ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 108

ตอนที่108 ของปลอม

บรรยากาศทั่วทั้งโรงงานแห่งนี้เงียบสงัด และปราศจากแสงแดดจากข้างนอกสาดส่องเข้ามา ภายในไม่หลงเหลือพนักงานอยู่กันเลยแม้แต่คนเดียว มีความเป็นไปได้สูงว่า นี่เป็นช่วงเวลาพักที่พวกเขาออกไปทานข้าว

จากมุมมองของฉีเล่ย แค่สภาพแวดล้อมของโรงงานก็ไม่ถูกสุขลักษณะแล้ว นี่ยังคงห่างไกลจากโรงงานที่ใช้สำหรับผลิตอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ได้มาตรฐานมาก

แน่นอน ผลิตภัณฑ์บางอย่างถูกปล่อยทิ้งไว้ไม่มีการบรรจุที่ถูกต้อง บางชิ้นตกอยู่กับพื้น นี่ขนาดยังไม่ได้ตรวจสอบว่าผลิตภัณฑ์เหล่านี้ผ่านมาตรฐานหรือไม่ เขาก็พอทราบกลายๆแล้วว่าไม่น่าผ่านอย่างแน่นอน

ฉีเล่ยกวาดสายตามองไปรอบพื้นที่โรงงาน มันทีทั้งเข็มฉีดยา เครื่องมือผ่าตัดต่างๆ รวมไปถึงท่อออกซิเจนและอุปกรณ์ทางการแพทย์ชนิดอื่นๆอีกมากมาย มีแม้กระทั่งตรายางประทับแบบใช้ครั้งเดียวทิ้ง ที่เป็นสัญญาลักษณ์เครื่องหมายการค้าของแบรนด์จัดจำหน่ายอุปกรณ์ทางการแพทย์ชื่อดังจากต่างประเทศด้วย

เมื่อเห็นเจ้าสิ่งนี้อยู่ตรงหน้า ฉีเล่ยก็เข้าใจได้ทันทีว่าหานหมิงต้ากำลังพยายามทำอะไรอยู่กันแน่

ตามที่คาดไว้ไม่มีผิด เขากำลังผลิตอุปกรณ์ทางการแพทย์เถื่อนขึ้นมา!

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เขากำลังผลิตอุปกรณ์ทางการแพทย์ด้วยต้นทุนผลิตที่ต่ำไม่ได้มาตรฐานนั่นเอง และประทับตราสัญญลักษณ์เครื่องหมายทางการค้าของบริษัทอื่นย้อมแมว

ฉีเล่ยหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายทุกซอกทุกมุมของโรงงานแห่งนี้อย่างดุเดือด ทั้งยังแอบหยิบตัวอย่างของปลอมสองสามชิ้นเก็บเข้ากระเป๋าตัวเอง ก่อนจะรีบออกมาทันที

ขณะที่เขากำลังโดดข้ามรั้วเพื่อหนีออกไปนั้น จู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น ฉีเล่ยตกใจจนทรงตัวไม่อยู่และเกือบล้มคะมำลงกับพื้น

เขารีบกระโดดไปหลบข้างกำแพงมุมหนึ่ง ก่อนจะกดรับสายและเอ่ยถามทันทีว่า

“นั่นใคร?”

“ฉันเอง”

ปลายสายเป็นเสียงของหลี่ถงซี

“อ่า คุณอยู่ไหน?”

“พอดีฉันติดประชุมด่วนตอนเที่ยง คงกลับบ้านพร้อมนายไม่ได้”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมกลับเอง”

“อืมม”

“งั้นแค่นี้นะครับ”

ทันทีที่วางสายไป ฉีเล่ยก็รีบวิ่งกลับออกไปทางถนนสายหลักที่เชื่อมกับทางเข้าตัวเมืองหลวงโดยตรง และรอโบกรถอยู่ข้างถนนนานกว่าสิบนาทีกว่าจะได้ขึ้น

เมื่อฉีเล่ยกลับมาถึงบ้าน เขาก็พบหลี่ฮั่วเฉินกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ระเบียงชั้นสอง มันเป็นข่าวการเกษียณของตัวเขา และยังมีข่าวประกาศแต่งตั้งโห่วเซินกัวขึ้นมาเป็นประธานบริหารคนใหม่ของโรงพยาบาลพ่วงท้าย

โห่วเซินกัวจ้องที่จะโค้นล้มหลี่ฮั่วเฉินให้ลงมาจากตำแหน่งนานแล้ว และปีนี้เขาก็เล็งเห็นว่าอีกฝ่ายแก่เกินกว่าจะรับภาระความรับผิดชอบอีกต่อไปไหว

เมื่อใดที่ชายชราคนนี้ลงจากตำแหน่ง โห่วเซินกัวจะขึ้นไปแทนที่พร้อมด้วยอำนาจอิทธิพลอันแข็งแกร่ง และต้องการปฏิวัติพวกสายเลือดเก่าออกจากสังคมภายในโรงพยาบาลที่เป็นอยู่ออกไปให้หมด จากนั้นก็แต่งตั้งคนของตัวเองขึ้นมาแทนที่ เพื่อรักษาอำนาจต่อไป

เห็นว่าฉีเล่ยกลับมาเพียงลำพัง หลี่ฮั่นเฉินจึงวางหนังสือพิมพ์ในมือลงในทันที พร้อมเอ่ยถามขึ้นว่า

“ฉีเล่ย เธอกลับเองเหรอ? แล้วถงซีล่ะ?”

ฉีเล่ยกล่าวตอบไปตามตรงว่า

“วันนี้ถงซีมีประชุมด่วนครับ เธอน่าจะกลับมาช่วงบ่ายๆ”

“อืม งั้นไปทานข้าวกันเถอะ”

“เดี๋ยวก่อนครับ”

ฉีเล่ยรีบร้องห้ามไว้เสียก่อน

“อาวุโสหลี่ ผมมีอะไรให้ดู”

“หื้ม? มีอะไรงั้นเหรอ?”

ทันทีทันใดเขาก็หยิบหลอดฉีดยาออกจากกระเป๋า และส่งให้หลี่ฮั่วเฉินที่กำลังงุนงง

“นี่คือ?”

ชายชราทำสีหน้างุนงงสับสนอย่างมาก

“นี่คือกุญแจสำคัญครับ”

ฉีเล่ยกล่าวต่อว่า

“กุญแจสำคัญในการทวนคืนตำแหน่งประธานของคุณ”

แต่เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางนิ่งเฉยของหลี่ฮั่วเฉิน ฉีเล่ยก็ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง สำหรับทักษะด้านการแพทย์ของชายชราคนนี้ ไม่จำเป็นต้องกล่าวพรรณนาให้มากความ แต่ในแง่ของการคิดวิเคราะห์และวางแผน เขายังขาดแคลนประสบการณ์มากเกินไป พูดง่ายๆคือไร้ซึ่งลูกล่อลูกชน แก้ไขสถานการณ์ที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่ไม่เก่ง และเพราะแบบนี้อย่างไรเล่า โห่วเซินกัวที่เป็นเพียงรองประธาน จึงสามารถสร้างปัญหาและไล่ต้อนชายชราได้อย่างทุกวันนี้

ฉีเหล่ยพาหลี่ฮั่วเฉินเข้าไปบริเวณบันได้ภายในบ้าน และส่งซองบรรจุภัณฑ์หลอดยาแบบใช้แล้วทิ้งให้อีกฝ่ายดู

“แล้วนี่อะไรครับ?”

“บรรจุภัณฑ์สำหรับใส่หยอดฉีดยาของแบรนด์โอลิมปัส?”

“แล้วก็นี่ด้วย!”

ฉีเล่ยเปิดภาพตรายางประทับที่ถ่ายในโรงงานให้หลี่ฮั่งเฉินดูอีกครั้ง

ชายชราถึงกับตะลึงทันที

“นี่มัน…ตรายางประทับสัญลักษณ์ทางการค้าของแบรนด์โอลิมปัสไม่ใช่เหรอ? นี่เธอเอาภาพนี้มาจากไหน?”