ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 170

ตอนที่170 ที่นั่งเต็ม

บางทีอาจเป็นเพราะระยะหลังเขาติดต่อกับหลินชูวโม่อยู่บ่อยครั้ง จึงทำให้นิสัยของฉีเล่ยเปลี่ยนไปเล็กน้อย เริ่มรู้จักมีลูกล่อลูกชน พูดจาเหน็บแนมคนอื่นเก่งขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งครั้งล่าสุดที่อีกฝ่ายแนะนำวิธีระบายอารมณ์โกรธแบบใหม่ให้กับเขา นั่นจึงเป็นเหตุให้เขารู้สึกว่า ชีวิตนี้เป็นของเขา และเขาควรจะสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจอยาก

ตาแก่ซงยอมทิ้งความขัดแย้งที่เคยมีตลอดมากับฉีเล่ยไปชั่วขณะ และได้หันไปเอ่ยถามเขาว่า

“เสี่ยวฉี ในหนังสือพิมพ์นั่นคือเรื่องจริงเหรอ? นี่เธอเป็นผู้สืบทอดวิชาสามเข็มปาฏิหาริย์จริงๆน่ะเหรอ?”

ฉีเล่ยคลี่ยิ้มบางขณะกล่าวตอบไปว่า

“ก็ทั้งใช่และไม่ใช่”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ตาแก่ซงก็ยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ จึงอดที่จะถามต่อไม่ได้

“นี่นายหมายความว่ายังไงกันแน่? จริงหรือไม่จริงก็ควรพูดออกมาให้ชัดเจนสิ”

ฉีเล่ยอธิบายตอบไปทันที

“ผมสามารถใช้วิชาสามเข็มปาฏิหาริย์ได้จริงๆ แต่ผมไม่ได้ไปรับสืบทอดต่อจากใครทั้งนั้น ก็เลยตอบได้ว่าทั้งใช่และไม่ใช่ยังไงล่ะ”

“นี่เธอ…”

เสี่ยวเกอกลับไม่สนใจเรื่องเหล่านี้เลย เธอรีบหยิบสมุดบันทึกของตัวเองขึ้นมายื่นให้กับฉีเล่ยพร้อมกับเอ่ยบอกไปว่า

“จะใช่หรือไม่ใช่ก็ช่างเถอะค่ะ! อาจารย์ฉี ช่วยเซ็นชื่อให้ฉันหน่อย! คุณเป็นถึงผู้สืบทอดสุดยอดวิชาแพทย์ในตำนานแบบนี้ ยังไงก็ควรต้องขอลายเซ็นเอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ”

เมื่อเห็นฉีเล่ยรับสมุดบันทึกไปและจัดการเซ็นลายเซ็นของตัวเองลงไปในสมุดบันทึกของเธอ เสี่ยวเกอก็ร้องกรี๊ดเสียงดังลั่นด้วยความดีใจ

ในเมื่อตอนนี้ตาแก่ซงเลือกที่จะเป็นปฏิปักษ์กับฉีเล่ยแล้ว ภายใต้สถานการณ์แบบนี้เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องแสดงความโกรธเคืองใส่เสี่ยวเกอที่แสดงอาการอย่างออกหน้าออกตาให้คนอื่นๆได้รับรู้

“เสี่ยวเกอ หัดทำตัวให้มันสำรวมหน่อย แล้วแบบนี้จะไปเป็นอาจารย์สอนหนังสือคนอื่นได้ยังไงกัน? อีกอย่าง ไอ้พวกนักข่าวมันก็ชอบพาดหัวข่าวเกินจริงกันอยู่แล้ว เพื่อดึงดูดความสนใจของพวกเรานี่แหละ จะเป็นผู้สืบทอดจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ สงสัยสักแต่แค่เขียนมามั่วซั่วเท่านั้น”

“อาจารย์ซง คุณไม่เข่าใจ นี่เป็นถึงวิชาสามเข็มปาฏิหาริย์! แถมยังมีอาวุโสเป่ยแห่งตระกูลเข็มเทวะยืนยันด้วยตัวเองแบบนั้น! นี่ยังจะเรียกว่ามั่วซั่วได้อีกเหรอค่ะ?”

“ไม่รู้ ไม่รู้ ฉันไม่รู้ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น….”

ตาแก่ซงยกมือขึ้นปิดหูแล้วรีบเดินหนีไปทันที หลังจากนั้นไม่นานเสียงกริ่งเริ่มการเรียนการสอนก็ดังขึ้น

ฉีเล่ยส่งสมุดบันทึกคืนให้พร้อมพยักหน้าให้เสี่ยวเกอ จากนั้น เขาก็ได้เดินออกจากห้องพักอาจารย์ไปสอนตามปกติ

ขณะที่เดินอยู่ระหว่างอาคารเรียน เขาก็ได้ค้นพบว่า ผู้คนรอบตัวเขาเวลานี้ดูเหมือนจะให้ความสนใจเขาเพิ่มขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก นักศึกษาบางคนถึงกับเดินเข้ามาทักทาย

ฉีเล่ยทราบได้ทันทีว่า นี่จะต้องเป็นผลมาจากหนังสือพิมพ์พวกนั้นอย่างแน่นอน และนักศึกษาเหล่านี้ก็น่าจะทราบกันดีอยู่แล้ว

อินเทอร์เน็ตและโลกโซเซียลในปัจจุบันได้พัฒนาไปไกลมาก แค่วันเดียวก็สามารถทำให้คนทั่วประเทศได้ประจักษ์ถึงการปรากฏตัวของเขาได้แล้ว

เมื่อฉีเล่ยนเดินมาถึงห้องสอน เขาก็ยิ่งตกใจเข้าไปกันใหญ่

ห้องเรียนขนาด60ตารางเมตร แต่ทว่ากลับมีนักศึกษานั่งรออยู่กว่า200ชีวิต มากถึงขั้นที่ว่าเก้าอี้กับโต๊ะเรียนไม่เพียงพอ นักศึกษาบางคนลงทุนไปยืนอยู่ด้านหลังห้องเอา บางคนถึงกับยอมนั่งกับพื้นก็มี ราวกับว่าพวกเขาต่างก็กำลังตื่นเต้นอย่างมากที่จะได้พบกับไอดอลของตัวเอง

เมื่อเห็นฉีเล่ยเดินเข้ามา บรรยากาศรอบห้องจากที่เคยมีเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวก็พลันเงียบสงัดลงในทันที

และสิ่งที่ทำให้ฉีเล่ยตกตะลึงมากที่สุดนั่นก็คือ เขาค้นพบว่ามีนักศึกษาชายหลายต่อหลายคนในคลาสแต่งตัวเลียนแบบเขา ทั้งชุดสูทสีน้ำเงินก็ดี ทั้งทรงผมแบบเขาก็ดี

อันที่จริงแล้ว ตั้งแต่เริ่มเข้ามาสอนกระทั่งจวบจนถึงตอนนี้ ฉีเล่ยก็ยังคงสวมใส่ชุดสูทแบบเดิม มันไม่ใช่เพราะว่าเขาขี้เกียจอะไร แต่เป็นเพราะเขารู้สึกว่าชุดนี้ค่อนข้างสุภาพและดูเป็นทางการดี เขาจึงแวะไปห้างและซื้อชุดแบบเดียวกันมาเพิ่มอีก

และเป็นเพราะเขาเองไม่ค่อยมีหัวด้านแฟชั่นเท่าไหร่นัก จึงได้ซื้อแต่เสื้อสูทสีน้ำเงินแบบเดิมมาทั้งหมด

และด้วยความบังเอิญ ชุดสูทสีน้ำเงินแบบนี้ก็กลับกลายมาเป็นจุดเด่นและสัญลักษณ์ของฉีเล่ยไปแบบไม่ได้ตั้งใจ จนถึงขั้นที่ว่านักศึกษาชายเหล่านี้ได้พากันแต่งตัวเลียนแบบเขากันเกือบหมด

แต่แน่นอนว่า นักศึกษาพวกนี้ไม่สามารถเสกเงินหมื่นเงินแสนเพื่อมาซื้อชุดสูทแบรนด์เนมแบบฉีเล่ยได้ เพราะเสื้อสูทแต่ละตัวนั้นราคาค่อนข้างสูงมากเหลือเกิน พวกเขาจึงได้แต่หาชุดสูทที่ราคาถูกลงมาหน่อย แต่ทั้งแบบและสีนั้นคล้ายกับชุดสูทของฉีเล่ยมาใส่เลียนแบบแทน