ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 775

“ช้าก่อน!”

ในขณะที่เจี่ยนเฟิงฉือกำลังจะลงมือ และก่อนที่พลังปราณดั้งเดิมจะพุ่งออกไป สุ่ยหลิ่วเอ๋อร์ก็คว้าข้อมือของเขาไว้เสียก่อน

ในจังหวะที่กำลังงุนงง เขาจึงพลาดโอกาสได้ลงมือไปแล้ว

เจี่ยนเฟิงฉือตวัดสายตามองนางอย่างไม่สบอารมณ์

“หลิ่วเอ๋อร์น้อย เหตุใดเจ้าจึงหยุดข้า บางทีอาจมีความลับที่น่าตกใจซ่อนอยู่ภายชุดคลุมนั่นก็ได้!”

เขารู้จักซั่งกวนหว่านดี

ซั่งกวนหว่านให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตาของนางเป็นอย่างมาก และยังชอบแต่งตัวประทินโฉมงดงามเพื่อให้ตัวเองสมบูรณ์แบบ และเพื่อให้คนทั้งโลกยกย่องเยินยอนาง

ไม่ว่าจะเมื่อใด นางก็ให้ความสำคัญกับการแต่งหน้าและสวมใส่เครื่องประดับผมมาก ซึ่งนางจะไม่ยอมให้เกิดความผิดพลาดแม้แต่น้อย

แต่ตอนนี้นางกลับสวมผ้าคลุม แถมยังสวมเสื้อคลุมแล้วใช้หมวกปกปิดตัวเองอย่างมิดชิดอีก ถ้าไม่ผีเข้าก็คงบ้าไปแล้ว!

การที่นางกลับมาจากแดนภังคะโดยไร้การแจ้งเตือนล่วงหน้า แสดงให้เห็นว่านางตัดสินใจกะทันหัน

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ การที่นางทำเช่นนี้ ย่อมทำให้ผู้อื่นเกิดข้อสงสัยในตัวนาง

สุ่ยหลิ่วเอ๋อร์ถลึงตามองเขา แล้วสะบัดมืออก

“หากไม่หยุดเจ้าไว้ เจ้าคงพุ่งไปเค้นคอนางกลางถนนแน่ๆ? เจ้าเห็นหรือไม่ว่ามีทหารม้าทมิฬมากมายเพียงใด? เพียงเจ้าลองยื่นมือออกไป พวกเขาจะพุ่งมาเฉือนเจ้าที่หน้าประตูบ้านในพริบตา!”

เจี่ยนเฟิงฉือกระแอมไอ พลันถอยหลังกลับ ก่อนจะยิ้มเยาะอย่างเริงร่า

“ข้าแค่ล้อเจ้าเล่นน่า หลิ่วเอ๋อร์น้อยโปรดอย่าโกรธเคืองข้า เหตุใดข้าจะไปโมโหใส่คนอย่างนางให้เสียเวลา?”

เมื่อสุ่ยหลิ่วเอ๋อร์สัมผัสได้ถึงความจริงจังของเจี่ยนเฟิงฉือแล้ว นางก็ไม่ได้ซักไซ้เท้าความอันใดต่อ

เพียงละสายตาไปครู่เดียว ขบวนของซั่งกวนหว่านก็เคลื่อนออกไปไกลแล้ว

แต่นางเกิดสงสัยขึ้นมาว่า

“เหตุใดพวกเขาถึงดูรีบร้อนเพียงนั้น…หรือจะรีบกลับวัง?”

เจี่ยนเฟิงฉือลูบคางราวครุ่นคิด

“ก็ข้าบอกแล้วว่าภายใต้ผ้าคลุมของนางนั้นต้องมีความลับซ่อนอยู่แน่ แถมพระราชวังก็เป็นอาณาเขตของนาง นางจึงอยากรีบกลับยังสถานที่ที่ปลอดภัยของตัวเองไงเล่า เห้อ โชคดีที่ข้าทำเรื่องที่ควรทำเสร็จหมดแล้ว”

ถ้านางกลับมาเร็วกว่านี้ เขาคงลำบากแน่

เมื่อคิดได้เช่นนั้น สุ่ยหลิ่วเอ๋อร์ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“เจ้าทำได้คล่องแคล่วแยบยลมากๆ”

เจี่ยนเฟิงฉือยิ้มหวานประสาชายเจ้าสำราญขี้หลี

“หลิ่วเอ๋อร์น้อยมักตีมึนไม่ยอมชมข้าง่ายๆ ทว่าวันนี้กลับชมข้า ช่างหาได้ยากนัก”

สุ่ยหลิ่วเอ๋อร์ขี้เกียจเกินกว่าจะใส่ใจคำพูดของเขา พลันเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“จริงสิ ถ้าขบวนเสด็จกลับมาแล้ว นั่นหมายความว่าพวกเขาก็ต้องกลับมาพร้อมขบวนสิ”

ดวงตาของเจี่ยนเฟิงฉือกระตุกเบาๆ

บางที่ มู่หงอวี่กับฉู่หลิวเยว่อาจจะเดินรั้งท้ายก็ได้

เขามองออกไปด้านนอกหน้าต่างอีกครั้ง แต่กลับเห็นว่าหลังจากซั่งกวนหว่านและคนอื่นๆ จากไปแล้ว กลับไม่มีใครเดินรั้งท้ายตามไปเลย

แต่ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังสงสัย จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากนอกหน้าต่าง

“พวกเจ้ายังไม่รู้หรือ? ศิษย์ของชงซู่เก๋อกลุ่มนั้นล้วนตายอยู่ที่แดนภังคะทั้งหมด!”

…

ในห้วงอากาศอันมืดมิด กาลเวลาค่อยๆ หมุนเวียนไปทีละน้อย

ฉู่หลิวเยว่นั่งขัดสมาธิและจดจ่ออยู่กับการฝึกปราณของตน

ลมปราณบนร่างกายของนางเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

แต่สามคนที่ยังคงรออยู่ข้างนอก กลับกระสับกระส่ายจนน่าเป็นห่วง

“ใกล้จะหมดเวลาแล้ว เราต้องกลับไปให้เร็วที่สุด!”

ในที่สุดผู้อาวุโสลำดับห้าก็โพล่งออกมา

“แต่เรายังไม่รู้เลยว่า อีกนานแค่ไหนนังหนูนี่ถึงจะออกไปได้!”

ความจริงแล้วหลานเซียวและตู๋กูโม่เป่าตระหนักได้ถึงความจริงข้อนี้ดี

หลานเซียวเริ่มลังเล

“แต่ถ้าวันนี้เราไม่ได้เจอนังหนู จักต้องรอไปอีกหนึ่งเดือนเชียวนะ”

เพราะคืนพระจันทร์สีเลือด จะเกิดขึ้นเพียงเดือนละครั้งเท่านั้น

ตู๋กูโม่เป่าหมุนตัวเดินออกไป

“หนึ่งเดือนแล้วอย่างใด รอมาได้ตั้งหลายปี แค่หนึ่งเดือนเจ้าต้องกลัวด้วยหรือ?”

อีกสองคนที่ได้ฟังเช่นนั้นก็ถึงกับมองหน้ากัน ดวงตาทั้งสองคู่ผสานกันพลันฉายแววประหลาดใจสุดขีด

เขาเป็นคนที่ยึดติดกับนังหนูมากที่สุด แต่ครานี้กลับเป็นคนแรกที่ยอมจากไปหรือ?

ผู้อาวุโสลำดับห้าก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะถามว่า

“เจ้าจะไม่รอแล้วจริงๆ หรือ?”

ตู๋กูโม่เป่าตอบกลับอย่างเย็นชา

“ถึงรอต่อไป แล้วคิดว่านางจะเห็นพวกเจ้าหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน