ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 206

ตอนที่206 ภูมิแพ้

ด็อกเตอร์ทอมสันยักไหล่กล่าวตอบฉีเล่ยกลับไปว่า

“เฮ้ออ…น่าเสียดายจริงๆ แต่ลูกศิษย์ของคุณนิสัยน่ารักทุกคนเลย!”

เมื่อได้ยินคำปฏิเสธของฉีเล่ยไม่ยอมไปสอนต่อที่มหาวิทยาลัยฟลอริด้า ความกังวลใจอันหนักอึ้งของหลี่ถงซีพลันจางหายไปในทันใด

จางรุ่ยรับจานอาหารจากบริกรมาส่งให้กับหลี่ถงซี พร้อมกับพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ถงซี ลองชิมของหวานจานนี้ดูสิ ถึงจะรสชาติหวานไปหน่อย แต่ผมว่าคุณน่าจะชอบ”

หลี่ถงซีเอ่ยตอบกลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ฉันไม่กินของหวาน”

จางรุ่ยคลี่ยิ้มออกอย่างช้าๆ พร้อมตอบกลับไปว่า

“ฮ่าฮ่า…งั้นก็ต้องจานนี้เลย รสชาติหวานน้อยกว่า คุณน่าจะต้องชอบแน่ๆ”

จากข้อมูลที่เขาแอบสืบมา หลี่ถงซีชอบกินขนมหวาน แม้จะไม่ได้ถึงขั้นชอบมากมาย แต่เธอก็น่าจะให้ความสนใจกับจานขนมหวานเป็นพิเศษกว่าอาหารจานอื่นๆ

แต่ในเมื่อเธอตอบกลับมาแบบนั้น นั่นย่อมหมายความชัดเจนแล้วว่า เธอปฏิเสธที่จะคุยกับเขาต่อ

จางรุ่ยปรายตามองไปทางฉีเล่ยเล็กน้อย พร้อมกับคาดเดาอยู่ภายในใจว่า

‘หรือจะเป็นเพราะไอ้หมอนั่น?’

เนื่องจากคณะชาวต่างชาติไม่ค่อยคุ้นเลยกับรสชาติของเหล้าจีน เครื่องดื่มที่นำมาเสิร์ฟในวันนี้จึงเป็นไวน์แดงแทน

แน่นนอนว่าฉีเล่ยไม่สามารถดื่มเครื่องดื่มประเภทแอลกอฮอล์ได้ เขาจึงหันไปขอให้บริกรเสิร์ฟน้ำผลไม้ให้ตนเองแทน เพื่อจะได้มีแก้วเครื่องดื่มสำหรับชนแก้วกับทุกคน และนั่นทำให้ฮาเมอร์ถึงกับยิ้มเย้ยพร้อมกับเตรียมจะอ้าปากพูดสบประมาทขึ้นทันที

แต่เมื่อหันไปสบสายตาของด็อกเตอร์ทอมสันที่กำลังจ้องเขม็งใส่ คล้ายกับพยายามจะสื่อว่า ให้สำรวมหน่อย เขาก็ยิ่งยอมไม่ได้ และเตรียมที่จะเอ่ยปากกระแนะกระแหนฉีเล่ยทันที

แต่ทันใดนั้นเอง จู่ๆฮาเมอร์ก็เหมือนจะสำลักอะไรสักอย่าง เขายกมือขึ้นกุมหน้าอกตัวเอง แล้วรีบหงายหลังเอนกายพิงพนักเก้าอี้ในทันที จากนั้นก็เริ่มมีอาการไออย่างรุนแรง เวลานี้ทั้งใบหน้าและใบหูล้วนแดงก่ำ ลมหายใจติดขัดหายใจได้ลำบากอย่างมาก

ทุกคนบนโต๊ะและที่อยู่รอบๆต่างก็พากันตกอกตกใจกับภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างมาก จนมีบางคนถึงกับแสดงสีหน้าตื่นตระหนกให้เห็นอย่างชัดเจน

หลายคนร้องตะโกนให้โทรเรียกรถพยาบาล ส่วนอีกหลายคนก็รีบวิ่งไปบอกเจ้าหน้าที่โรงแรมให้รีบนำส่งผู้ป่วยส่งโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด และด้วยผู้คนที่อยู่ในงานเวลานี้ ส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นหมอเกือบทั้งนั้น พวกเขาจึงพอที่จะคาดเดาอาการได้บ้างว่าฮาเมอร์กำลังเป็นอะไร

ด็อกเตอร์ทอมสันรีบคว้าข้อมือของฮาเมอร์ขึ้นมาตรวจวัดชีพจร พร้อมกับร้องถามขึ้นเป็นภาษาอังกฤษว่า

“ฮาเมอร์ มองมาที่ฉัน! มองมาที่ฉัน! ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง?!”

ฮาเมอร์ส่ายหัวไปมา สีหน้าบ่งบอกว่ากำลังรู้สึกทรมานเกินกว่าจะบรรยาย เขาพยายามที่จะพูดอะไรสักอย่างออกมา แต่สุดท้ายกลับต้องสะดุดเพราะไอออกมาอย่างรุนแรงเสียก่อน

หลินหมิงจางเห็นท่าไม่ดี จึงรีบตะโกนลั่นห้องเสียงดัง

“ไปตามหน่วยฉุกเฉินของโรงแรมมาก่อน!”

หากสมาชิกในคณะชาวต่างชาติได้รับบาดเจ็บ หรือล้มตายระหว่างการเยี่ยมเยือนขึ้นมาแล้วล่ะก็ นี่จะต้องกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตอย่างแน่นอน

ด็อกเตอร์ทอมสันเองก็ได้แต่ร้องถามฮาเมอร์ออกไปด้วยสีหน้าวิตกกังวลร้อนใจ

“ฮาเมอร์! หายใจเข้าลึกๆ! โอ้มายก้อด ยาอยู่ไหน? โรคหอบหืดกำเริบใช่ไหม? แล้วยาประจำตัวยูอยู่ไหน?”

เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน และไม่มีใครเตรียมอุปกรณ์อะไรกันมาเลยสักคน แต่ด้วยประสบการณ์ หลายคนเริ่มมองออกแล้วว่า อีกฝ่ายน่าจะป่วยเป็นโรคหอบหืด

สีหน้าของด็อกเตอร์ทอมสันดูเป็นกังวลใจอย่างยิ่ง เขารีบหันไปตะโกนถามฉีเล่ยว่า

“คุณฉี! ฮาเมอร์เป็นหอบหืด คุณพกเข็มสำหรับฝังเข็มมาด้วยรึเปล่า!?”

เนื่องจากก่อนหน้านี้ ฉีเล่ยสามารถรักษาอาการเจ็บป่วยของเขาได้หายเป็นปลิดทิ้งด้วยการใช้แค่เข็มเพียงเล่มเดียว เขาจึงคิดว่าภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เขาเชื่อมั่นในฝีมือของฉีเล่ยมากที่สุด

แม้ว่าฉีเล่ยจะไม่ได้รู้สึกดีกับฮาร์เมอร์นัก แต่เขาก็ทราบดีว่า หากอีกฝ่ายเป็นอะไรไป ทุกคนในที่นี่จะต้องถูกแรงกดดันจากผู้ใหญ่ที่อยู่เบื้องบนเล่นงานอย่างแน่นอนในฐานะที่เป็นผู้เกี่ยวข้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับอธิการบดีอย่างหลินหมิงจาง เขาจะต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

ฉีเล่ยเดินตรงเข้าไปหาฮาเมอร์ ก่อนจะยกมือขึ้นเปิดเสื้อเชิ้ตของเขาออกจนเห็นหน้าอกขาวนวล แล้วจึงใช้นิ้วทั้งสองเข้าประกบกระบังลมของฮาเมอร์พร้อมกับพูดขึ้นว่า