ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 198

ตอนที่198 สายฝนกลางปักกิ่ง

เหอจือจ้องมองไปตามแผ่นหลังของคังฟานและเพื่อนๆของเขาที่กำลังเดินออกไป พร้อมกับสะกิดแขนฉีเล่ยกระซิบเตือนเสียงเบาว่า

“ผู้ชายคนนี้จัดการไม่ได้ง่ายๆ อาจารย์ฉีต้องระวังให้มาก”

ฉีเล่ยพยักหน้าตอบกลับเสียงเรียบเช่นกัน

“ผมรู้ครับ”

ศัตรูที่แข็งกระด้างมักหักง่าย ศัตรูที่อ่อนแอก็ไม่มีพิษสงมากพอที่จะต้องลงมือสังหาร

ส่วนศัตรูประเภทที่สามารถหยืดหยุ่นได้ตามสถานการณ์นั้น กลับเป็นศัตรูที่น่ากลัวที่สุด เพราะหากพลั้งเผลอหรือประมาทเพียงแค่นิดเดียว ก็สามารถถูกอีกฝ่ายสังหารได้อย่างง่ายดาย

เหอจื่อเองก็ฉลาดไม่เบาทีเดียว เมื่อรู้ว่านี่เป็นการต่อสู้ระหว่างชายหนุ่มทั้งสอง มิหนำซ้ำศัตรูก็ใช่ว่าจะจัดการได้ง่ายๆ ในฐานะที่เธอเป็นผู้หญิง ควรจะอยู่เงียบไว้และคอยแอบช่วยเหลือฉีเล่ยอยู่เบื้องหลังจะดีกว่า

หลังจากเหตุการณ์ทุกอย่างจบลง เหอจือก็แนะนำบรรดาเพื่อนสาวของเธอให้ฉีเล่ยได้รู้จัก แต่ละคนล้วนอยู่ในแวดวงสังคมเดียวกันหมด

อย่างคนที่ชื่อเซียวหยา หรือก็คือสาวร่างบอบบางที่สวมแว่นกรอบกลมสีทอง ถึงจะดูเนิร์ดและเหมือนหนอนหนังสือมากก็ตาม แต่พ่อของเธอก็เป็นถึงระดับCEOของบริษัทเอกชนยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งของจีน

ส่วนผู้ชายร่างกำยำสูงใหญ่ที่เธอเรียกให้มาล้อมพวกคังฟานก่อนหน้านี้มีชื่อว่า เฮ่ยซง เขาเป็นลูกชายของประธานบริษัทข้ามชาติชื่อดังของจีน

ส่วนสองสาวที่ยืนไล่พวกคังฟานอยู่ก่อนหน้า พวกเธอมีชื่อว่าต้าปิงกับต้าเสวีย ทั้งคู่เป็นพี่น้องกัน และแน่นอนว่าฐาะทางบ้านของทั้งคู่นั้นจัดว่าร่ำรวยอย่างมากเช่นกัน

หรือพูดง่ายๆก็คือว่า หากไม่มีภูมิหลังหรือฐานะทางบ้านไม่ร่ำรวยจริง ก็คงจะไม่มีโอกาสเข้ามาในวงสังคมนี้ได้แน่

เนื่องจากเหอจือมีทัศนคติที่ค่อนข้างดีต่อฉีเล่ยเป็นทุน มิหนำซ้ำเมื่อครู่อีกฝ่ายยังโชว์ฝีมือ ด้วยการใช้เข็มเล่มเดียวจัดการกับคู่ต่อสู้จนเป็นอัมพาต เพื่อนๆของเหอจื่อจึงได้รู้สึกรักใคร่และอยากสนิทสนมกับฉีเล่ยเป็นพิเศษ

ระหว่างที่กลุ่มเพื่อนของเหอจือกำลังพูดคุยกับฉีเล่ยอย่างสนุกสนานนั้น ทางด้านฮั่วหรู่หยานก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน มิหนำซ้ำยังจับจ้องมาทางกลุ่มของเหอจื่อราวกับกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง

เมื่อฉีเล่ยสังเกตเห็นเข้า จึงได้จงใจชวนทุกคนย้ายวงออกไปคุยที่อื่นทันที แต่ขณะที่กำลังจะเดินจากออกไปนั้น จู่ๆฮั่วหรู่หยานก็ร้องตะโกนไล่หลังดังขึ้นว่า

“พวกเธอสองคนอย่างเพิ่งไป”

ฉีเล่ยและเหอจื่อหันหันกลับมามองอีกฝ่ายด้วยแววตาสงสัย ดูท่าผู้หญิงคนนี้เหมือนจะต้องการอะไรบางอย่างจากพวกเขาจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถคาดเดาได้ความคิดของผู้หญิงคนนี้ได้เช่นกัน

“อาจารย์ฉีไม่เคยมีเรื่องกับเธอมาก่อนจริงๆใช่ไหม? คิดดูให้ดีๆ…”

ยิ่งรู้สึกว่าอาจารย์ฉีของเธอมักจะมีพรสวรรค์ในด้าน‘การสร้างศัตรู’อยู่ด้วยแล้ว เหอจื่อก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงเข้าไปใหญ่ หลังจากเอ่ยถามออกไปแล้ว เหอจื่อก็ก้าวออกมายืนขวางหน้าฉีเล่ยไว้ทันที

ฮั่วหรู่หยาน จับกระโปรงยาวขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เดินง่ายขึ้น และรีบเดินตรงเข้าไปหาคนทั้งคู่ทันที เรือนร่างอันอวบอิ่มของเธอทำให้ใครๆที่ได้เห็นต่างก็ต้องรู้สึกหลงใหลราวกับต้องมนต์อย่างแท้จริง

ชายหนุ่มคนใดที่คุมสติไม่ได้ดีพอ ต่างต้องเหลือบสายตาจับจ้องราวกับจะกลืนกินโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ฮั่วหรู่หยานยื่นมือนวลเนียนดั่งหยกขาวออกมาให้อย่างเป็นมิตร พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“หรู่หยานดีใจมากเลยนะคะ ที่ได้เจอพวกคุณทั้งสองคนในเมืองหลวงแบบนี้ ถ้าไม่รังเกียจ หวังว่าดิฉันจะสามารถเป็นเพื่อนกับพวกคุณได้?”

ฉีเล่ยปราศจากท่าทางลักษณะที่ดูหิวกระหายเหมือนกับผู้ชายคนอื่นๆ ตรงกันข้าม เขากลับดูนิ่งสงบราวกับผิวธารน้ำนิ่งเรียบ ไร้ซึ่งระลอกคลื่นอารมณ์อื่นใดมาเจือปน เป็นความสงบนิ่งดั่งยอดฝีมือควรพึงมี ซึ่งนี่ทำให้เธอรู้สึกประทับใจอย่างยิ่ง

การที่กล้าสร้างศัตรูกลางสาธารณะชนแบบนี้ นั่นย่อมหมายความว่าคนผู้นั้นต้องมีความสามารถบางอย่าง และดูเหมือนว่าชายหนุ่มคนนี้จะมีความสามารถอะไรบางอย่างอยู่จริงๆ

ส่วนสาวหน้อยเหอจื่อนั้น ฮั่วหรู่หยานยิ่งเห็นเท่าไหร่ก็ยิ่งชอบมากขึ้นเท่านั้น เพราะความดื้อรั้นของแม่สาวน้อยคนนี้ ช่างเหมือนกับตัวเองในวัยเด็กเสียเหลือเกิน

แต่น่าเสียดายที่ตัวฮั่วหรู่หยานในตอนนั้น กลับต้องแบกรับภาระความรับผิดชอบของครอบครัว จนท้ายที่สุด ต้องยอมกระโดดลงไปในถังย้อมสีผ้าขนาดยักษ์ที่มีชื่อว่า‘สถานะสังคม’ และได้สูญเสียความเป็นตัวเองไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

สุดท้ายนี้เธอยังคงเป็นเพียงแค่หยกชิ้นหนึ่ง ที่มีไว้ประดับความยิ่งใหญ่เท่านั้น

เหอจื่อตะลึงงันไปชั่วขณะ แต่ก็ยังยื่นมือออกไปจับมือกับฮั่วหรู่หยาน

หลงจากนั้น ฮั่วหรู่หยานก็หันไปยื่นมือให้กับฉีเล่ย พร้อมกับพูดขึ้นยิ้มๆ

“สุดหล่อ ช่วยทวนชื่อตัวเองอีกทีจะได้ไหม?”

เวลานี้ ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องตาก็พากันจ้องมองฉีเล่ยด้วยความอิจฉา ฉีเล่ยยื่นมือออกไปจับมือของอีกฝ่ายไว้พร้อมกับพูดขึ้นด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

“ฉีเล่ยครับ”

ที่ผู้ชายเหล่านั้นต่างก็อิจฉาฉีเล่ย ไม่ใช่เพียงเพราะแค่ฮั่วหรู่หยานเป็นสาวสวย แต่เบื้องหลังของผู้หญิงคนนี้ยังมีอำนาจอิทธิพลเหลือล้นหนุนหลังอยู่ ในโลกแห่งทุนนิยมเช่นนี้ การได้ผูกมิตรกับบุคคลแบบนี้ย่อมได้เปรียบไปกว่าครึ่งแล้ว

ฮั่วหรู่หยานยิ้มและจู่ๆก็เอ่ยขึ้นว่า

“ฉีเล่ย? อืมม…นามสกุลเดียวกับคนที่เพื่อนสนิทของดิฉันแอบชอบอยู่เลย ไว้มีโอกาสเมื่อไหร่ฉันจะแนะนำให้รู้จักนะคะ”

ฉีเล่ยพยักหน้าและกล่าวตอบไปว่า

“การที่เพื่อนคนนั้นสามารถเป็นเพื่อนกับคุณฮั่วได้ แสดงว่าจะต้องไม่ธรรมดาเลย เขาคงจะไม่มามองคนต่ำต้อยอย่างผมหรอกครับ อย่าเลยจะดีกว่า”

ฮั่วหรู่หยานยกมือขึ้นป้องปากหัวเราะคิกคัก แล้วจึงตอบฉีเล่ยกลับไปว่า

“ไม่หรอกค่ะ เธอต้องอยากเจอคุณแน่นอนเชื่อดิฉันสิคะ เอาล่ะ ยินดีที่ได้รู้จักพวกคุณทั้งคู่เลยนะคะ ไว้มีโอกาสค่อยนัดเจอกันใหม่ค่ะ”

ฉีเล่ยกับเหอจือพยักหน้าตอบกลับไปอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ครับ/ค่ะ”

หลังจากที่ฮั่วหรู่หยานหมุนตัวเดินจากออกไปเพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆเธอก็หันกลับมาพร้อมโบกมือเรียกฉีเล่ยพร้อมกับพูดขึ้นว่า

“คุณฉีเล่ย ดิฉันมีเรื่องอยากจะพูดคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวค่ะ ไม่ทราบว่าจะสะดวกรึเปล่าคะ?”

ฉีเล่ยเหลือบมองไปทางเหอจื่อเล็กน้อย ก่อนหันไปตอบว่า

“ได้สิ”

ในยามรัตติกาลที่มืดมิด ท้องฟ้าวันนี้ไร้ดวงดาว อากาศค่อนข้างอบอ้าวดูคล้ายว่าฝนกำลังจะตกลงมาเต็มที แต่ดูเหมือนว่า จะไม่ส่งผลกระทบต่อชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังเดินเล่นอยู่เลยแม้แต่น้อย

ทั้งคู่พากันเดินเที่ยวตลาดกลางคืนที่ไฟส่องสว่างไสว ทั้งสองคนต่างก็คลี่ยิ้มและหัวเราะให้กันและกันอย่างสนุกสนาน สร้างความสดใสให้แก่ทุกสถานที่ที่ทั้งคู่เดินผ่านไป

ระหว่างทางไปมหาวิทยาลัย จู่ๆฉีเล่ยก็พูดขึ้นว่า

“เรื่องวันนี้…ผมต้องขอขอบคุณนะครับ”

เป็นอีกครั้งที่เหอจื่อยืนหยัดช่วยเหลือเขา และทำให้ฉีเล่ยรู้สึกเกรงใจอีกฝ่ายมากจริงๆ

เหอจือยิ้มและตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจว่า

“ขอบคุณอะไรกันล่ะคะ? ไม่เห็นต้องเกรงใจขนาดนี้เลย”

แค่ได้เดินเคียงข้างกับฉีเล่ยโดยไม่มีเรื่องหนักหัวอะไรให้คิด มันก็มีความสุขมากแล้วสำหรับเธอ

“ก็ผมทำให้คุณต้องลำบาก เกรงใจน่ะครับ”

“ไม่เห็นลำบากตรงไหนเลย แต่จะว่าไปแล้ว….ผู้หญิงคนนั้นก็จริงๆเลยนะคะ ถึงแม้พ่อของหนูจะไม่เคยอบรมหนูอย่างเข้มงวดจริงๆจัง แต่หนูก็ไม่เคยทำนิสัยเสียแบบผู้หญิงคนนั้นเลย ไม่เห็นจะต้องมีรถหรูขับ ไม่เห็นต้องเดินพกกระเป๋าแพงๆ หรือข่มใครๆไปทั่วแบบนั้นเลย คนพวกนั้นคิดว่าเลือดตัวเองเป็นสีทองรึยังไง? แค่คำว่ามนุษย์ยังไม่ควรค่าเลยด้วยซ้ำ!”

จากคำพูดที่เปล่งดังออกมาจากปากของเธอ เหอจื่อได้ตัดสินและลดค่าของพวกคังฟานให้ต่ำกว่าบรรทัดฐานของมนุษย์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม…”

เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา เหอจื่อก็หยุดเดินและหมุนตัวกลับมาสบตากับฉีเล่ยพร้อมกับพูดต่อว่า

“หนูจะไม่ยอมให้คนพวกนั้นรังแกอาจารย์ฉีได้หรอก!”

ชั่วขณะนั้นเอง นัยน์ตาคู่ใสบริสุทธิ์ของเธอก็ได้สะท้อนให้เห็นถึงความหมายอะไรบางอย่างออกมา ที่แม้แต้ฉีเล่ยก็ยังสามารถรู้สึกได้

แต่เมื่อฉีเล่ยกับเหอจื่อเดินมาถึงหน้าประตูรั้วมหาวิทยาลัย หยาดฝนก็กลั่นตัวและกระหน่ำพร้อมเสียงซู่วลงมาชุดใหญ่

อย่างที่ผู้คนพูดกันไม่ผิดจริงๆ ฝนทางตอนเหนือน่ากลัวกว่าฝนทางตอนใต้มากจริงๆ ก่อนหน้านี้ก็มีเพียงแค่ฟ้าแลบที่ปรากฏขึ้นกลางสายฝน แต่พอผ่านไปสักพัก ตอนนี้มีทั้งฟ้าแลบและฟ้าผ่าดังเปรี้ยงปร้าง และลมก็กระโชกแรงราวกับพายุจะเข้า

สายหมอกกระจายไปทั่วบริเวณจนยากเกินกว่าจะมองเห็นสิ่งต่างๆรอบตัว แม้จะยืนอยู่ข้างกัน แต่ฉีเล่ยก็แทบจะมองไม่เห็นใบหน้าของสาวน้อยอย่างเหอจือ

เหอจือได้แต่คลี่ยิ้มกว้างและยื่นมือออกไป

เสมือนกับคู่สามีภรรยาที่กำลังวิ่งกลับบ้านในยามค่ำคืนที่โหมกระหน่ำด้วยสายฝน พวกเขาทั้งสองจับมือและวิ่งเข้าไปในตัวอาคารเรียนด้วยกันพร้อมเสียงหัวเราะ บนใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

เหอจื่อมองดูเม็ดฝนที่กระหน่ำลงจากภายในตัวอาคาร ที่ดูแล้วมีแนวโน้มว่าจะหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอพยายามที่จะไม่แสดงสีหน้าปิติสุขให้ผุดขึ้นบนใบหน้า เหลือบมองไปยังฉีเล่ยที่อยู่ข้างๆ พร้อมกับพูดขึ้นว่า

“อาจารย์ฉีคะ หลังจากฝนหยุดตกแล้วจะกลับยังไงคะ?”