ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 166

ตอนที่166 แผนไม้อ่อน

เนื่องจากเวลานี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง ในเมืองหลวงอย่างปักกิ่งจึงมีอากาศที่ค่อนข้างเย็น แต่ทว่าฉีเล่ยกลับไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด

เขาเกิดมาพร้อมกับเส้นลมปราณตะวันฟ้า ดังนั้นเขาจึงเป็นคนที่ชอบความหนาวเย็นอย่างมาก เรียกได้ว่ายิ่งหนาวเท่าไหร่ก็ยิ่งสบายสำหรับเขา

ฉีเล่ยเดินเตร็ดเตร่ไปตามท้องถนนอยู่หนึ่งหนึ่ง พร้อมกับกวาดสายตาหาร้านบะหมี่ที่ดูน่ากินสักร้าน ในขณะเดียวกันเขาก็ครุ่นคิดกับตัวเองไปด้วยว่า

ทำไมถึงจะต้องโมโหด้วยอย่างงั้นเหรอ?

เพียงแค่เหมือนถูกหลอก?

ความจริงแล้ว ถ้าเธออยากจะให้ฉันช่วยแสดงละครเป็นแฟนใหม่เพื่อให้แฟนเก่าเจ็บใจเล่น อย่างน้อยก็ควรบอกฉันล่วงหน้า? ฉันจะได้ช่วยเหลืออย่างเต็มที่

แต่ในทางตรงกันข้าม การที่เธอไม่ได้บอกกล่าวอะไรฉันล่วงหน้าแบบนี้ ปล่อยให้ฉันมารู้ความจริงด้วยตัวเองทีหลัง ใครบ้างที่จะไม่รู้สึกโมโห?

อืม…แต่ว่าเธอทำแบบนี้เพราะอะไรกันนะ?

ทันใดนั้นเขาพลันเดาะลิ้นหนึ่งครั้งดังลั่น ในที่สุดฉีเล่ยก็เข้าใจได้ในทันที

อาจจะเป็นเพราะโรคกลัวผู้ชายของเธอยังไม่หายขาด นี่แสดงให้เห็นว่า บาดแผลภายในใจของเธอก็ยังไม่สลายหายไปด้วยเหมือนกัน เธอยังคงยึดติดกับความรู้สึกที่เคยถูกคนรักหักหลัง จนก่อให้เกิดเป็นความแค้น จึงต้องการแก้แค้นโดยใช้ตัวเขาเป็นเครื่องมืองั้นหรือ?

แต่ถ้าเป็นในแบบนั้นจริง นี่ย่อมเป็นเครื่องพิสูจน์ว่ากระบวนการรักษาที่ผ่านมาของเขาไม่ได้ผล?

แต่หลังจากที่ครุ่นคิดไปได้สักพัก ฉีเล่ยก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา

หากเป็นในกรณีที่มีปัญหาตรงกระบวนการรักษา มันน่าจะยิ่งกระตุ้นทำให้อาการของโรคตอบสนองรุนแรงขึ้นไม่ใช่เหรอ? และเขาคงไม่มีทางเข้าใกล้หลี่ถงซีได้มากแบบที่แล้วๆมาอย่างแน่นอน

และฉีเล่ยยังจดจำคำพูดของคังฟานเมื่อครู่ได้อย่างชัดเจน

“นัดเจอกันครั้งแรกในปักกิ่งก็ที่ร้านอาหารแห่งนี้ แล้วก็เป็นโต๊ะหมายเลข116”

ความรู้สึกแรกที่ได้ยินคือ ฉีเล่ยรู้สึกราวกับว่าถูกหลี่ถงซีหักหลัง

แต่…หักหลังเรื่องอะไรกันล่ะ?

ถ้านี่เป็นเพราะตัวโรคของหลี่ถงซี เขาก็ไม่ควรโมโหไม่ใช่เหรอ?

ยิ่งฉีเล่ยคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก แม้จะพยายามนึกถึงสาเหตุเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่สามารถเข้าใจได้เลยว่า ทำไมตอนนั้นเขาถึงควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลย

หรือว่าแต่เริ่มเดิมที ภายในจิตใต้สำนึกลึกๆของฉีเล่ยอาจมองว่า ดินเนอร์ในคืนนี้คือการมาออกเดทของเขาและเธอ

ยิ่งได้เห็นหลี่ถงซีสั่งไวน์แดงมาเพิ่ม ฉีเล่ยก็ยิ่งคิดไปไกลว่า อาจมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างเกิดขึ้นต่อในค่ำคืนนี้

ใช่แล้ว ทั้งหมดเป็นความไร้ยางอายของตัวเขาเอง แต่ในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่อดทนอดกลั้นมานานแล้ว เขานับว่าเป็นสามีที่ปฏิบัติตัวได้ดีมากแล้ว ที่ไม่เคยตัวทำนอกลู่นอกทางและทำเรื่องที่ถือว่าเป็นการนอกใจภรรยาเลย

ทว่าในทางกลับกัน หากไม่นับเรื่องที่เจอกับชูซินซูบนเครื่องบิน หลี่ถงซีถือว่าเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาพบเจอในเมืองหลวง และความรู้สึกแรกพบนั้นมันอาจจะเกินเพื่อนไปตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ และฉีเล่ยเองก็มีความรู้สึกดีๆให้กับเธอ เพียงแต่ว่าตลอดมาเขาอาจไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเท่านั้น

ขณะที่กำลังว้าวุ่นอยู่กับความคิดภายในหัวของตนเองนั้น เขาก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านบะหมี่แห่งหนึ่ง แต่ขณะที่กำลังหาเก้าอี้นั่งนั้น จู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

เมื่อหยิบออกมาดูก็พบว่าหมายเลขที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก็คือหลินชูวโม่ ทันทีที่ฉีเล่ยเห็นแบบนั้น เขาก็แทบอยากจะกดตัดสายทิ้งทันที

วันนี้เขาไม่มีอารมณ์จะมาพูดจาหยอกเย้าเล่นหัวกับผู้หญิงคนนี้

แต่จนกระทั้งสั่งบะหมี่เสร็จ เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ยังคงดังไม่หยุดเสียที และดูเหมือนว่า ท้ายที่สุดยุทธการโทรตื๊อโทรจิกของผู้หญิงคนนี้ก็ได้ผล ฉีเล่ยจำต้องหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้งและกดรับสายทันที

“มีอะไร?”

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ก็แค่อยากได้ยินเสียงของนายเฉยๆ จะทำยังไงได้ล่ะก็ฉันคิดถึงนายนี่นา”

เสียงจากปลายสายฟังดูหวานฉ่ำเย้ายวนมีเสน่ห์มากเหลือเกิน ราวกับแมวสาวที่กำลังร้อนรัก

“มีธุระอะไรก็รีบๆพูดมา ไม่งั้นผมจะวางสายแล้วนะ”

“เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยวก่อนสิ! นายนี่มันเย็นชาตลอดเลยนะ! ที่ฉันโทรจิกแบบนี้แน่นอนว่าต้องมีธุระอยากจะพูดด้วยอยู่แล้ว ว่าแต่ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน?”

“อยู่บ้าน”

ฉีเล่ยลังเลไปเสี้ยวจังหวะก่อนจะเอ่ยตอบด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเรียบเฉย

“อยู่บ้านงั้นเหรอ?”

หลินชูวโม่ถึงกับผงะเล็กน้อยและยิ้มตอบกลับไปทันที

“ถ้างั้นบ้านนายก็คงจะใหญ่โตมากเลยสิใช่ไหม?”

“ก็ใหญ่อยู่”

ฉีเล่ยที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับสับสนเล็กน้อย แต่ก็ยังตอบตามน้ำไป

“โอ้โห มันใหญ่ซะจนฉันขับรถผ่านมาเจอนายเข้าพอดีสินะ? ไม่ทราบว่าที่บ้านเปิดร้านบะหมี่ด้วยเหรอจ๊ะ?”

“….”

ฉีเล่ยลืมไปสนิทเลยว่า ร้านบะหมี่ที่ตัวเองนั่งทานอยู่ริมถนน และเมื่อหันไปทางถนนฝั่งตรงข้ามก็ดันเห็นรถสปอร์ตคุ้นตาจอดเทียบข้างอยู่พอดี จากนั้นหญิงสาวคุ้นหน้าคุ้นตาคหนึ่งก็เปิดกระจกข้างลง และจ้องมองมาทางเขาพอดี

สุ้มเสียงอันทรงเสน่ห์ของหลินชูวโม่ดังขึ้นจากปลายสายอีกครั้ง

“นายรู้ไหมว่า พี่สาวคนนี้เกลียดอะไรมากที่สุด?”

“ไม่รู้ครับ”

“นี่นายไม่ได้หลอกฉันจริงๆด้วย ฉันคิดว่านายจะแอบหนีไปซะแล้ว…”

“ฮ่าๆ ฉันดีใจมากเลยนะที่ครั้งนี้นายไม่ได้หลอกฉัน”

หลินชูวโม่เงยหน้าขึ้นพร้อมคลี่ยิ้มหวานให้เขา ก่อนจะหันไปพูดกับพนักงานสาวที่ยืนรออยู่ข้างๆว่า

“เอาทั้งสองคู่เลยค่ะ แล้วขอลองตัวส้นสูงสีม่วงด้วยนะ”

“ได้ค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ”

พนักงานสาวเหลือบมองฉีเล่ยเจือสีหน้าประหลาดอยู่แวบหนึ่ง จากนั้นเธอก็รีบเดินไปหยิบรองเท้าคู่สีม่วงมาให้หลินชูวโม่ลอง

เดิมทีเธอคิดว่า หญิงสาวที่มีหุ่นเซ็กซี่บาดใจแถมยังใช้ของแบรนด์เนมทั้งตัวแบบนี้ น่าจะเป็นเด็กเลี้ยงของเสี่ยแก่ๆสักคนหนึ่ง อย่างน้อยที่สุดฝ่ายชายก็น่าจะอายุมากกว่า แต่กลับไม่คิดเลยว่าจะเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนนี้

แน่นอน เรื่องส่วนตัวของลูกค้า เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะก้าวก่ายหรือวิพากษ์วิจารณ์ ไม่ว่าหญิงสาวคนนี้จะเป็นเด็กเลี้ยงของเสี่ยหรือสาวทรงโตกินเด็กก็ตาม

เมื่อเห็นฉีเล่ยเอาแต่ยืนปิดปากเงียบ ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกอยู่แบบนี้ หลินชูวโม่ก็รู้สึกหมั่นเขี้ยวขึ้นมาทันที เธอขยับก้นเว้นที่ข้างๆบนโซฟา พร้อมกับยกมือตบและร้องเรียกอีกฝ่ายให้มานั่งทันที

“มานั่งนี่มา มานั่งกับพี่สาวคนนี้เร็วเข้า”

“อย่ามาทำเป็นออกคำสั่งเหมือนผมเป็นลูก…”

“งั้น…พ่อคะ มานั่งกับหนูหน่อยนะคะ!”

“…”

ฉีเล่ยจำใจต้องนั่งลงข้างๆหญิงสาวอย่างช่วยไม่ได้

และทันทีที่นั่งลงไปข้างเธอ เขาก็ได้กลิ่นน้ำหอมละมุนจากแบรนด์ ‘ดิออร์’ ซึ่งโชยออกมาจากร่างกายของหญิง กลิ่นของมันหอมจางๆกำลังดี

“นายคิดยังไงกับแผนการแก้แค้นของฉันที่เพิ่งพูดไป?”

“ไม่ดี”

“ไม่ดีเหรอ? งั้นบอกฉันหน่อยสิว่า นายจะวางแผนรับมือยังไง?”

หลังจากพูดจบ หลินชูวโม่ก็เอนหลังพิงกับโซฟา และกำลังรอฟังคำตอบของฉีเล่ยอย่างใจเย็น

“นี่คุณคิดแผนแก้แค้นผมรุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ฉีเล่ยเอ่ยถามเสียงเรียบ

“ที่ฉันทำไปเพราะรักต่างหากล่ะ”

“….”