ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 937

ถานไถเฉินแอบขุ่นเคืองในใจ

ซั่งกวนเยว่ผู้นี้ดูผิวเผินแล้วไม่เป็นพิษภัยต่อมนุษย์และสรรพสัตว์ แต่ใครจะรู้ว่านางมีน้ำเสียเต็มท้อง[1]!

และการที่นางพูดเช่นนี้ ก็ไม่ต่างจากการดันเขาให้จนมุมไม่เหลือทางให้ถอยกลับเลย!

และมันก็ชัดเจนว่าหากนางได้พบกับจักรพรรดิเป่ยหมิง นางจักต้องนำเรื่องในวันนี้ตรัสทูลกับอีกฝ่ายเป็นแน่

แม้ว่าการได้รถม้าที่หรูหราจะเป็นเรื่องน่ายินดี แต่ถ้าทุกคนรู้ที่มาที่ไปของเรื่องนี้ คงมิใช่เรื่องที่น่ายินดีเสียเท่าไร

ถานไถเฉินกัดฟันแน่น

เมื่อเห็นว่าเขาเงียบไปนาน ฉู่หลิวเยว่ก็ทำทีกะพริบตาปริบๆ พลางกระหยิ่มยิ้มเยาะ

“อันใดกัน แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ จักรพรรดิไหวเหรินช่วยข้ามิได้เลยหรือ?”

ถานไถเฉินไม่มีทางเลือกนอกจากพูดว่า

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างใด? แค่เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ ข้าช่วยได้อยู่แล้ว แต่วันนี้ข้ารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ข้าจึงมิอาจรับปากได้ว่าจะเข้าวังหรือไม่”

จากนั้นอิ่นเฮ่าที่อยู่ข้างๆ เขารีบเสริมทันที

“จักรพรรดิไหวเหรินทรงเดินทางมาไกล คงเหนื่อยล้าอ่อนเพลียมาเป็นแน่? เช่นนั้นให้ข้าน้อยไปส่งท่านพักผ่อน ณ ที่พักก่อนดีหรือไม่?”

เมื่อได้กำลังเสริม สีหน้าของไถถานเฉินก็ดูดีขึ้นมาหน่อย เขาพยักหน้าและก้าวขึ้นไปบนรถม้า

ทันทีที่ม่านปิดลง ก็สามารถบดบังสายตาของฉู่หลิวเยว่และคนอื่นๆ ได้อย่างแยบยล

จากนั้นถานไถเฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาเอนตัวยืนพิงผนังรถ และขมวดคิ้วด้วยความเหนื่อยหน่าย

ดูเหมือนว่าซั่งกวนเยว่ผู้นี้… จะไม่ใช่คนที่รับมือได้ง่ายๆ อย่างที่คิดเสียแล้ว…

หลังจากการเผชิญหน้ากันถึงสองครั้ง ก็เกิดความขัดแย้งที่ยากจะแก้ไขขึ้นแล้ว

แค่วันนี้นางก็ปั้นเรื่องรถม้าได้เป็นเรื่องเป็นราวจนน่าตกใจ ฉะนั้นหลังจากนี้นางคงจะมีแผนอันใดตามมาอีกแน่ๆ

เขาควรจะเตรียมรับมือไว้ดีกว่า!

หลังจากถานไถเฉินขึ้นรถม้าไปแล้ว ถานไถรั่วหลีและคนอื่นๆ เองก็เดินไปขึ้นขบวนรถม้าที่อยู่ด้านหลัง

“ออกเดินทาง!”

อิ่นเฮ่าออกคำสั่งเสียงกร้าว จากนั้นขบวนรถม้าทั้งหมดก็มุ่งหน้าไปยังประตูเมือง!

แต่ไม่ว่าจะมองอย่างใด มันก็ไม่ต่างจากการขายผ้าเอาหน้ารอดเลยสักนิด

…

เหวินฝานเหลือบมองฉู่หลิวเยว่ด้วยความแปลกใจ

จักรพรรดิองค์ใหม่ของราชวงศ์เทียนลิ่งผู้นี้ แม้จะดูเหมือนเด็กอายุสิบหกสิบเจ็ดปีทั่วไป แต่กลับ…ค่อนข้างรอบคอบและเจ้าแผนการยิ่งนัก!

นางสามารถพูดคุยและหัวเราะต่อหน้าผู้คนมากมายราวไม่รู้สึกรู้สา และบีบให้จิ้งจอกเฒ่าอย่างถานไถเฉินพูดไม่ออกเช่นนั้นได้ ซึ่งคนปกติทำเช่นนั้นไม่ได้แน่นอน!

ทัศนคติในใจที่เขามีต่อฉู่หลิวเยว่เปลี่ยนไปทันที และกลายเป็นว่าเขาเคารพนางมากขึ้น และอยากจะขอโทษนางอย่างจริงจัง

“เรื่องพวกนี้เป็นความผิดของข้าที่ไร้ความสามารถ…”

“ไม่ใช่เพราะเจ้าหรอก”

ฉู่หลิวเยว่ชำเลืองมองรถม้าที่กำลังแล่นออกไป และยิ้มจางๆ

“พวกเขาแค่ต้องการยกตนข่มท่านใส่ข้าเฉยๆ”

หากถานไถเฉินไม่เห็นดีเห็นงามด้วย แม้ว่าคนอย่างอิ่นเฮ่าจะจองหองเพียงใด เขาก็ไม่กล้าช่วงชิงสิ่งของในนามของนางไปอย่างเปิดเผยเช่นนั้นหรอก

“แต่น่าเสียดาย เพราะข้ามิอาจยอมรับได้”

รอบนี้ก็ปล่อยให้พวกเขาได้ใจไปก่อนสักหน่อย ถ้าถานไถเฉินจริงใจและซื่อสัตย์ นางจะยอมปล่อยไป

แต่ถ้าอีกฝ่ายยังคิดจะเล่นแง่ล่ะก็…

พอถึงตอนนั้น จะมากล่าวหาว่านางฉีกหน้าเขาไม่ได้แล้วนะ!

“เอาล่ะ พวกเราเองก็ไปกันเถอะ”

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยพลางก้าวขึ้นไปบนรถม้า

ผู้อาวุโสเฉินเค่อและคนอื่นๆ เองก็เดินไปขึ้นรถม้าที่อยู่ด้านหลัง

จากนั้นนางก็เปิดม่านและมองไปที่เหวินฝานอีกครั้ง

“ใช่แล้ว ในเมื่อตลอดเวลาที่อยู่หลินโจว เจ้าจักเป็นผู้ดูแลและเป็นธุระให้พวกเรา เช่นนั้นข้ามีเรื่องจะไหว้วานเจ้าหน่อย”

เหวินฝานยืดตัวทันควันและถามด้วยความเคารพ

“โปรดบอกข้าได้ทุกเรื่อง เหวินฝานผู้นี้จะทำให้ดีที่สุด!”

ริมฝีปากสีแดงของฉู่หลิวเยว่ขยับยกยิ้มเล็กน้อย

“มันไม่ใช่งานยากกระไร ก็แค่ ถ้าเกิดเรื่องแบบเมื่อครู่ขึ้นอีก ก็อย่าได้ต้องกังวลไป เจ้าสู้กลับให้เต็มที่! แล้วข้าจะเป็นคนรับผิดชอบผลที่ตามมาทั้งหมดเอง!”

นางมาที่เมืองหลินโจว ก็เพื่อเข้าถ้ำเสือไปช่วยพ่อของนาง ไม่ใช่มาเพื่อถูกใครรังแก!

เหวินฝานตกใจกับท่าทางเย็นชาระหว่างคิ้วและดวงตาของนาง พลันรู้สึกมั่นใจแล้วกล่าวอย่างหึกเหิม

“ขอรับ!”

ริมฝีปากแดงสวยยกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองไปยังประตูเมืองที่สูงตระหง่านอยู่ไกลๆ

“ไปกันเถอะ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน