฟ้าเก้าสีหรอกหรือ! ?

ฉู่หลิวเยว่กำปลอกแขนเสื้อแน่น หัวใจเหมือนถูกแขวนด้วยบางสิ่ง ทรวงอกที่ว่างเปล่ากลับดูเหมือนว่าจะถูกบางอย่างบีบรัดอย่างบ้าคลั่ง นางรู้สึกอึดอัดจนพูดไม่ออก

หากมีสัตว์อสูรระดับเก้าอยู่ในนั้นจริงๆ…

แต่…ถ้าไม่ใช่ล่ะ?

ข้อนิ้วของฉู่หลิวเยว่ค่อยๆ กลายเป็นสีขาวซีด หลังจากที่ความคาดหวังและความโหยหาที่พรั่งพรูออกมา กลับมีร่องรอยของความหวาดกลัวโผล่ขึ้น

แม้ว่าไก่ฟ้าเก้าสีจะเป็นสิ่งที่พบเจอได้ยาก แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ามันมีตัวเดียวบนโลก

ความคิดทั้งสองต่อสู้กันภายในใจของฉู่หลิวเยว่อย่างบ้าคลั่ง

ในความคิดหนึ่งมันอาจจะใช่ก็ได้? บางทีนางอาจจะได้รับความเมตตาจากสวรรค์จริงๆ ที่พาสัตว์อสูรของนางหวนกลับคืนให้นาง?

แต่อีกความคิดหนึ่งกลับคิดว่า จะมีเรื่องบังเอิญแบบนี้ในโลกได้อย่างใด? ถ้าหากไม่ใช่ เช่นนั้นนางก็ไม่ดีใจเก้อหรอกหรือ?

ในบางครา การให้ความหวังกับใคร มันก็จะทำให้เขาล้มลงอีกครั้ง แต่หากไม่เคยมีความหวังเลย มันยิ่งทำให้ยากที่จะทำใจยอมรับมันได้

ดวงตาของฉู่หลิวเยว่แห้งกร้าน ภายในลำคอราวกับจะถูกกั้นโดยบางสิ่ง พร้อมแขนขาที่เริ่มเย็นยะเยือก

นางเคยสูญเสียอย่างมาก และไม่อยากเจ็บปวดแบบนี้อีกต่อไปแล้ว

มู่หงอวี่สังเกตเห็นว่าการแสดงออกของฉู่หลิวเยว่นั้นผิดแปลกไป ราวกับมีความกังวลอยู่ภายในใจ

“หลิวเยว่…เจ้าเป็นอันใดไป?”

นางแทบจะไม่เคยเห็นฉู่หลิวเยว่แสดงสีหน้าท่าทางแบบนี้เลย

ราวกับกำลังรออันใดบางอย่างอยู่ และดูเหมือนจะมีลางสังหรณ์อันใดบางอย่างด้วยเช่นกัน

หรือนางกำลังดูสัตว์อสูรในค่ายกลหลากสีนั่นอยู่?

แต่…ตอนนี้เห็นแค่ครึ่งปีกเองไม่ใช่หรือ?

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหัวของนางเบาๆ

“ข้าไม่เป็นไร”

ท่าทางแบบนี้ แน่หรือว่าไม่เป็นอันใดจริงๆ?

มู่หงอวี่เม้มริมฝีปากแน่น แต่เมื่อเห็นว่าฉู่หลิวเยว่ไม่อยากพูดอันใดไปมากกว่านี้ และยังคงเพ่งความสนใจไปยังสัตว์อสูรที่กำลังทะลวงพลังปราณ นางจึงทำได้เพียงกลืนสิ่งที่จะพูดกลับลงไป

ช่างเถอะ สักพักค่อยมาถามนางแล้วกันว่าตกลงมันเกิดอันใดขึ้นกันแน่!

ทันใดนั้น มู่หงอวี่ก็เหลือบไปเห็นถวนจื่อที่กำลังนั่งยองๆ บนไหล่ของฉู่หลิวเยว่โดยไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะเห็นแสงสีประกายวิบวับบนร่างกายของมัน

แต่แสงนั้นก็หายไปในพริบตา

มู่หงอวี่กะพริบตาแล้วเพ่งมองดูดีๆ อีกครั้ง ก่อนพบว่าลำแสงสว่างนั้นได้หายไปแล้ว

ถวนจื่อก็ยังคงเป็นถวนจื่อ ที่มีขนตามร่างกายปุกปุยสีแดงดั่งเลือด ดูเหมือนไม่มีอันใดเปลี่ยนแปลงไปเลย

หรือบางทีนางอาจจะดูผิดไปก็ได้…

มู่หงอวี่ขยี้ตา

แล้วหันไปมองดูแสงหลากสีในค่ายกลนี้ต่อ นางรู้สึกว่าตนนั้นเหมือนจะตาฟาดไปเอง

ถวนจื่อพิงที่คอของฉู่หลิวเยว่นิ่งๆ

ฉู่หลิวเยว่ไม่ได้หันกลับมามอง เพียงแค่แตะโดนร่างกายของมันโดยไม่รู้ตัว

แต่ถ้านางหันไปมองมันในตอนนี้ ก็จะเห็นว่าถวนจื่อกำลังปิดตาอยู่

และคิ้วของมันก็ยังมีแสงแวววาวด้วยเช่นกัน!

แต่ฉู่หลิวเยว่กลับไม่ทันเห็นสิ่งเหล่านี้

นางทำเพียงเงยหน้าขึ้นมอง

ท่ามกลางหมู่เมฆที่ปั่นป่วน ทัณฑ์สวรรค์สายที่หก ก็ไหลมาบรรจบกันอีกครั้ง!

ตอนนี้อารมณ์ของนางพลุ่งพล่านยิ่งกว่าใครๆ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน