ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 185

ตอนที่185 สมรู้ร่วมคิด

ชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลาเป็นธรรมชาติทั้งสองคน กำลังเดินตรงเข้าไปหาพนักงานต้อนรับสาว และเมื่อไปถึงหนึ่งในนั้นก็เอ่ยทักทายหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นทันที

“สวัสดีครับคนสวย ผมอยากจะขอสอบถามอะไรหน่อยครับ”

“สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย มีอะไรให้ทางเราช่วยเหลือรึเปล่าค่ะ?”

คังฟานคลี่ยิ้มอย่างที่คิดว่ามีเสน่ห์ที่สุดในชีวิตให้กับหญิงสาวว และใช้สายตาอันทรงพลังของตนเองสบตากับพนักงานต้อนรับสาวคนนั้น ก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มหวานว่า

“กลุ่มผู้เชี่ยวชาญระดับสูงที่เข้าร่วมงานประชุมในวันนี้อยู่ชั้นไหนเหรอครับ? พอดีคุณพ่อของผมป่วยหนัก ก็เลยอยากจะมาขอพบคุณหมอเก่งๆสักท่านให้มาช่วยเหลือหน่อยครับ”

พนักงานต้อนรับสาวถึงกับตกอยู่ในภวังค์เมื่อได้เห็นรอยยิ้มหวานของคังฟาน ผนวกกับเมื่อได้ยินว่า อีกฝ่ายต้องการพบเจอคุณหมอเพื่อรักษาอาการป่วยให้พ่อของเขา ด้วยความซาบซึ้งต่อความกตัญญูของชายหนุ่มคนนี้ เธอรีบโน้มศีรษะเข้าหาพร้อมกระซิบเสียงเบาว่า

“อยู่ชั้น6ค่ะ ส่วนกลุ่มผู้เชี่ยวชาญระดับสูงอยู่ที่ชั้น7”

“ถ้าอย่างนั้นคงต้องรบกวนคุณช่วยพาผมขึ้นไปที่ชั้นเจ็ดด้วยนะครับ”

“ได้เลยค่ะ กรุณรอสักครู่นะคะ ทางเราจำเป็นต้องขอบัตรประจำตัวประชาชนของคุณเพื่อทำการลงทะเบียนให้ก่อนค่ะ”

คังฟานยิ้มหวานให้อีกครั้ง พร้อมกับหยิบบัตรประจำตัวประชาชนของตนเองออกมา พนักงานต้อนรับสาวชำเลืองมองภาพถ่ายบนบัตร พลางจำชื่อ‘ซานเหวินจ้าว’ที่ติดอยู่บนบัตรไว้ในใจ

“คุณซาน เรียบร้อยแล้วค่ะ นี่คือบัตรประจำตัวของคุณ สามารถนำไปสแกนเพื่อขึ้นลิฟท์ได้เลยค่ะ”

“ขอบคุณมากเลยนะครับคนสวย หวังว่าโอกาสต่อไปเราจะได้ไปดินเนอร์ด้วยกันสักมื้อนะครับ”

คังฟานยิ้มให้พนักงานต้อนรับสาว ก่อนจะเดินนำหลู่หยานขึ้นลิฟท์ไป

หลู่หยานได้แต่เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยทันทีว่า

“ไอ้ฟาน ทำไมแกใช้ต้องใช้บัตรประชาชนปลอมวะ?”

คังฟานอธิบายอย่างใจเย็นว่า

“แกนี่ไม่เข้าใจอะไรเลย การใช้ชื่อแฝงในการทำความรู้จักกับคนพวกนี้ นับเป็นมารยาทขั้นพื้นฐานที่คนอเมริกันชอบทำกัน พอดีฉันอยู่ที่นั่นนานก็เลยติดนิสัยนี้มาน่ะ”

หลู่หยานระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกับพูดขึ้นว่า

“ฮ่าฮ่า…ตลกจังว่ะ มีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอวะ? ฉันเพิ่งรู้เลยนะเนี่ย”

เมื่อทั้งคู่มาถึงหน้าห้อง ยังไม่ทันที่จะได้เอื้อมมือไปเปิดประตู สายตาของหลู่หยานก็พลันเหลือบไปเห็นหน้าจอ ที่กำลังฉายภาพจากบรรยากาศภายในห้องที่มีแต่คนเฒ่าคนแก่ เขาก็เริ่มรู้สึกรับรู้ได้ถึงกลิ่นที่ไม่ดีขึ้นมา จึงรีบกระซิบถามคังฟานว่า

“นี่แกจะเข้าไปจริงๆเหรอวะ? ไม่ใช่ว่าคนแก่พวกนี้จะมาเพื่อหาอาหารหรูๆจากโรงแรมระดับ5ดาวกินอย่างเดียวหรอกเหรอ? บอกตามตรงนะ ในความคิดของฉัน วงการแพทย์แผนจีนแม่งน่าจะใกล้จะถึงจุดจบแล้วว่ะ”

“แกก็อคติเกินไป ไม่ลองคิดกลับกันล่ะว่า สภาแพทย์แผนจีนจะต้องมีงบประมาณมหาศาลขนาดไหน ถึงได้กล้าจัดประชุมในโรงแรมระดับ5ดาวแบบนี้ตลอดทั้งวันได้? รอให้คนข้างในพูดคุยกันให้เสร็จก่อนดีกว่า แล้วค่อยเดินเข้าไปทำความรู้จักใครสักคนสองคน”

หลู่หยานเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง

“แค่คนสองคนเองเหรอ? ถ้าจะหาแค่นั้นแกจะต้องถ่อมาถึงที่นี่ทำไม? ในงานประชุมมีคนอย่างต่ำๆก็หลักร้อย มาทั้งทีทำไมไม่ทำความรู้จักให้หมดไปเลยล่ะ?”

คังฟานยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าไปมา

“ไปทักทายหัวเรือใหญ่สักคนสองคนก็พอแล้ว เราไม่ได้ต้องการรู้จักคนมากขนาดนั้น”

“ไอ้ฟาน ถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจจริงๆว่า ทำไมถึงเลือกธุรกิจแพทย์แผนจีนวะ?”

คังฟานเหลือบมองหลู่หยานเพื่อนในวัยเด็กของตนที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี และคำถามที่หลุดจากปากเพื่อนคนนี้ของเขานั้น ก็ชี้ชัดว่าเพื่อนของเขาคนนี้ได้โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากจริงๆหากเทียบกับเมื่อก่อน

ก่อนนนี้ หลู่หยานเป็นเด็กที่มีแต่เชื่อฟังและทำตามเขาทุกอย่าง โดยไม่แม้แต่จะกล้าตั้งคำถามด้วยซ้ำไป

แต่ก็เพราะนิสัยแบบนี้ ทำให้คังฟานเชื่อใจในตัวหลู่หยานมากกว่าใครๆ ว่ากันว่า ก่อนจะอยากให้ใครไว้ใจตน ก็จำเป็นต้องมอบความไว้วางใจให้คนผู้นั้นก่อน และนี่ถือเป็นตัวอย่างที่ดี

เพราะคังฟานเองก็ได้ฝากความหวังไว้กับเพื่อนคนนี้ไม่น้อยเลย