ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 104

ตอนที่104 ฉันอร่อยนะ

วันต่อมา เมื่อผลการสืบสวนของคดีในKTVเมื่อคืนออกมา เหอจื่อจึงรีบบอกฉีเล่ยไปทันที

สิ่งนี้ทำให้ฉีเล่ยรู้สึกประทับใจต่อการทำงานของภาครัฐจีนเป็นครั้งแรก

แน่นอน เขาเองย่อมทราบว่า นี่เป็นผลมาจากการแรงกดดันของนายพลระดับสูงที่สั่งการลงมาอีกที

สิ่งที่น่าตกใจคือ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกบอดี้การ์ดชุดสูทดำเหล่านั้นกระทำความผิด แต่ประวัติอาชญากรรมที่ผ่านมาของแต่ละคนยาวเป็นหางว่าว และครั้งนี้ทางเบื้องบนเองก็ต้องการจัดการกับคนพวกนี้อย่างจริงจังแล้ว มีแนวโน้มสูงว่า น่าจะติดคุกกันหัวโต

และสิ่งทำเอาตกตะลึงที่สุดคือ ชายวัยกลางคนที่ต่อสู้กับเขาแบบหนึ่งต่อหนึ่งคืนนั้น เป็นหนึ่งในสมาชิกแก๊งมาเฟียในโลกใต้ดินอันดำมืดของจีน แค่ประวัติเหล่านี้ก็เพียงพอที่จะเอาผิดแล้ว คาดว่าเขายังต้องเผชิญหน้ากับศาลทหารเพื่อรับโทษรุนแรงต่อไป

ส่วนหวางหลิงและกลุ่มรปภ.เองก็โดนทางตำรวจเข้าจับกุมตัวทีหลังเช่นกัน เนื่องจากตรวจพบในภายหลังว่า ภูมิหลังและที่มาของรายได้ค่อนข้างสกปรกไม่น้อย

แต่หม่ารุ่ยถือว่าโชคดีที่สุดในบรรดาทุกคนทั้งหมดแล้ว แม้จะโดนเหอจื่อกล่าวหาว่า เขาล่วงละเมิดและทำอนาจาร แต่เนื่องจากไม่มีหลักฐาน ส่วนภาพจากกล้องวงจรปิดในKTV ก็ไม่มีจุดไหนชี้ชัดเลยว่า เขาล่วงละเมิดเธอจริง ข้อหาดังกล่าวจึงถูกปัดตกไป

มิหนำซ้ำยังถูกตัดสินว่าเป็นเหยื่อเฉกเช่นเดียวกับพวกฉีเล่ย…

แต่หากจะพูดกันตามความจริง เจ้าหมารุ่ยคนนี้ถ้าจะบอกว่าเป็นเหยื่อก็คงไม่ผิด เดิมทีเขาต้องการแค่จะแก้แค้นฉีเล่ย แต่สุดท้ายกลับถูกเหอจื่ออัดจนน่วม แถมยังโดนซูจงกระหน่ำหลังมือใส่จนใบหน้าบวมช้ำอาการหนัก

สุดท้ายนี้ เขาจึงถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล โดยมีสมาชิกในครอบครัวช่วยย้ายไปรักษาตัวในห้องVIP

หลังจากสอนวิชา‘การวินิจฉัย’เสร็จสิ้นทั้งสองคาบ ฉีเล่ยก็เดินออกจากห้องเรียนกำลังกลับไปยังห้องพักอาจารย์ แต่ทันใดนั้นเองเสียงเรียกเข้ามือถือก็พลันดังขึ้น

บนหน้าจอปรากฏหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยเลยสักนิด ฉีเล่ยกดรับและเอ่ยถามขึ้นทันทีว่า

“ฮัลโหล นั่นใครพูดครับ?”

“ทายสิว่าฉันเป็นใคร?”

ปลายสายเป็นสุ้มเสียงอ่อนนุ่มของหญิงสาว และดูท่าเธอจะจงใจแกล้งบีบเสียงเพื่อไม่ให้ฉีเล่ยจำได้

ปฏิกิริยาแรกที่เขานึกขึ้นได้คือ แม่ของเหอจื่อ เพราะเธอคนนี้ดูท่าค่อนข้างขี้เล่น

แต่ทันใดนั้นฉีเล่ยก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า ตนไม่เคยให้เบอร์กับมู่เซียวหยานไป และยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ไม่น่าจะมีเหตุผลอะไรที่ต้องโทรหาเขาในเวลานี้

“ผมไม่รู้ครับ”

ฉีเล่ยเอ่ยกล่าวน้ำเสียงเยียบเย็นต่อว่า

“ถ้ามีอะไรก็พูดมา แต่ถ้าไม่มีก็แค่นี้นะครับ”

หญิงสาวปลายเสียงเริ่มวิตกทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เธอรีบกล่าวขึ้นทันทีเจืออารมณ์ขุ่นเคืองว่า

“นี่เจ้าบ้า! แค่ฉันไม่บอกชื่อถึงกับจะวางสายใส่เลยเหรอ?”

“เลิกก่อกวนได้แล้วครับ ผมไม่รู้จริงๆว่าคุณคือใคร”

สีหน้าของฉีเล่ยอัดแน่นไปด้วยความหมองหม่น

“ถ้ายังไม่บอกว่าคุณเป็นใคร ก็แค่นี้นะครับ ผมไม่ได้ว่างขนาดนั้น”

“ทำฉันเจ็บแล้วไม่รับผิดชอบ แถมตอนนี้ยังจะวางสายใส่อีก!”

ทางฝั่งปลายสายเวลานี้ หญิงสาวคนนั้นได้ปั้นหน้ามุ่ยใส่แล้ว

“ไม่รับผิดชอบ? ผมไม่รับผิดชอบอะไร?”

น้ำเสียงของหญิงสาวคนนั้นกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เอ่ยตอบน้ำเสียงเรียบนิ่งเจือหงุดหงิดเล็กน้อยว่า

“ตาบ้า! นี่ฉันเอง หลินชูวโม่ จำไม่ได้รึไงตอนที่ฉันขอเบอร์นายน่ะ? ต้องให้ฉันเขย่าหัวเตือนความจำหน่อยไหม? แล้วนี่หมายความว่ายังไงล่ะ? ทำไมไม่บันทึกเบอร์ของฉันเอาไว้!”

“อ่อ ขอโทษครับ ผมลืม”

ฉีเล่ยจะบันทึกเบอร์ของคนที่เขาต้องการจะติดต่อด้วยเท่านั้น แน่นอนว่าสำหรับหลิวชูวโม่คนนี้ เขาไม่ต้องการจะติดต่อหรือพบหน้าเธออีกเป็นครั้งที่สอง จึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่จำเป็นต้องบันทึกเบอร์ของอีกฝ่าย

“ฉันรู้นะว่า นายมีสอนแค่สองคาบเช้า ตอนนี้คงหมดเวลางานแล้วถูกไหม? มารอเจอฉันหลังอาคาร ฉันต้องขอความช่วยเหลือจากนายหน่อยน่ะ”

หลิวชูวโม่พยายามข่มกลั้นอารมณ์โกรธเอาไว้สุดฤทธิ์ มีอย่างที่ไหนผู้ชายที่ปฏิบัติกับเธอเย็นชาได้ขนาดนี้?

ที่ฉันสนใจในตัวนายเพราะนายหน้าตาดี แล้วฉันเองก็มั่นใจว่า หน้าตาของฉันก็ไม่ได้แย่ แล้วทำไมถึงไม่สนใจกันเลย?

หลิวชูวโม่เธอเป็นคนสวยมากคนนึง เพียงว่าสไตล์อาจจะแตกต่างกับหลี่ถงซีและเหอจื่อ ดังที่เขากล่าวกันไว้ว่า ดอกไม้ร้อยชนิดก็หอมร้อยกลิ่นฉันท์ใด หญิงงามร้อยคนก็ทรงเสน่ห์ร้อยแบบฉันท์นั้น

ถ้าเปรียบหลี่ถงซีเป็นน้ำแข็ง หรือเหอจื่อเป็นดั่งลูกกวาดรสหวาน หลินชูวโม่คนนี้ก็ร้อนแรงดั่งไฟ

หากพูดว่า การพบกันครั้งแรกกับสาวคนใดปลุกเร้าจิตวิญญาณมากที่สุด คงหนีไม่พ้นหลิวชูวโม่

ไม่ใช่แค่ทรวดทรงอันอวบอิ่มและสมบูรณ์แบบ แต่ยังรวมไปถึงวิธีการพูดที่น่าหลงใหล

โดยรวมแล้วช่างมีเสน่ห์เกินต้านทาน

ฉีเล่ยเดินตรงไปยังอาคารสอนของเธออย่างช่วยไม่ได้ พอไปถึงก็เห็นหลินชูวโม่เดินมาแต่ไกล เขานึกสงสัยอยู่ภายในใจว่า บรรดาลูกศิษย์ทั้งหลายของเธอยังมีสมาธิฟังการบรรยายของเธออยู่จริงๆใช่ไหม? ไม่ใช่ว่าความสนใจทั้งหมดตกไปอยู่บนเสื้อผ้าอันน้อยชิ้นบนร่างกายของเธอแทน?

คงต้องบอกอย่างหนึ่งว่า หลินชูวโม่เป็นผู้หญิงที่รู้จักใช้ประโยชน์จากข้อดีของตัวเองถึงขีดสุด สไตล์การแต่งตัวแบบนี้ ผู้ชายคนไหนได้เห็นเพียงปราดตาเดียว สิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวน่าจะเป็นคำว่า‘เตียง’

พอเห็นว่าฉีเล่ยมาแล้ว หลินชูวโม่ก็รีบสับเท้าตรงเข้าไปกอดแขนของอีกฝ่ายทันที ปั้นหน้ามุ่ยใส่ก่อนจะกล่าวว่า

“นี่! ฉีเล่ย ทำไมนายต้องทำลายความภาคภูมิใจของฉันด้วย? รู้ไหมว่ามีผู้ชายมากมายขนาดไหนกันที่เฝ้าใฝ่หาเบอร์มือถือของฉัน แต่ฉันก็ไม่เคยให้ใครเลยสักคน! แต่นายกลับลืมบันทึกนี่นะ? นี่นายลืมเรื่องสำคัญขนาดนี้ได้ยังไง?”

“ผมไม่ได้ใส่ใจน่ะครับ ก็คิดแค่ว่าเดี๋ยวบันทึกทีหลังจนสุดท้ายก็ลืมไป”

ฉีเล่ยกล่าวจบก็พยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากเงื้อมมือของเธอ แต่ที่ไหนได้พอยิ่งขัดขืนแบบนั้น อีกฝ่ายก็ยิ่งกอดรัดแขนของเขาแน่นเข้าไปใหญ่

หลินชูวโม่เงยหน้าซบจนจมลงบนแขนของฉีเล่ย ก่อนยิ้มกล่าวขึ้นว่า