ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 97

รอยยิ้มเยาะบนใบหน้าของลู่เฟยเยี่ยนชะงักค้าง

“เจ้าอยู่ในฐานะอะไรถึงกล้ามาสั่งให้ข้าทำนู่นทำนี่ให้ฮะ!”

อย่าว่าแต่ตอนนี้ฉู่หลิวเยว่ออกจากตระกูลฉู่นางก็ไม่มีสิทธิ์ หรือต่อให้ตอนนี้นางยังเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่ นางก็ไม่มีสิทธิ์เหมือนกัน

“ลู่เฟยเยี่ยน ที่นี่คือสถานศึกษาไม่ใช่บ้านตระกูลลู่! เจ้ามาทำเป็นคุณหนูใหญ่อวดเบ่งอะไรแถวนี้!”

ไป๋เชินเห็นเรื่องแบบนี้มานักต่อนัก เขาจึงไม่แปลกใจสักนิด ดังนั้นเขาจึงเอ็ดตะโรใส่ลู่เฟยเยี่ยน

“หากเจ้าอยากอวดเบ่งก็กลับไปเบ่งที่ตระกูลลู่!”

เมื่อลู่เฟยเยี่ยนถูกตำหนิ นางถึงได้เก็บอารมณ์

ถ้าจะให้นางไปเป็นขี้ข้าฉู่หลิวเยว่นั่นเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

“อาจารย์ไป๋เชิน แต่ฉู่หลิวเยว่เพิ่งจะเข้าเรียนวันแรก แม้นางจะอยู่รุ่นเดียวกับพวกเรา แต่คงไม่ถึงกับต้องให้พวกเราทำเรื่องแบบนี้หรอกกระมังเจ้าคะ”

ไป๋เชินยิ้มเย็นชา

“แม้นางจะมาวันแรก แต่ไม่รู้ว่าพรสวรรค์และความสามารถของนางแข็งแกร่งกว่าพวกเจ้าตั้งเท่าไหร่! ในสำนักเทียนลู่ถือเอาพลังความสามารถเป็นที่เคารพนับถือ! ถึงกระนั้นก็แค่ให้พวกเจ้าช่วยขนของเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น พวกเจ้าดื้อรั้นขนาดนี้หรือเพราะพวกเจ้าไม่เชื่อฟังคำของอาจารย์แล้วหรือ”

พรรคพวกของลู่เฟยเยี่ยนไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงไป๋เชิน เมื่อเห็นว่าหนี่ไม่พ้น จึงทำได้เพียงเดินเข้ามาอย่างไม่เต็มใจนัก

ลู่เฟยเยี่ยนชำเลืองมองรถม้า

ก็แค่คนไร้ญาติขาดมิตรคนหนึ่งจะมีของดีๆ ใช้

นางยังกลัวว่าของพวกนั้นจะทำให้มือนางสกปรกด้วยซ้ำ!

ฉู่หลิวเยว่เดินเข้าไปแล้วหยิบกล่องไม้สีดำออกมา

กลิ่นหอมอ่อนๆ ค่อยๆ ฟุ้งกระจายออกมาตามเช่นกัน

ไป๋เชินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขารู้สึกว่ากลิ่นหอมได้เติมเต็มฟื้นฟูอวัยวะภายในในทันที ทำให้ร่างกายรู้สึกสบายและผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น

ดวงตาของเขาเป็นประกาย

“นี่คือไม้เหมยเขียวหรือ!”

“อาจารย์ไป๋เชินมีสายตาเฉียบคมยิ่งนัก”

เมื่อได้ยินคำว่า “ไม้เหมยเขียว” ลู่เฟยเยี่ยนก็ถึงกับขมวดคิ้วมุ่น

อันที่จริงบทที่ ฉู่หลิวเยว่หยิบกล่องไม้ออกมาเมื่อครู่นี้ นางก็ได้กลิ่นหอมราวกับดอกเหมยฟุ้งกระจายออกมา นางเดาว่าอาจจะเป็นไม้เหมยเขียว กระนั้นนางก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเสียเท่าไหร่

เนื่องจากของสิ่งนี้มีราคาแพงมาก มันเติบโตในที่สภาพอากาศเย็นจัดเท่านั้น สามปีถึงจะยาวแค่หนึ่งนิ้ว ต้องบ่มเพาะนานนับร้อยปีถึงจะมีดอกเหมยสีเขียวบานสะพรั่ง

คนธรรมดาอาจไม่เคยเห็นมันสักครั้งในชีวิต นับประสากับการได้ครอบครองเป็นเจ้าของ

“เยี่ยนเอ๋อร์ ดูเหมือนกำไลข้อมือของเจ้าก็ทำมาจากไม้เหมยเขียวแกะสลักใช่ไหม”

หญิงสาวที่อยู่ข้างกันนั้นแอบกระซิบถามอย่างอดไม่ได้

สีหน้าของลู่เฟยเยี่ยนบูดบึ้ง

ตอนนั้นท่านแม่ของนางตั้งใจซื้อกำไลข้อมือไม้เหมยเขี้ยวเพื่อมอบให้เป็นรางวัลที่นางสอบเข้าสำนักเทียนลู่ได้

นางชอบมันมากก็เลยมักจะสวมข้อมือเป็นประจำ ดังนั้นสหายใกล้ชิดของนางจึงรู้ดี

ตอนนั้นไม่รู้ว่ามีคนอิจฉานางที่ได้สวมกำลังนี้ตั้งกี่คน

ยามนี้ฉู่หลิวเยว่กลับหยิบกล่องไม้เหมยเขียวแกะสลักออกมาอย่างนั้นหรือ

วัสดุเรียบง่ายเพียงอย่างเดียวแต่ดีกว่ากำไลข้อมือนี่ของนางมากมายกี่เท่า