ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 187

ตอนที่187 ไม่ใช่คู่ต่อสู้

ฉีเล่ยจับจ้องไปที่โจวเซียวตงและเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มขึ้นว่า

“ท่านรองรัฐมนตรีโจวครับ ไม่ทราบว่าสภาการแพทย์จีนในอุดมคติของคุณควรเป็นอย่างไรเหรอครับ?”

โจวเซียวตงเอ่ยตอบอย่างตรงไปตรงมา ทั้งกระชับและได้ใจความ

“ต้องเป็นองค์กรที่ถูกจัดตั้งขึ้นเพื่อส่งเสริมและพัฒนาวงการแพทย์แผนจีนอย่างจริงจัง”

“ใช่แล้วครับ และปัญหาก็อยู่ตรงนี้นี่ล่ะครับ”

ฉีเล่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดต่อว่า

“สภาแพทย์แผนจีนอยู่ภายใต้การนำโดยภาครัฐ และภาครัฐก็เข้ามาควบคุมอย่างเป็นทางการ ทำให้ตำแหน่งหัวเรือใหญ่ไม่ค่อยมีการเปลี่ยนแปลงเท่าไหร่นัก ที่ผ่านมาก็จะมีแต่คนคุ้นหน้าคุ้นตาหมุนเวียนผลัดเปลี่ยนกันขึ้นมาเท่านั้น พวกเขาเป็นแค่ถ่านไฟเก่าที่ไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ในปัจจุบันได้ หากเวลานี้คนเหล่านั้นหมดไฟกันแล้ว การจัดตั้งงานประชุมแบบนี้ขึ้นมา นั่นไม่เท่ากับว่าเป็นการเสียเวลาเปล่าหรอกเหรอครับ?”

โจวเซียวตงยิ้มขื่นขึ้นทันที ภายใต้กลไกของทางภาครัฐในปัจจุบันนั้นค่อนข้างล้าสมัยมากจริงๆ และถือเป็นเรื่องปกติไปแล้วกับการที่คนในมักเอาญาติที่น้อง หรือคนสนิทขึ้นมาสืบทอดอำนาจกันต่อวนกันไป และลำพังตัวเขาแค่คนเดียวก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย

“มันก็เลยเป็นเหตุผลที่ผมบรรยายเรื่องการพัฒนาของวงการแพทย์ตะวันตกให้ทุกคนฟังยังไงล่ะครับ เพื่อหวังให้ทุกคนฉุกคิดกันได้ และจัดตั้งหน่วยงานใหม่ขึ้นมา ผมขอให้ชื่อว่า ‘สมาคมพัฒนาการแพทย์จีน’ ที่เป็นส่วนของภาคเอกชน ซึ่งจะแตกต่างจากสภาแพทย์แผนจีนของทางภาครัฐ ที่เราไม่สามารถเข้าไปเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้ว ตราบใดที่คนผู้นั้นเป็นแพทย์ หรือมีใจรักในแพทย์แผนจีน ทุกคนล้วนมีสิทธิ์ที่จะสมัครเข้ามาได้ ประธานสมาคม 1 ตำแหน่ง กรรมการบริหาร 3 ตำแหน่ง และผู้เป็นประธานจะถูกคัดเลือกโดยใช้ระบอบการเลือกตั้ง นอกจากนี้จะมีการเลือกตั้งใหม่ทุก3ปีเพื่อผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนให้คนอื่นได้ขึ้นมาเป็นบ้าง”

“วัตถุประสงค์ก็ค่อนข้างชัดเจนดีอยู่แล้ว คือเพื่อส่งเสริมและฟื้นฟูการแพทย์แผนจีน แล้วไม่ต้องมานั่งจัดงานประชุมอะไรแบบนี้ให้เปลืองงบประมาณเล่น หรือหากจำเป็นต้องจัดการประชุมจริงๆเพื่อหารือ ก็ควรหยิบยกหัวข้อขึ้นมาให้ชัดเจน และร่วนกันคิดแก้ไขปัญหาเหล่านั้น ไม่ใช่จัดงานประชุมขึ้นมาเพื่อให้คนเฒ่าคนแก่พูดพล่ามไร้สาระในเรื่องที่รู้กันอยู่แล้วแบบนี้ เพราะสิ่งที่ทำลงไปมันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาที่แท้จริงได้เลย”

“นอกจากนี้ ทางสมาคมจะต้องให้การสนับสนุนทั้งในด้านสถานประกอบการ หากมีเครื่องมือทางการแพทย์ชนิดใหม่หรือสมุนไพรจีนเข้ามา ก็จำเป็นจะต้องอัดฉีดงบประมาณเข้าไปด้วย ด้วยวิธีนี้ จะช่วยให้ปัญหาด้านการขาดแคลนบุคลากรด้านนี้ได้รับการแก้ไข และป้องกันไม่ให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสามารถยื่นยกเลิกงบพิเศษ ซึ่งเสี่ยงต่อการคอรัปชั่นได้ เมื่อขึ้นชื่อว่า ‘ภาคเอกชน’ แล้ว กลุ่มอำนาจเก่าจะไม่มีสิทธิ์มีเสียงเข้ามาแทรกแซงได้อีกต่อไป”

“และตัวสมาคมเองก็ไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากรัฐบาล ในนามของสมาคมพัฒนาการแพทย์จีน คุณสามารถระดมเหล่าปรมาจารย์แพทย์แผนจีนที่มีฝีมือจากทั่วประเทศได้ไม่ยาก จริงไหมครับ?”

โจวเซียวพยักหน้าตอบ

“ก็จริง”

ไม่เพียงเขาจะเห็นด้วยเท่านั้น แต่เขายังแสดงท่าทีสนับสนุนอย่างออกหน้าออกตาด้วย

“ความคิดของเธอชัดเจนไม่เลื่อนลอย โดยส่วนตัวแล้วฉันเห็นด้วยอย่างมาก แต่ถึงแบบนั้น บางเรื่องมันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอพูด สมาคมพัฒนาการแพทย์จีน หากขึ้นชื่อว่าเป็นของภาคเอกชน มันก็มีสิทธิ์สูงมากที่ในอนาคตอาจจะถูกผูกขาดจากองค์กรใดองค์กรหนึ่ง ส่วนปัญหาเรื่องอื่นๆก็ไม่น่าจะมีอะไรแล้ว ถึงทางภาครัฐจะไม่สามารถเข้าแทรกแซงอะไรได้ก็จริง แต่มันก็ยังมีบางหน่วยงานที่สามารถเข้าตรวจสอบได้เหมือนกัน และสมาคมที่เธอเสนอก็จำเป็นต้องมีหน่วยงานเหล่านั้นกำกับดูแลอีกที”

ฉีเล่ยรู้สึกซาบซึ้งสุดหัวใจที่เห็นว่าโจวเซียวตงดูจริงจังกับมากขนาดนี้ เขายิ้มและตอบกลับไปว่า

“ครับ ผมเข้าใจว่าจะต้องมีบางหน่วยงานเข้ามากำกับดูแล แต่ถึงยังไงผมก็ต้องขอบคุณรองรัฐมนตรีโจวมากนะครับ ที่ให้คำปรึกษาอย่างเต็มอกเต็มใจแบบนี้”

“ครั้งนี้เราต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกันแล้ว”

รองรัฐมนตรีโจวจับมือฉีเล่ยขึ้นมาเขย่าเล็กน้อย เพื่อแสดงถึงความเชื่อมั่น

“ถ้าเราสูญเสียศาสตร์การแพทย์แผนจีนไป มันก็ไม่ต่างอะไรกับสูญเสียสมบัติอันล้ำค่าของชาติเราไป แล้วลูกหลานในอนาคตยังจะมีอะไรให้ภาคภูมิใจได้อีก?”

ฉีเล่ยเอ่ยตอบด้วยสีหน้าท่าทางจริงจังว่า

“พวกเรามาพยายามร่วมมือกันเถอะครับ”

งานประชุมTCMสิ้นสุดลงอย่างเป็นทางการ บรรดาคณะแพทย์และอาจารย์ทั้งหลายต่างก็แยกย้ายกันกลับไป ส่วนทางด้านฉีเล่ยก็เดินทางกลับไปพร้อมกับอาจารย์เป่ย หลังจากอำลาบรรดาเพื่อนเก่าจนเสร็จสิ้นแล้ว ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันกลับเช่นกัน

แต่ก่อนจะจากกันไปนั้น หูฉิงเฉินผู้เป็นประธานสภาแพทย์แผนจีนก็ได้ให้เกียรติเดินมาส่งคนทั้งสองด้วยตัวเองเช่นกัน

เป้าหมายของอีกฝ่ายนั้นแน่นอนว่าต้องเป็นฉีเล่ย ซึ่งทางด้านฉีเล่ยเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร หลังจากพูดคุยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว หูฉิงเฉินก็ขอตัวและลาจากกันด้วยความพึงพอใจ

ฉีเล่ยยุ่งวุ่นวายอยู่ตลอดจวบจนกระทั่ง6โมงเย็น เมื่อเห็นว่ามีสายของเหอจื่อโทรเข้ามาแต่ไม่ได้รับ ฉีเล่ยก็นึกขึ้นมาได้ทันทีว่า ตนเองได้รับปากอีกฝ่ายไว้ว่าจะไปร่วมงานวันเกิดของคุณแม่เธอ

เสียงเรียกเข้าดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือของเหอจื่อ แม้จะเสียงจะเบาไปสักหน่อย แต่สาวน้อยคนนี้ก็ไม่เคยพลาดสายสำคัญจากฉีเล่ยอยู่แล้ว

“อาจารย์ฉี อยู่ไหนแล้วคะ?”

ฉีเล่ยเริ่มต้นการสนทนาด้วยการเอ่ยขอโทษเหอจื่อ

“ขอโทษนะเหอจื่อ พอดีวันนี้ผมมีประชุมตลอดทั้งวันก็เลยยุ่งมากจนเกือบลืมนัดไปเลย”

“ไม่เป็นไรค่ะ น่าจะประชุมเสร็จแล้วใช่ไหมคะ? เดี๋ยวหนูจะส่งคนขับรถไปรับเลยนะคะ”

“แต่ผมยังไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรไปให้เลยนะครับ ขอเวลา…”

เหอจื่อยิ้มและรีบตอบกลับไปทันที

“เตรียมของขวัญอะไรกันคะ? แค่อาจารย์ฉีมาก็นับเป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว มาทานมื้อค่ำกันเลยดีกว่าค่ะไม่ต้องเตรียมอะไรมาทั้งนั้น”

ฉีเล่ยได้แต่ตอบกลับไปยิ้มๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องรบกวนแล้วล่ะ ว่าแต่คนอื่นๆมากันครบรึยัง?”