ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 113

ตอนที่113 เทคโนโลยีระดับนี้

“นี่นายเป็นคนแบบนี้เหรอ? ที่บ้านไม่อบรมสั่งสอนหรือยังไง? ฉันแค่เอ่ยปากทักทายธรรมดา แต่ทำไมปากเสียได้ขนาดนี้…”

ฉีเล่ยตอบโต้กลับทันควัน

“ผมไม่อยากแสดงให้คุณดูเพราะมันเสียเวลาเปล่า แล้ววันหลังก่อนจะพูดอะไรก็หัดดูอารมณ์ของอีกฝ่ายบ้างนะครับ จะได้ไม่ทำตัวเสียมารยาทแบบนี้อีก”

เป่ยจ้าวหยวนระเบิดหัวเราะน้ำเสียงเย็นชายิ่งกว่าเดิม

“คงจะเป็นพวกมีตาแต่ไร้แววสินะ กระทั่งอะไรดีกับตัวเองยังไม่รู้เลย มิน่าถึงได้กล้าพูดจาพล่อยๆแบบนี้กับฉัน”

เดิมทีหลินหมิงจางคิดว่าทั้งสองคนนี้น่าจะเข้ากันได้ดี แต่ใครจะไปคิดว่า เพียงแค่การพบหน้าครั้งแรกก็เผยกลิ่นดินปืนปะทุขึ้นแล้ว ปล่อยไว้คงท่าไม่ดีแน่ เขาจึงรีบกล่าวแนะนำขึ้นอีกครั้งว่า

“ฉีเล่ย จ้าวหยวน อย่าทะเลาะกันเลย พวกเราก็น่าจะทราบดีไม่ใช่เหรอว่า แพทย์แผนจีนในยุคสมัยนี้มันอ่อนแอขนาดไหน พวกเราควรร่วมแรงร่วมใจช่วยกันฟื้นฟู ไม่ใช่แตกคอกันตั้งแต่แรกพบจริงไหม?”

หลี่ฮั่วเฉินยังกล่าวอีกว่า

“ถูกต้อง ฉีเล่ย หนุ่มสาวรุ่นพวกเธอยังมีพละกำลังเหลือล้น ถ้าต่างคนต่างวางทิฐิลงบ้าง ฉันเชื่อว่า ในอนาคตพวกเธอทั้งคู่จะต้องกลายมาเป็นคู่หู่ที่ดีได้อย่างแน่นอน”

เป่ยจ้าวหยวนกล่าวเหยียดขึ้นทันที

“เฒ่าหลิน อาวุโสหลี่ ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็นแก่หน้าพวกคุณหรอกนะ แต่พวกคุณสองคนเอาแต่คุยโม้ว่าฝีมือของหมอนี่ดีเลิศอย่างโน้นอย่างนี้ แถมยังอ่านตำราไร้สาระนั่นเข้าใจอีก? แต่ก็เพราะแบบนั้นแหละ ผมก็เลยอยากมาดูหน้าอีกฝ่ายสักหน่อย แล้วไม่ทราบว่าหมอนี่รู้หรือไม่ว่า ผมคือผู้สืบทอดแห่งตระกูลเป่ย เข็มเทวะ? แต่ช่างเถอะ สุดท้ายนี้ผมพิสูจน์ได้แล้วว่า หมอนี่ก็แค่ของปลอม ลาก่อนครับ”

หลังจากพูดจบ เป่ยจ้าวหยวนก็หมุนตัวกลับและกำลังจะลาจากออกไป

“เดี๋ยว”

ฉีเล่ยเอ่ยเรียกอีกฝ่ายจากด้านหลัง

“อะไรอีก? อยากจะพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ใช่ของปลอมหรือไง?”

เป่ยจ้าวหยวนเหลียวหลังมองกลับมา พลางเอ่ยประชดประชันใส่ฉีเล่ยทันที

ฉีเล่ยเอ่ยถามขึ้นว่า

“ตระกูลเป่ย เข็มเทวะคืออะไร?”

เป่ยจ้าวหยวนระเบิดหัวเราะเยาะใส่ไปอีกหนึ่งครั้ง แล้วจึงตอบไปว่า

“นี่นายไม่เคยได้ยินแม้แต่ชื่อตระกูลเป่ย เข็มเทวะ? นี่นายเรียนแพทย์แผนจีนมาจริงรึเปล่า?”

ฉีเล่ยกล่าวต่ออย่างใจเย็นว่า

“ผมไม่เคยได้ยินเรื่องพวกนี้มาก่อน ดังนั้นแล้ว ผมจะให้โอกาสเชิญให้คุณโม้ต่ออีกสักหน่อย พูดมา ผมกำลังฟังอยู่”

“นี่นาย…”

เป่ยจ้าวหยวนยกมือขึ้นชี้หน้าฉีเล่ยทันที พร้อมคำรามเสียงต่ำอย่างโกรธเคืองขึ้นว่า

“นี่นายกำลังกล่าวหาว่า ตระกูลเป่ยของฉันเป็นเรื่องคุยโม้อย่างงั้นเหรอ?”

หลินหมิงจางรีบเอ่ยแทรกขึ้นมาโดยเร็วว่า

“ฉีเล่ย ปู่ของจ้าวหยวนก็คือ เป่ยฉวนเทียน เหลนของผู้อาวุโสเป่ยแห่งแมนจู บรรพบุรุษของพวกเขาเป็นทายาทของตระกูลแปดขุนศึกใหญ่ ทั้งยังมีสายเลือดผู้สืบทอดโดยตรงจากวังจักรพรรดิโอสถ ตอนจ้าวหยวนอายุได้แปดขวบ เขาก็เริ่มศึกษาเรื่องศาสตร์แพทย์แผนจีน ตอนอายุได้สิบสี่ก็เริ่มร่ำเรียนวิชาฝังเข็มจากปู่ของตน บนเส้นทางสายนี้พูดได้ว่า จ้าวหยวนอุทิศทั้งกายใจมาโดยตลอด จนทำให้ปัจจุบันเขามีชื่อเสียงอย่างมากในด้านฝีมือการฝังเข็ม ทุกคนต่างขนานนามว่า‘ยอดเข็มเทวะ เป่ยน้อย’”

หลี่ฮั่วเฉินยังคงกล่าวเสริมอีกว่า

“ทักษะการแพทย์แผนจีนของอาวุโสฉวนเทียนนับว่าล้ำเลิศอย่างแท้จริง อีกทั้งจรรยาบรรณทางการแพทย์ของเขายังสูงส่งกว่าสิ่งใด ไม่ว่าจะจนหรือรวย เขามักปฏิบัติกับผู้ป่วยทุกคนอย่างเท่าเทียมกันและรักษาพวกเขาด้วยใจรัก บรรพบุรุษของตระกูลเป่ยเองล้วนถือคติว่า มีคุณธรรมนำชีวิต จนจักรพรรดิองค์สุดท้ายได้ประทานตำแหน่ง‘เข็มเทวะ’ลงต่อท้ายชื่อตระกูลเป่ย”

ฉีเล่ยได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าตอบ

“ถ้าทุกคนมองการแพทย์แผนจีนเป็นศัตรู อาวุโสเป่ยผู้นั้นถือได้เป็นวีรบุรุษ นี่แสดงให้เห็นแล้วว่าเกียรติภูมิที่ผ่านมาของเขาน่ายกย่องเพียงใด น้อยคนนักที่จะรักษาผู้ป่วยด้วยใจรักจากก้นบึ้งของจิตใจ”

หลังจากได้ยินคำอธิบายของหลินหมิงจางกับหลี่ฮั่วเฉินไปแล้ว อีกทั้งยังได้ยินคำยอมรับจากฉีเล่ยอีก ทั่วทั้งใบหน้าของเป่ยจ้าวหยวนก็เปี่ยมล้นไปด้วยความภาคภูมิใจ

“แน่นอน ทีแรกฉันก็ไม่อยากบอกเรื่องนี้กับนายหรอกนะ เพราะอยากเห็นตอนที่นายหน้าแหกต่อหน้าคนอื่นมากกว่า แต่ก็เอาเถอะ แล้วอย่าไปเที่ยวหลอกคนอื่นอีกล่ะ เดี๋ยวมันจะยิ่งทำให้แพทย์แผนจีนดูแย่ลงไปใหญ่”

ฉีเล่ยเหลือบมองไปทางอีกฝ่ายและกล่าวขึ้นว่า

“แต่ผมสับสนอยู่อย่างนะ ทั้งๆที่ปู่ของคุณทั้งมีคุณธรรมและจริยธรรมที่น่านับถือขนาดนั้น แต่ทำไมท่านถึงได้โชคร้ายให้กำเนิดหลานชายไม่เอาไหนแบบคุณได้?”

เป่ยจ้าวหยวนกล่าวเย้ยหยันสวนกลับไปทันที

“ถึงฉันจะดูอวดรู้อวดฉลาดไปบ้าง แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยทำให้ตระกูลเป่ยของตัวเองต้องอับอาย ในทางกลับกัน ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่า นายเรียนจบแพทย์แผนจีนมาจริงรึเปล่า? ถึงเอาแต่เที่ยวหลอกลวงคนไปทั่วแบบนี้”

ฉีเล่ยยักไหล่อย่างไม่แยแส

“บางทีสิ่งที่ผมเรียนมามันอาจจะแตกต่างกับคุณที่เรียนมาก็ได้ ทักษะทางการแพทย์ของผมมีไว้ใช้สำหรับช่วยชีวิตคน ไม่ใช่แบบคุณที่เรียนเพื่อใช้แสดงละครปาหี่ ถ้าผมมีเวลาว่าง ผมจะไปเยี่ยมเยียนบ้านของคุณ โดยเฉพาะกับคุณปู่เป่ยฉวนเทียน เพราะท่านน่าจะเป็นเพียงคนเดียวในตระกูลเป่ย ที่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะได้เห็นฝีมือที่แท้จริงของผม”

“นี่นาย…”

สีหน้าของเป่ยจ้าวหยวนแปรแปลี่ยนเป็นสีเขียวอมม่วงด้วยความโกรธจัดทันที

ฉีเล่ยขี้เกียจเกินกว่าจะมาทะเลาะกับคนแบบนี้แล้ว เขาหันไปกล่าวกับหลี่ฮั่วเฉินว่า

“เปลืองน้ำลายไปซะเยอะ ผมหิวแล้ว อาวุโสหลี่ วันนี้ทำอะไรกินครับ?”

เป่ยจ้าวหยวนสะบัดแขนเสื้อเดินจากออกไปทันที แต่ก่อนที่จะก้าวออกจากตัวบ้าน เขาไม่ลืมที่จะชำเหลืองมองหลี่ถงซีเล็กน้อยด้วยแววตาเสน่หา

หลินหมิงจางจับจ้องไปทางฉีเล่ย พลางกล่าวขึ้นพร้อมกับท่าทางลำบากใจ