ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 202

ตอนที่202 เขาพูดว่าอะไร

ฉีเล่ยพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มที่ได้รับคำชื่นชมจากอีกฝ่าย และเอ่ยตอบไปว่า

“แล้วอาการป่วยก่อนหน้าตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ?”

“อาการป่วย?”

ถ้าไม่บอก ด็อกเตอร์ทอมสันคงไม่ทันสังเกตเห็นว่า อาการหายใจติดขัดของตนก่อนหน้านี้ได้หายดีเป็นปลิดทิ้งแล้ว เนื่องจากฉีเล่ยได้ทำการปรับสมดุลร่างกายของอีกฝ่ายให้กลับมาเสถียรได้อีกครั้ง

ด็อกเตอร์ทอมสัน เอ่ยถามต่อด้วยสีหน้าประหลาดใจทันที

“คุณอาจารย์ครับ นี่มันช่างมหัศจรรย์มากจริงๆ ตอนนี้โผ๊มรู้สึกดีขึ้นแล้ว หรือว่าการฝังเข็มที่ว่าจะเกี่ยวข้องกับพลังปราณจริงๆ?”

ฉีเล่ยกล่าวตอบไปว่า

“ใช่ครับ”

เมื่อครู่เขาได้สำแดงใช้วิชาเข็มหยกปาฏิหาริย์ ซึ่งเป็นหนึ่งในกระบวนท่าแห่งวิชาสามเข็มปาฏิหาริย์ไป และถ้าเขาที่เอาจริงถึงขั้นนี้แต่ยังไม่สามารถรักษาอีกฝ่ายได้ ก็นับว่าเสียชาติเกิดแล้ว

“ช่างมหัศจรรย์จริงๆ”

ฉีเล่ยอาศัยโอกาสนี้อธิบายต่อ เพื่อให้ชาวต่างชาติเห็นค่าของศาสตร์แพทย์แผนจีนทันที เขาบอกกับด็อกเตอร์ทอมสันไปว่า

“ลองคิดดูสิครับว่า ถ้าวงการแพทย์แผนจีนกลับมาเจริญรุ่งเรืองขึ้นอีกครั้ง พวกเราจะสามารถรักษาอาการเจ็บป่วยบนโลกได้อีกมากมายขนาดไหน?”

ด็อกเตอร์ทอมสันรีบคว้าสมุดบันทึกมาจดทันที และเงยหน้าขึ้นมองฉีเล่ยพลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

“การฝังเข็มแบบจีนโบราณนับว่าสุดยอดมากจริงๆ โผ๊มเคยได้ยินแต่คนอื่นเขาพูดกันว่า การฝังเข็มแบบจีนมันวิเศษอย่างโน้นอย่างนี้ แต่ไม่เคยได้สัมผัสจริงๆสักครั้ง อ่อแล้วก็…ทักษะที่คุณเพิ่งใช้ไปมีชื่อเรียกไหมครับ?”

ฉีเล่ยยิ้มตอบไปตามตรง

“เคล็ดวิชาเข็มหยกปาฎิหาริย์ครับ เป็นหนึ่งในกระบวนท่าของวิชาสามเข็มปาฏิหาริย์ สามารถปรับสมดุลธาตุทั้งหกในร่างกายได้”

ขณะที่กล่าวถึงตรงนี้ ฉีเล่ยก็หยิบเข็มเล่มนั้นออกมาจากแขนของอีกฝ่าย และกล่าวว่า

“เอาล่ะ ลองดูต่อจากนี้ให้ดีนะครับ”

ฉีเล่ยนำเข็มไปฆ่าเชื้อใหม่อีกครั้ง จากนั้นจึงเริ่มทำการฝังเข็มแบบเดิมในตำแหน่งเดิมอีกอย่างไม่มีผิดเพี้ยน แต่ว่าครั้งนี้เขาลดความเร็วและน้ำหนักในการลงเข็มให้เบามือลงเล็กน้อย

เมื่อปลายเข็มจมเข้าไปในชั้นผิวหนัง ฉีเล่ยก็ใช้นิ้วทั้งสองบีบคลึงตัวเข็มไปสองสามที ก่อนจะลงน้ำหนักเพิ่มลงไปอีกครั้ง

“รู้สึกอะไรบ้างไหมครับ?”

คราวนี้นัยน์ตาสีฟ้าสดใสของด็อกเตอร์ทอมสันถึงกับเบิกกว้าง จับจ้องฉีเล่ยด้วยความประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม ราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้เกินกว่าจินตนาการของเขาไปแล้ว

เขาหันขวับมองไปทางบรรดาเพื่อนฝูง พร้อมกับร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า

“โอ้ก้อด! โซ อะเมสซิ่ง!”

“คุณอาจารย์ โผ๊มรู้สึกร้อนมาก ทำไมจู่ๆครั้งนี้ถึงรู้สึกร้อนแบบนี้? ช่างมหัศจรรย์จริงๆ! โซแฟนแทสติก!”

“นี่ก็เป็นวิชาเข็มหยกปาฏิหาริย์เช่นกันครับ แต่เป็นการปรับสมดุลธาตุไฟภายในตัว”

ด็อกเตอร์ ทอมสันรีบเอ่ยถามด้วยแววตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความหวังทันทีว่า

“โอ้ คุณอาจารย์ ช่วยสอนวิชานี้ให้โผ๊มได้ไหมครับ?”

ชาวตะวันตกมักจะเป็นเช่นนี้เสมอ เมื่อใดที่พบว่าสิ่งนั้นดี พวกเขาจะพยายามจดบันทึก และเรียนรู้ทุกอย่างเพื่อนำไปศึกษาต่อยอด แม้อาจจะดูเหมือนเห็นแก่ตัวไปสักหน่อย แต่เพราะธรรมชาติเช่นนี้ของชาวตะวันตกนี่เอง จึงทำให้การแพทย์ตะวันตกพัฒนาอย่างก้าวกระโดด

ซึ่งตรงข้ามกับศาสตร์แพทย์แผนจีน ที่นับวันก็จะยิ่งหายสาบสูญ

ฉีเล่ยส่ายหัวและกล่าวว่า

“เกรงว่าจะไม่ได้ครับ”

ด็อกเตอร์ทอมสันกล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิดทันที

“อ่อ โผํมต้องขอโทษจริงๆครับ เคยอ่านเจอในหนังสือวัฒนธรรมอยู่น่ะครับว่า คนจีนอย่างพวกคุณมักจะชอบเก็บซ่อนทักษะความสามารถเป็นการส่วนตัว และจะถ่ายทอดให้กับคนในครอบครัวเดียวกันเท่านั้น ยังไงโผ๊มต้องโทษอีกครั้งนะครับที่ล่วงเกิน”

ฉีเล่ยยิ้มและกล่าวตอบไปทันที

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามที่ซับซ้อนแบบนี้ ฉีเล่ยเองก็ทำอะไรไม่ค่อยจะถูกเช่นกัน

ทำได้เพียงแค่อธิบายให้อีกฝ่ายฟัง และคลายข้อสงสัยที่อีกฝ่ายเอ่ยถามเท่านั้น

ด็อกเตอร์ทอมสันทำหน้าที่แปลคำพูดของฉีเล่ยเป็นภาษาอังกฤษให้ด็อกเตอร์ฮาเมอร์ฟัง และหลังจากได้ยินแบบนั้น เขาก็ถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะเยาะลั่นพร้อมกับเพื่อนๆอีกสองสามคนที่อยู่ข้างๆ ทั้งหมดทำสีหน้าเหยียดหยามจ้องมองมาใส่ฉีเล่ย และพูดอะไรสักอย่างเป็นภาษาอังกฤษ

ฉีเล่ยปรายตามองพร้อมกับถามด็อกเตอร์ทอมสันไปว่า

“เขาพูดอะไรเหรอครับ?”

ด็อกเตอร์ทอมสันอธิบายด้วยน้ำเสียงกระอึกกระอักจือท่าทีประหม่าเล็กน้อย

“เอ่ออ…ด็อกเตอร์ฮาเมอร์เป็นพวกขี้สงสัยไปเรื่อยแหละครับ อย่าปายสนใจเลย”

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง หลังจากตอบฉีเล่ยไปแล้ว ด็อกเตอร์ทอมสันก็ส่งสายตาให้ด็อกเตอร์ฮาเมอร์ เป็นเชิงปรามว่าให้หยุดหัวเราะได้แล้ว และอย่าทำตัวหยิ่งผยองจนเกินไป เพราะตัวเขาเป็นสักขีพยานให้กับทักษะที่ล้ำเลิศของฉีเล่ยได้ และเชื่อว่าชายหนุ่มคนนี้มีฝีมือจริงๆ

ฉีเล่ยหันไปถามพวกลูกศิษย์ตัวเองอย่างช่วยไม่ได้

“เขาพูดว่าอะไร?”

แม้เขาจะไม่เข้าใจภาษาอังกฤษ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าลูกศิษย์ของเขาจะไม่เข้าใจ ซึ่งสีหน้าการแสดงออกของนักศึกษาเหล่านั้นก็ดูโมโหอย่างมาก แต่ก็ยังช่วยแปลให้ฉีเล่ยฟัง

“มันบอกว่า ในเมื่อคุณพยายามจะอวยว่ายาจีนนั้นดีนักหนา แล้วทำไมยาจีนถึงหายสาปสูญจนแทบไม่เหลืออย่างทุกวันนี้ ส่วนอาจารย์ก็มีดีแค่พูดเก่ง ถึงได้ทำให้ด็อกเตอร์ทอมสันเชื่อได้”

ฉีเล่ยหันไปจ้องด็อกเตอร์ฮาเมอร์เขม็งทันที เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยท้าทายออกไปว่า

“งั้นพวกเรามาเดิมพันกันหน่อยดีไหมครับ?”

เหอจื่อทำหน้าที่เป็นล่าแปลคำพูดของฉีเล่ยให้อีกฝ่ายฟังทันที

ด็อกเตอร์ฮาเมอร์ตอบสวนกลับมาเป็นภาษาอังกฤษอย่างรวดเร็วเช่นกั

“จะเดิมพันด้วยอะไรดีล่ะ?”