ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 232

ตอนที่232 สมาคมแพทย์แผนจีน

ฉีเล่ยยังจำได้ว่าในงานสัมมนาเกี่ยวกับแพทย์แผนจีนครั้งนั้น ฉีเล่ยได้เห็นคังฟานปรากฏตัวในบริเวณที่จัดงานด้วย จุดประสงค์ของผู้ชายคนนี้คืออะไร?

เป็นไปได้ไหมว่าคังฟานสนอกสนใจการแพทย์แผนจีนอย่างจริงจัง? หรือว่าหมอนั่นจะป่วยเป็นโรคอะไรบางอย่างอยู่ อย่างเอดส์ที่แม้แต่หมอในสหรัฐอเมริกายังรักษาไม่ได้ ก็เลยคิดจะกลับมารักษาด้วยแพทย์แผนจีนในประเทศแทน?

แต่ไม่น่าจะใช่! ไม่เห็นถงซีเคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย

“ทำไมสองคนนั่นถึงได้มาที่โรงเรียนแพทย์แผนจีนหัวเซี่ยที่กำลังโด่งดังอยู่ตอนนี้กันนะ? อาจารย์ฉีคะ เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขามาด้อมๆมองๆเพื่อหาโอกาสทำเรื่องไม่ดี?”

ฉีเล่ยฟังแล้วได้แต่หัวเราะ ก่อนจะตอบกลับไปว่า “พวกเขาอาจจะมาหาหมอก็ได้”

“อาจารย์คะ อยากให้หนูไปสืบเรื่องนี้ไหมคะ?” เหอจื่อกระซิบถาม

ฉีเล่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย เหอจื่อมีคอนเน็คชั่นเป็นวงกว้าง การจะสืบหาความจริงในเรื่องนี้น่าจะทำได้สะดวกรวดเร็วกว่าเขาแน่

สายของเหอจื่อน่าจะสามารถตรวจสอบตัวแทนนิติบุคคล ข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับโรงเรียนแพทย์แผนจีนหัวเซี่ยนี้อย่างเงียบๆได้ อีกอย่าง หากเขาออกหน้าตรวจสอบเอง อาจเป็นการสร้างศัตรูให้กับตัวเองเพิ่มขึ้น

แต่สาเหตุที่เขาลังเลนั้นก็เพราะว่า เหอจื่อช่วยเขามาหลายเรื่องแล้ว และเขาก็เป็นหนี้เหอจื่อมามากแล้ว และหากยังให้เหอจื่อช่วยอีก เขาเองก็ไม่รู้จะตอบแทนเธอกลับไปได้อย่างไร

ระหว่างนั้น โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น ฉีเล่ยจึงได้ล้วงออกมาดู และพบว่าหมายเลขที่ปรากฏบนหน้าจอนั้น เป็นหมายเลขที่เขาเองก็ไม่คุ้นเคย

“ฮัลโหล นั่นใครครับ?” ฉีเล่ยกดรับพร้อมกับเอ่ยถามปลายสายทันที

“อะไรกันน้องฉี นี่จำฉันไม่ได้แล้วเหรอเนี่ย?” เสียงผู้ชายดังตอบกลับมา

“ต้องขอโทษด้วยครับ พอดีผมไม่คุ้นเบอร์จริงๆ”

ฉีเล่ยจำไม่ได้จริงๆว่าหมายเลขที่โทรเข้ามานั้นเป็นของใครกันแน่ ถ้าเป็นเสียงผู้หญิง เขายังพอจะแยกแยะได้ว่าเป็นเสียงใคร แต่นี่เป็นเสียงผู้ชาย… เขาเดาไม่ถูกจริงๆ

“ฉันเฉินซ่งยังไงล่ะ” อีกฝ่ายตอบกลับยิ้มๆ

“อ้าวคุณเฉินเองหรอกเหรอครับเนี่ย! สวัสดีครับ ต้องขอโทษด้วยพอดีทางนี้เสียงดังหนวกหูไปหน่อย ก็เลยได้ยินเสียงของคุณเฉินไม่ค่อยชัด ผมก็เลยจำไม่ได้!”

ฉีเล่ยเอ่ยขอโทษอีกฝ่าย และคนที่โทรมาก็คือเฉินซ่งเลขานุการของโจวเซียวตงนั่นเอง

“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่ตอนนี้น้องฉีอยู่ที่ไหนล่ะ? คืนนี้พอจะมีเวลาว่างรึเปล่า?” เฉินซ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงยิ้มแย้ม

“ไม่ทราบมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ?” ฉีเล่ยเอ่ยถาม

“คืออย่างนี้นะ ท่านรองรัฐมนตรีโจวอยากจะทานอาหารเย็นกับเธอ แล้วก็ปรึกษาหารือเกี่ยวกับเรื่องสภาแพทย์แผนจีนด้วย” เฉินซ่งเอ่ยตอบ

สีหน้าแววตาของฉีเล่ยเป็นประกายขึ้นมาทันที พร้อมกับร้องถามกลับไปด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ไม่ทราบว่าตอนนี้ไปถึงไหนแล้วเหรอครับ?”

หลายวันมานี้ เขาเองก็เฝ้ารอข่าวคราวเรื่องนี้จากโจวเซียวตงเช่นกัน เพราะหากไม่ได้รับการอนุมัติจากสภา เขาเองก็ไม่สามารถที่จะก่อตั้งสมาคมแพทย์แผนจีนแห่งชาติได้สำเร็จอย่างแน่นอน หรือต่อให้ก่อตั้งได้สำเร็จ ก็คงถูกมองว่าเป็นองค์กรที่ไม่น่าเชื่อถืออย่างแน่นอน

“เรื่องนี้ให้ท่านรองรัฐมนตรีโจวเป็นคนบอกเธอด้วยตัวเองจะดีกว่านะ”

เฉินซ่งตอบกลับฉีเล่ย และในฐานะที่เป็นเลขานุการของโจวเซียวตง เขารู้ดีว่าควรต้องปิดปากเงียบในเรื่องใด

“ได้ครับ! แล้วนี่จะให้ผมไปพบท่านตอนกี่โมง และที่ไหนดีล่ะครับ?” ฉีเล่ยเอ่ยถามทันที

“คืนนี้หนึ่งทุ่มตรงพบกันที่โรงแรมโกลด์สตาร์ เธอไปถึงโรงแรมแล้วก็ให้โทรหาฉันได้เลย เดี๋ยวฉันจะพาไปห้องรับรองพิเศษของทางโรงแรมเอง” เฉินซ่งตอบกลับ

“ได้ครับ ขอบคุณคุณเฉินมากครับ ผมต้องขอโทษคุณเฉินอีกครั้ง เพราะเรื่องของผมแท้ๆทำให้คุณเฉินต้องลำบาก”

“นี่น้องฉี จนป่านนี้แล้วทำไมยังต้องเกรงอกเกรงใจฉันแบบนี้อีก? เอาล่ะ ฉันไม่รบกวนเวลาของเธอแล้วล่ะ แค่นี้นะ”

หลังจากกดวางสายไปแล้ว สีหน้าของฉีเล่ยก็เปลี่ยนเป็นตื่นเต้น และดูมีความสุขอย่างมาก

เหอจื่ออดที่จะยิ้มไปด้วยไม่ได้ ปากก็ร้องถามฉีเล่ยด้วยความอยากรู้อยากเห็น “จารย์ฉี ดีอกดีใจเรื่องอะไรเหรอคะ?”

“ก็ต้องเป็นเรื่องที่น่ายินดีน่ะสิ ผมถึงได้ดีใจ!”

ฉีเล่ยตอบกลับยิ้มๆ เพราะถ้าเรื่องนี้ประสบความสำเร็จ นั่นย่อมหมายความว่า เป้าหมายในการพัฒนาวงการแพทย์แผนจีนของเขาก็ก้าวหน้าขึ้นอีกหนึ่งก้าวแล้ว

……