ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 261
ตอนที่261 สถานที่คุ้นเคย
ซือไถได้แต่นึกเสียใจ เขาควรจะเชื่อฟังฉีเล่ย หมกตัวอยู่แต่ในห้องพัก ไม่ดื้อรั้นโผล่หัวออกมานอกห้องแบบนี้
แต่จะมานึกเสียใจเอาตอนนี้ก็คงจะสายเกินไปเสียแล้ว ซือไถทำได้เพียงแค่จ้องมองชายหญิงเผ่าเหมี่ยวทั้งสองคน พร้อมกับอ้อนวอนขอร้องด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย
“ได้โปรดเถอะนะ ฉันไหว้ล่ะ! ที่ผ่านมาฉันทำผิดไปแล้ว แต่พวกเธอสองคนก็ได้ลงโทษฉันอย่างสาสมไปแล้วนี่ ทรัพย์สินเงินทองของฉันทั้งหมด พวกเธอก็ยึดไปจนฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ…”
ซิ่วเอ๋อแสยะยิ้มพร้อมกับจ้องมองซือไถ ในขณะเดียวกันปากก็เอ่ยตอบไปว่า
“ประธานซือ พูดอะไรแบบนั้นล่ะ คุณทำเหมือนกับว่าพวกเราสองคนรุมข่มเหงรังแกคุณอย่างนั้นล่ะ ไม่เอาน่า.. ทำใจให้สบาย พวกเราไม่ได้คิดจะทำร้ายคุณสักหน่อย พวกเราแค่อยากจะมาเชิญคุณไปยังสถานที่แห่งหนึ่งกับเรา เป็นสถานที่ที่คุณเองก็เคยใช้ชีวิตอยู่มาก่อน”
ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ซือไถจึงไม่เข้าใจว่าทั้งสองคนต้องการอะไรจากเขากันแน่?
แต่ในเมื่อตอนนี้ไม่มีฉีเล่ยอยู่ข้างกายคอยช่วยเหลือ ซือไถเองก็ไม่มีความสามารถที่จะรับมือกับชายหญิงชาวเหมี่ยวคู่นี้เช่นกัน จึงทำได้เพียงแค่พยักหน้า และถามให้มั่นใจว่า
“พวกเธอสองคนจะไม่ทำอะไรฉันแน่ใช่ไหม?”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง พวกเราไม่ทำอะไรคุณอย่างแน่นอน! เรื่องบาดหมางระหว่างเราได้รับการสะสางจนจบไปแล้ว ที่ฉันมาวันนี้ก็เพราะต้องการให้คุณทำอะไรให้หน่อยก็เท่านั้นเอง”
ซิ่วเอ๋อเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่าเชื่อถือ
ซือไถรู้ตัวว่าไม่มีทางเลือกอื่น จึงได้แต่เดินตามคนทั้งคู่ออกไปจากห้อง แต่ในขณะที่กำลังเดินลงบันไดหน้าโรงแรมไปนั้น จู่ๆ ก็มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของทางโรงแรมคนหนึ่ง เดินเข้ามายืนขวางหน้าพวกเขาทั้งสามคนไว้ พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ พวกเราได้รับคำสั่งว่า ห้ามไม่ให้อาวุโสท่านนี้ออกไปนอกโรงแรมครับ!”
ก่อนที่ฉีเล่ยจะออกเดินทางไปตามหาอาจารย์ของตนเองนั้น เขาได้ให้เงินจำนวนหนึ่งกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงแรมไว้ พร้อมกับกำชับหนักแน่นว่า ไม่ว่าจะยังไงก็ตามแต่ ต้องไม่ให้ซือไถออกไปนอกโรงแรมได้เป็นอันขาด และทางที่ดีควรให้เขาอยู่แต่ในห้องพักเท่านั้น
ด้วยเหตุนี้ เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นหนึ่งในสามคนที่กำลังเดินลงบันไดมา มีหน้าตาคล้ายกับซือไถ เขาจึงรีบหยิบรูปถ่ายที่ฉีเล่ยมอบไว้ให้ออกมาดู และเมื่อมั่นใจว่าเป็นคนๆเดียวกัน เขาจึงได้รีบออกมาขัดขวางไว้ทันที
และทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ฉีเล่ยได้เตรียมการไว้ตั้งแต่ก่อนออกเดินทาง
ซือไถรู้สึกดีอกดีใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้รู้ว่าฉีเล่ยไม่ได้ทอดทิ้งตนเอง แต่ในขณะที่กำลังจะอ้าปากพูดกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนั้น จู่ๆ เขาก็รู้สึกเย็นวาบขึ้นที่ข้างเอว
‘นี่มันใบมีดรึเปล่า? ฉันถูกมีดจี้อยู่เหรอ?’
ซือไถได้แต่แอบคิดอยู่ในใจ และไม่กล้าแม้แต่จะก้มลงไปมอง ทำได้เพียงแค่คาดเดาเอาจากความรู้สึกเท่านั้น
ซิ่วเอ๋อก้าวเดินขึ้นไปข้างหน้าพร้อมกับหัวเราะร่วน เธอจ้องมองเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย พร้อมกับกระซิบเสียงเบา
“นี่พี่ชายคะ พวกเราทั้งหมดล้วนเป็นเพื่อนของประธานฉี และที่พวกเรามาที่นี่ก็เพราะได้รับคำสั่งจากประธานฉี ให้มาพาอาวุโสท่านนี้ออกไปพบต่างหากล่ะ”
เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายรู้จักกับฉีเล่ย และด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลไพเราะของซิ่วเอ๋อ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ถึงกับจิตใจอ่อนยวบ
“อ่อ.. แล้วนี่ก็น้ำใจเล็กๆน้อยๆจากพวกเรา กรุณารับไว้เถอะนะคะพี่ชาย!”
ระหว่างที่พูดนั้น ซิ่วเอ๋อก็ได้ล้วงเอาธนบัตรปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเธอ ก่อนจะจับยัดเข้าไปในฝ่ามือของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนายนั้น
“รับไว้เถอะน่า..”
ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่สวยงามของซิ่วเอ๋อ ประกอบกับน้ำเสียงออดอ้อนไพเราะของเธอ มีหรือที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจะทนนิ่งเฉยอยู่ได้ ในที่สุดเขาก็พยักหน้าหงึกๆเป็นไก่จิกข้าว ปากก็ร้องตอบกลับไปว่า
“ครับๆ ในเมื่อเป็นเพื่อนของประธานฉีก็คงจะไม่เป็นไร แต่ต้องรีบส่งคุณตาท่านนี้กลับมาโรงแรมเร็วๆนะครับ!”
ซิ่วเอ่อพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนายนั้น
และเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเวลานี้ ซือไถก็พอจะคาดเดาชะตากรรมของตนเองได้ วันนี้เขาคงจะหนีไม่พ้นหายนะไปได้แน่
หลังจากเดินออกจากโรงแรมกันไปแล้ว ทั้งหมดก็เดินตรงไปขึ้นรถที่จอดไว้ด้านนอกทันที และซือไถที่ไม่สามารถขัดขืนได้ ก็จำต้องยอมขึ้นรถไปแต่โดยดี
“นี่พวกเธอจะพาฉันไปไหนกันแน่?” ซือไถเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ก็ไปในที่ที่คุณรู้จักดีที่สุดยังไงล่ะ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดคุณหมอสกุลเฉิน