ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 197

ตอนที่197 ยอมแพ้

ดูเหมือนว่าฮั่วหรู่หยานจะมองผ่านอ่านความคิดของเหอจือออกในคราเดียว เธอเดาะลิ้นดังคลิกขึ้นทีหนึ่งและกล่าวว่า

“อันที่จริงแล้ว ในบางแง่มุมผู้ชายก็ฌมักจะตัวโง่ๆ ออกไป แต่สำหรับบางคนกลับเสแสร้งทำเป็นโง่ และไม่ว่าคนพวกนี้จะอยู่ในประเภทไหนก็ตาม สิ่งที่เธอควรทำคือการอดทนอดกลั้นนะ รอจนกว่ากลุ่มเมฆจะเคลื่อนออกจนแสงจันทร์ส่องสว่างลงมา”

เหอจือรู้สึกสับสนไม่น้อยกับคำพูดของเธอ แถมยังไม่ทราบอีกว่าเธอเป็นใครกันแน่ แต่การที่อีกฝ่ายตรงออกมาจัดการในเรื่องข้อขัดแย้งแทนพวกเขา ทั้งที่ไม่เคยพบเจอหน้ากันมาก่อน ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะพอมีความประทับใจต่อตัวเหอจืออยู่บ้าง ฟังจากน้ำเสียงแล้วก็พอรู้ได้ว่าเป็นมิตร

“ไม่ทราบว่าคุณคือ?”

เหอจือเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

“ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะ ฉัน ฮั่วหรู่หยาน และฉันมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบต่อแขกทุกคนภายในงานปาร์ตี้ของฉัน ยังไงซะก็ขอให้ทุกท่านอยู่ในความสงบ”

ดวงตาคู่สวยของฮั่วหรู่หยานกวาดออกไปทั่วทั้งสถานที่และเอ่ยกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

ฮั่วหรู่หยานเพิ่งพูดจบ ทันใดนั้นสุ้มเสียงสนทนาโดยรอบพลันเงียบสงัดหยุดลงฉับพลัน ท่ามกลางบรรยากาศงานปาร์ตี้รื่นเริง แต่ทั่วทั้งบริเวณกลับเงียบสงัดลงแบบนี้ ก็ให้ความรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อยเช่นกัน

เหล่าผู้ร่วมงานโดยส่วนใหญ่ล้วนเป็นพวกมีหัวคิด ก่อนเข้ามาในวันนี้ย่อมติดตามข่าวสารและข้อมูลของเจ้าภาพก่อนเสมอ พอได้ยินแบบนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสงบจิตสงบใจลงและครุ่นคิดให้รอบคอบ

แต่ข้อมูลจำเพาะที่ได้รับมากลับมีน้อยเกินไปจนไม่มีใครรู้ว่าเจ้าภาพเป็นผู้ใด

แต่ก็ไม่มีใครคิดเช่นกันว่า เจ้าภาพวันนี้กลับเป็นคุณหญิงของตระกูลใหญ่จากทางใต้อย่างสกุลฮั่ว

สกุลฮั่วเคยเป็นอดีตเจ้าอิทธิพลในจีนทางตอนใต้ ปัจจุบันพวกเขาย้ายถิ่นฐานมาตักรกรากอยู่ที่เมืองหลวงแทน ส่วนฮั่วหรู่หยานแต่เดิมเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงอย่างมากในทางตอนใต้ ข่าวล่าสุดที่ทุกคนทราบกันคือเธอยังคงอาศัยอยู่ทางตอนใต้ แต่จู่ๆ ก็มาปรากฏตัวอีกครั้ง ณ ใจกลางเมืองปักกิ่งอย่างกะทันหัน นี่หมายความว่ายังไง?

บรรดาผู้คนที่ไม่ทราบเรื่องราวตื้นลึกหนาบางต่างต้องตกใจ พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่า คุณหญิงผู้แสนลึกลับและเลื่องชื่อทางตอนใต้ของจีน จะมาปรากฏตัวขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุแถมยังเป็นเจ้าภาพของงานในวันนี้อีก

ดวงตาคู่สวยของฮั่วหรู่หยานส่องสว่าง เหลียวศีรษะหันไปทางฝูงชนที่กำลังสับสนและป่าวประกาศขึ้นว่า

“ยังไงวันนี้ก็ขอให้ทุกคนเห็นแก่หน้าหรู่หยานคนนี้สักหน่อย นี่เป็นงานที่จัดขึ้นต้อนรับฉันที่เดินทางมายังปักกิ่ง จุดประสงค์ของงานก็แค่อยากพบปะเพื่อนใหม่ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันล่ะ? มีใครพอจะอธิบายได้ไหม?”

คังฟานรีบกล่าวตอบด้วยรอยยิ้มทันทีว่า

“ผมต้องขอโทษแทนพวกเขาด้วยนะครับ ที่แสดงกิริยาหยาบคายออกไปจนเกิดเรื่องขัดแย้งกันกลางงานของคุณ หลังจากนี้เดี๋ยวผมคงต้องลงโทษตัวเองสักหน่อย เป็นการดื่มให้คุณสามแก้วติดว่ายังไงครับ?”

การปรากฏตัวของฮั่วหรู่หยานได้ช่วยชีวิตคังฟานไว้ระดับหนึ่ง

ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เขาไม่อยากโดดเด่นเกินหน้าเกินตาคนภายในงานเท่าไหร่นัก เพราะนี่มันไม่เอื้ออำนวยต่อแผนการของเขาเลย

นอกจากนี้แล้ว เขาไม่สามารถทำอะไรผู้หญิงคนนี้ได้แม้แต่น้อย

ท้ายที่สุดนี้จำต้องเล่นบทตามน้ำเธอไปเท่านั้เน

ฮั่วหรู่หยายเผยรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์และกล่าวเสียงนุ่มนวลขึ้นว่า

“ต้องขอบคุณคุณคังฟานที่เข้าใจในตัวดิฉัน ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวดิฉันเองก็ขอดื่มให้คุณทีหลัง”

พูดจบฮั่วหรู่หยานหันมามองฉีเล่ยอีกคราและกล่าวว่า

“ไม่ทราบว่าคุณผู้ชายคนนี้คิดเห็นยังไง?”

การที่เธอได้มาพานพบกับผู้หญิงที่น่าสนใจอย่างเหอจือ ทั้งหมดเป็นเพราะเขาคนนี้

ดังนั้นแล้ว กุญแจสำคัญสำหรับการแก้ไขข้อขัดแย้งทั้งหมดจึงอยู่กับฉีเล่ยโดยธรรมชาติ

และที่สำคัญที่สุดคือ เหอจือยังอยู่ข้างชายที่ชื่อฉีเล่ยคนนี้อีกด้วย

พอฉีเล่ยเหลือบไปมองเหอจือ อีกฝ่ายก็พยักหน้าให้เล็กน้อยเป็นคำตอบ

นี่แปลได้ว่า ทั้งหมดขึ้นอยู่กับอาจารย์ฉีแล้ว ตัดสินใจได้เองเลยว่า อาจารย์ตัดสินใจที่จะสู้ต่อหรือเลือกสร้างสันติภาพ

ฉีเล่ยพยักหน้าตอบกลับไปเล็กน้อยและยิ้มกล่าวว่า

“วันนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองของคุณหญิงฮั่ว ในเมื่อเจ้าภาพออกหน้าเองถึงขนาดนี้แล้ว ผมคงไม่กล้ารบกวนอะไรแล้วเช่นกัน”

ฮั่วหรู่หยานพยักหน้าขอบคุณฉีเล่ยสำหรับที่ไว้หน้าเธอ

“แต่…”

ฉีเล่ยหันควับเพ่งสายตาจับจ้องคังฟานเขม็ง และกรนเสียงเย็นกล่าวต่ออย่างเคร่งขรึมว่า

“ไม่ว่ายังไงผมต้องได้ยินคำขอโทษจากปากของอีกฝ่ายก่อน”

รอยยิ้มบนใบหน้าของคังฟานถึงกับแข็งทื่อเป็นหิน ปั้นหน้าลำบากใจขึ้นอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้

เขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่า ชายหนุ่มที่ดูท่าจะอ่อนแอตรงหน้าจะกัดไม่ปล่อยถึงขนาดนี้

คนประเภทนี้มันเปรียบเสมือนหมาบ้าไม่มีผิด

เห็นหน้าใสๆ ซื่อๆ ไม่น่าจะสู้คน แต่ใครจะคิดว่าเป็นแบบนี้กันล่ะ? ที่ผ่านมาเขาตาบอดแล้วจรริงๆ

รอยยิ้มที่ประดับประดาบนใบหน้าของฮั่วหรู่หยานค่อยๆ จางหายไป แทนที่ด้วยแววตาสุดเฉียวคมประดุจฟีนิกซ์ที่ทิ่มแทงเข้าใส่ฉีเล่ย ราวกับกำลังแผดเผาร่างอีกฝ่ายทั้งเป็น ก่อนจะปริปากกล่าวน้ำเสียงเย็นสะท้านกระดูกขึ้นว่า

“คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าต้องการแบบนี้?”

“ถูกต้องครับ”