ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 79

หลังจากผ่านเรื่องราวต่างๆ มาทั้งวัน ในที่สุดก็สามารถกลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ตัวจริงได้สำเร็จแล้ว

ฉู่หลิวเยว่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ฝนที่ตกข้างนอกก็ค่อยๆ หยุดตกไปในที่สุด

ฉู่หลิวเยว่มองไปที่ประตูที่นางทำพังไปโดยไม่ได้ตั้งใจ และเริ่มคิดว่าจำเป็นต้องนอนที่นี่ต่อไปหรือไม่

ทันใดนั้นสีหน้าของหรงซิวพลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นก็เงยหน้ามองไปทางประตู

ราตรีอันแสนมืดมิด อำพรางกระแสน้ำจนมืดสนิท

สักพักเขาจึงเอ่ยว่า

“ในเมื่อฝนหยุดตกแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”

ฉู่หลิวเยว่แปลกใจอย่างยิ่ง

“ไหนพระองค์บอกว่าจะค้างที่นี่หนึ่งคืนมิใช่หรือ แม้ฝนจะหยุดตกแล้ว แต่พอพระองค์เสด็จออกไปก็เกรงว่าอาจต้องลมได้โดยง่าย”

เมื่อได้ยินนางแอบกระแนะกระแหนเขา หรงซิวก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้

“ห้องหนังสือนี่ให้คนนอนไม่ได้แล้ว หรือว่าเยว่เอ๋อร์อยากนอนร่วมห้องกับข้า”

ฉู่หลิวเยว่สบถเสียงต่ำ

นางทำเป็นแสร้งไม่ได้ยินคำพูดหยอกล้อของหรงซิว

“เป็นองค์ชายไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระอยู่แล้ว เชิญตามสบาย!”

“ไว้วันหน้าข้าจะมาเยี่ยมเจ้าอีก”

หรงซิวพูดพลางยกขาก้าวออกไป

เสวียเสวี่ยมองฉู่หลิวเยว่ด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ จากนั้นจึงรีบตามไป

“องค์ชาย ข้างนอกมีน้ำท่วม พระองค์…”

ฉู่หลิวเยว่กำลังจะเตือนเขา แต่ทันใดนั้นรูม่านตากลับหดตัวลง

เท้าของหรงซิวที่เหยียบบนผืนน้ำช่างเบาราวกับขนนก โดยที่เท้าเขาไม่เปื้อนเปียกน้ำเลยสักนิดเดียว

หากสังเกตดีๆ จะเห็นได้ชัดว่ามีช่องว่างแคบๆ ระหว่างฝ่าเท้ากับผืนน้ำ

…เขาสามารถเหาะเหินเดินอากาศได้จริงๆ ด้วย!

มีเพียงผู้ที่บรรลุผู้ฝึกยุทธ์ขั้นที่ห้าแล้วเท่านั้นจึงจะสามารถทำเช่นนี้ได้

ฉู่หลิวเยว่มองฉากนี้ด้วยความตกตะลึง

ดูเหมือนตอนนี้หรงซิวจะมีอายุเพียงสิบหกหรือสิบเจ็ดเท่านั้น พลังความสามารถของเขามาถึงระดับที่น่าอัศจรรย์ขนาดนี้ได้จริงๆ!

อ่อนแอที่ไหนกัน

เกรงว่าทุกคนน่าจะประเมินหลีอ๋องผู้ลึกลับผู้นี้ต่ำไป!

ฉู่หลิวเยว่ไม่เคยประเมินเขาต่ำเกินไป แต่นางคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเป็นถึงผู้ฝึกยุทธ์ขั้นที่ห้า!

พรสวรรค์เช่นนี้ แม้แต่ในราชวงศ์เทียนลิ่งก็ถือว่าโดดเด่นอยู่แล้ว

ในขณะที่ฉู่หลิวเยว่กำลังตกตะลึงและพูดไม่ออกอยู่นั้น ร่างของคนหนึ่งคนและสัตว์อสูรหนึ่งตัวก็หายไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางรัตติกาลอันมืดมิด

…

กลางดึกสงัด ฉู่หลิวเยว่ก็กลับไปนอนที่ห้องนอนของตนเอง

ทว่าเมื่อเห็นเสื้อคลุมสีดำข้างเตียง นางก็ฟื้นคืนสติขึ้นมาทันที หรงซิ่วลืมเอาสิ่งนี้ไปจริงๆ ด้วย!

ฉู่หลิวเยว่เบะปากคว่ำด้วยความหงุดหงิด กระนั้นสุดท้ายก็ยังเก็บเสื้อคลุมตัวใหญ่ผืนนั้นเอาไว้แล้วคิดว่าค่อยหาเวลาส่งกลับคืน

หรงซิวพยักหน้าโดยไม่แปลกใจเท่าไหร่นัก

“ให้เขาจับตาดูต่อไป”

เยี่ยนชิงตกใจ

“นายท่าน ท่าน…ท่านเดาได้ตั้งแต่แรกแล้วหรือ”

เจดีย์จิ่วโยวเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งต่อสำนักเทียนลู่ ถ้านายท่านคาดการณ์ไว้แล้วว่าวันนี้มันจะเกิดความเคลื่อนไหว แล้ว….เหตุใดถึงจัดการให้ชวนฉยงเฝ้าสังเกตการณ์ตั้งแต่ต้น

เสวียเสวี่ยหาววอดๆ ราวกับว่ามันชักทนไม่ไหวแล้ว

หรงซิวเหลือบมองมันแล้วเอ่ยถามชิงเยี่ยน

“ช่วงนี้องค์หญิงสี่กำลังทำอะไรอยู่บ้าง”

ชิงเยี่ยนรีบกราบทูล

“ช่วงนี้องค์หญิงสี่ทรงโวยวายอยากออกไปลานล่าสัตว์ตลอด ยอมจ่ายเงินจำนวนมากอย่างไม่ลังเล ได้ยินข่าวว่าพระนางทรงนัดหมายลูกหลานขุนนางให้ไปที่นั่นด้วย บอกว่าจะล่าสัตว์อสูรระดับสูง เวลานัดก็คือพรุ่งนี้ขอรับ”

หรงซิวตอบ “อืม” เบาๆ และชำเลืองมองเสวียเสวี่ย

“อย่าลืมปล่อยให้องค์หญิงสี่เล่นให้สนุกไปก่อนล่ะ”

เสวียเสวี่ยเลียอุ้งเท้าของมันและจากนั้นก็มีแสงประกายในดวงตาสีฟ้าอันเยือกเย็นของมัน!

“นายท่าน เสื้อคลุมของท่าน…”

นายท่ายของเขามักสวมผ้าคลุมเวลาออกไปข้างนอก ทำไมตอนนี้มันถึงหายไปได้

หรงซิวเบนสายตากลับมา ชายคาสีเข้มค่อยๆ เลือนรางไปในความมืดมิด

“พรุ่งนี้ค่อยมารับคืน”