ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 299
สรุปบท ตอนที่299 ลิงลึกลับ: ยอดคุณหมอสกุลเฉิน
ตอนที่299 ลิงลึกลับ – ตอนที่ต้องอ่านของ ยอดคุณหมอสกุลเฉิน
ตอนนี้ของ ยอดคุณหมอสกุลเฉิน โดย Internet ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายActionทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง ตอนที่299 ลิงลึกลับ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
ตอนที่299 ลิงลึกลับ
บนเนินเขานั้นมีต้นไม้อยู่หนาทึบ ดูแตกต่างจากตีนเขาอย่างสิ้นเชิง
“พักค้างคืนที่นี่จะปลอดภัยรึเปล่า?”
ฮวาโหล่วหันมองไปรอบตัว สีหน้าท่าทางบ่งบอกถึงความหวาดกลัวอย่างชัดเจน
“ไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรหรอก! ผมเตรียมการมาพร้อมแล้ว เดี๋ยวจะจัดการกางเต็นท์ให้ รับรองว่าปลอดภัยแน่นอน”
พูดจบฉีเล่ยก็หัวเราะเบาๆ
เมื่อได้เห็นสีหน้ายิ้มแย้มไร้ความกังวลของฉีเล่ย อารมณ์หวาดกลัวทั้งหมดของฮวาโหล่ว ก็ได้อันตรธานหายไปในทันที
“ได้ๆ งั้นก็มาช่วยกันกางเต็นท์เลยดีกว่า”
หลังจากนั้น ท่ามกลางป่าในค่ำคืนอันมืดมิดและเงียบสงัด นอกจากเสียงสัตว์ต่างๆ ที่ร้องกันเป็นครั้งคราวแล้ว ก็ยังมีเสียงของชายหญิงคู่หนึ่งกำลังช่วยกันทำงานอย่างขะมักเขม้น
กระทั่งสิบนาทีผ่านไป ในที่สุดทั้งคู่ก็กางเต็นท์สีเขียวเข้มเสร็จเรียบร้อย สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เมื่อได้ยินอีกฝ่ายถามขึ้นว่า
“ใครเลือกสีเต็นท์เนี่ย? น่าเกลียดจริงๆ”
“นี่! แค่ซื้อได้ก็บุญแล้ว คิดว่ามาถึงที่นี่แล้วจะหาซื้อเต็นท์ได้ง่ายๆรึไง? ทุกร้านก็ขายจนหมดเกลี้ยง บางร้านที่ที่เหลืออยู่ก็ไม่มีสีให้เลือกหรอกนะ ถึงสีจะน่าเกลียด แต่ก็ดีกว่าต้องนอนตากลมไม่ใช่เหรอ?”
ฉีเล่ยตอบโต้กลับบ้าง ก่อนจะร้องตะโกนบอกฮวาโหล่วว่า
“เอาล่ะๆ นอนกันได้แล้ว นี่ก็ดึกมากแล้ว!”
นี่เพิ่งจะเริ่มต้นเดินทางเท่านั้น ยังไม่รู้ว่าข้างหน้าจะต้องพบเจอกับอะไรอีกบ้าง หากไม่ได้นอนหลับพักผ่อนให้เต็มอิ่ม ฉีเล่ยเองก็คงไม่กล้าที่จะออกเดินทางต่อแน่
หลังจากกินอาหารแห้งที่เตรียมกันมาแล้ว ทั้งคู่ก็เข้าไปนอนในถุงนอนของตัวเอง แต่การนอนอยู่ในเต็นท์ด้วยกันแบบนี้ ก็ไม่ต่างจากนอนในห้องเดียวกัน ทั้งคู่จึงค่อนข้างกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย
“นี่! นายว่าพวกเราจะหาคัมภีร์เจินจิ่วเจี่ยอี่จิงฉบับแก้ไขนี้เจอไหม?”
ฮวาโหล่วที่นอนพลิกไปพลิกมาอยู่นาน และดูเหมือนจะนอนไม่หลับ เมื่อเห็นว่าฉีเล่ยเองก็ยังไม่หลับ เธอจึงได้เอ่ยถามขึ้นเสียงเบา
สภาพแวดล้อมในเวลานี้นอกจากจะเงียบสงัดแล้ว ยังดูน่ากลัวไม่น้อย และหลังจากที่ฉีเล่ยได้ยินคำถามของฮวาโหล่ว เขาก็ไม่ได้ตอบกลับไปในทันที แต่กลับจมดิ่งลงสู่ห้วงความคิดแทน
จากนั้นจึงได้ทำเสียงอยู่ในลำคอ “เอิ่ม…”
ฉีเล่ยหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดต่อว่า “คุณถามแบบนี้ ผมเองก็ไม่รู้จะตอบยังไงดี? เอาเป็นว่าผมจะพยายามอย่างดีที่สุดก็แล้วกัน อีกอย่าง กว่าที่ผมจะกลายมาเป็นแพทย์แผนจีนที่มีฝีมืออย่างทุกวันนี้ได้ ผมก็ผ่านอะไรมามากเหมือนกัน เอาเป็นว่า พวกเราต่างก็พยายามทำอย่างสุดความสามารถก็แล้วกัน ส่วนผลจะเป็นยังไงก็อย่าเพิ่งไปคิดเลยดีกว่า”
ฮวาโหล่วถึงกับหัวเราะออกมา ก่อนจะเล่าให้ฉีเล่ยฟังว่า “ฮ่าๆๆ พวกเราสองคนมีอะไรเหมือนๆกันเยอะเลย ที่หมู่บ้านของฉันก็เหมือนกัน การที่เด็กสาวคนหนึ่งจะกลายมาเป็นแพทย์แผนจีนได้ มันเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดอย่างมากสำหรับทุกคนเลยล่ะ”
“ถึงแม้ฉันจะไม่ค่อยชอบอาชีพนี้เท่าไหร่ แต่ในเมื่อภารกิจตกอยู่ในมือ ก็เพียงแค่ต้องยอมรับชะตากรรม”
ฮวาโหล่วนอนเหม่อมองทอดสายตาออกไปไกล แม้จะอยู่เพียงแค่ในเต็นท์ จากนั้นจึงเริ่มพูดขึ้นอย่างช้าๆ
“นายรู้ไหมว่า ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน ที่ต้องเห็นผู้คนทุกข์ทรมานเพราะความเจ็บไข้ได้ป่วย?”
นี่ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่ฉีเล่ยได้รู้จักฮวาโหล่วจริงๆ เขาจึงได้แต่ปลอบประโลมกลับไปว่า
“อย่าคิดมากไปเลย รีบนอนหลับเอาแรงจะดีกว่า”
ระหว่างที่พูดนั้น ฉีเล่ยก็เอามือออกจากถุงนอน แล้วเอื้อมออกไปลูบไล้ศรีษะของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน พร้อมกับพูดต่อว่า
“พรุ่งนี้พวกเรายังต้องเดินทางต่อนะ”
ฮวาโหล่วพยักหน้าพร้อมกับหัวเราะออกมา จากนั้นจึงได้หลับตาลงทันที ในขณะที่ฉีเล่ยไม่กล้าที่จะนอนหลับลึกมากนัก เพราะในสถานที่กลางป่าเปลี่ยวแบบนี้ มีโอกาสที่สิ่งแปลกประหลาดจะบุกเข้ามาในเต็นท์ของเขาเมื่อไหร่ก็ได้
แต่ถึงอย่างนั้น เนื่องจากสองวันที่ผ่านม าเขาเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางมาก อีกทั้งยังมีเรื่องกดดันทางจิตใจไม่น้อย แม้ฉีเล่ยอยากจะตื่นตัวให้ได้ตลอดทั้งคืน แต่มันก็ยากเกินไปสำหรับเขาที่จะทำให้ได้แบบนั้น และในที่สุดเขาก็เผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าอย่างที่สุด
แต่ในระหว่างกลางดึกนั้น จู่ๆ ฉีเล่ยก็สะดุ้งตื่นเพราะมีบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหวไปมาอยู่ใกล้ๆกับเต็นท์ของเขา เขารีบลุกขึ้นนั่งและดึงถุงนอนออกทันที จากนั้น จึงค่อยๆเดินไปหน้าประตูเต็นท์
เขาได้ยินเสียงหายใจหอบดังขึ้น แม้จะเป็นเสียงที่ไม่ได้ดังนัก แต่ในยามค่ำคืนกลางป่าที่เงียบสงัดนี้ เสียงนั้นกลับดังชัดเจนอย่างมาก
ฉีเล่ยได้แต่ยืนแน่นิ่งอยู่เช่นนั้น และไม่กล้าแม้แต่จะเคลื่อนไหวใดๆ เพราะเกรงว่าจะเป็นการทำให้อีกฝ่ายรู้ตัว
ในค่ำคืนนี้แสงจันทร์ไม่ได้สว่างไสวนัก บนท้องฟ้ามีเมฆดำมากมายปรากฏขึ้น และฉีเล่ยเองก็ไม่อาจบอกได้ว่า เงาตะคุ่มด้านนอกนั้นเป็นเงาของคน หรือว่าสัตว์ป่ากันแน่
แต่หลังจากใคร่ครวญดูแล้ว ฉีเล่ยก็ไม่สามรถลังเลอะไรได้อีก นั่นเพราะหากปล่อยให้อีกฝ่ายชิงลงมือได้ก่อน อาจเกิดความไม่ปลอดภัยกับฮวาโหล่วก็เป็นได้
ด้วยเหตุนี้ ฉีเล่ยจึงได้ตัดสินใจควบคุมพลังหยินและหยางในร่าง แล้วเปิดประตูเต็นท์วิ่งออกไปทันที
แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเงาดำนั้นกลับเคลื่อนไหวได้รวดเร็วอย่างมาก แม้ฉีเล่ยจะมั่นใจว่า ตนเองนั้นรวดเร็วมากแล้ว แต่อีกฝ่ายกลับเร็วมากยิ่งกว่า และทันทีที่ฉีเล่ยเปิดประตุพุ่งออกไป มันก็ได้หลบหนีไปอย่างรวดเร็ว
ต้องไม่ใช่คนแน่ๆ!
ถึงแม้จะเห็นเพียงแค่แวบเดียว ฉีเล่ยก็มั่นใจว่าไม่ใช่มนุษย์อย่างแน่นอน เพราะรูปร่างของมันเล็กกว่ามนุษย์มาก
ฉีเล่ยลืมไปเลยว่า ฮวาโหล่วยังคงนอนหลับอยู่ในเต็นท์ เขารีบวิ่งไล่ตามเงาสีดำนั้นไปทันที
ฟิ้ว..
ฉีเล่ยวิ่งไปด้วยความเร็วสูงจนน่าตกใจ นั่นเพราะเวลานี้ พลังหยินและหยางได้เคลื่อนมาอยู่ที่ฝ่าเท้าของเขาทั้งสองข้างแล้ว
หลังจากวิ่งตามเข้าไปในป่าลึกอยู่ครู่ใหญ่ ฉีเล่ยก็เริ่มรู้สึกว่า พลังหยินและหยางในร่างได้ค่อยๆหมดไป ในที่สุดจึงต้องหยุดวิ่งพร้อมกับหายใจเหนื่อยหอบ
หลังจากนั้น ฉีเล่ยก็ได้หยิบยาเม็ดหนึ่งโยนเข้าปาก และรอคอยให้ร่างกายมีไออุ่นเพิ่มมากขึ้น จึงค่อยหันหลังเดินกลับไปที่เต็นท์
ฉีเล่ยรีบไปเปิดเต็นท์ แล้วพุ่งทะยานออกไปหมายจับเจ้าลิงทันที แต่มันกลับสามารถกระโดดหลบหนีไปได้อย่างง่ายดาย
ฮวาโหล่ววิ่งตามออกไปเช่นกัน และแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เพราะลิงน้อยตรงหน้าเธอนั้นช่างน่ารักน่าเอ็นดูมากเหลือเกิน
ส่วนฉีเล่ยก็กำลังจ้องมองเจ้าลิงน้อยที่กำลังส่งเสียงร้องเจี๊ยกๆ พร้อมกับทำท่าคล้ายกำลังยกมือขึ้นชี้เข้าไปในป่า ด้วยความสงสัยเขาจึงได้ร้องถามมันออกไปว่า
“นี่เจ้าลิงน้อย แกกำลังจะบอกอะไรฉันงั้นเหรอ?”
เจ้าลิงน้อยค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ฉีเล่ย มันดึงกางเกงของเขาพร้อมกับร้องเจี๊ยกๆ ฉีเล่ยเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง จึงได้เอ่ยถามออกไปอีกครั้ง
“นี่แกอยากให้ฉันตามแกไปงั้นเหรอ?”
และราวกับเจ้าลิงน้อยเข้าใจคำพูดของฉีเล่ย มันพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเดินนำฉีเล่ยไปทันที
ฉีเล่ยไม่กล้าทิ้งฮวาโหล่วไว้ที่เต็นท์คนเดียวอีก เขาจึงเข้าไปหยิบไฟฉายพร้อมกับพาเธอไปด้วย ฉีเล่ยได้แต่แอบคิดว่า เดี๋ยวค่อยกลับมานอนต่อ ถึงแม้จะเดินทางช้าหน่อยก็คงไม่เป็นไร เพราะหากไม่มีแผนที่นี้ ก็คงไม่มีใครรู้ว่าคัมภีร์นั่นอยู่ที่ไหน
ครั้งนี้ เจ้าลิงน้อยรู้ว่า ไม่สามารถวิ่งเร็วมากได้ มันจึงลดความเร็วลงเพื่อให้ทั้งสองคนตามมาได้ทัน
ฮวาโหล่วที่ถือกระบอกไฟฉายเดินตามฉีเล่ยไปติดๆ ถึงกับพึมพำออกมา “ทำไมถึงน่ากลัวแบบนี้ล่ะ?”
“เดี๋ยวพอพรุ่งนี้แสงอาทิตย์สาดส่องลงมา เธอก็จะพูดว่า ที่นี่ช่างสวยงามมากจริงๆ! ในป่ายามค่ำคืนก็เป็นแบบนี้ล่ะ สัตว์น้อยใหญ่มักจะออกมาหากินกลางดึก”
ฉีเล่ยตอบกลับยิ้มๆ ส่วนตัวเขานั้นมีพลังหยินและหยางอยู่ในตัว หากเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรขึ้นจริงๆ ย่อมสามารถใช้พลังทั้งสองป้องกันตัวเองได้ จึงไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอะไรมากนัก
ฉีเล่ยสังเกตเห็นว่า เจ้าลิงน้อยกระโดดขึ้นกระโดดลงถี่ขึ้นกว่าเดิม น้ำเสียงของมันก็ฟังดูเหมือนมีความวิตกกังวลมากขึ้นด้วย และรู้สึกได้ว่ามันเริ่มเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
“นี่แกจะพาพวกเราไปไหนกันแน่?”
ฉีเล่ยจำได้ว่า นี่เป็นเส้นทางที่เขาวิ่งไล่ตามเงาดำมาก่อนหน้านี้ ทำให้เขายิ่งมั่นใจว่า เงาดำก่อนหน้านี้น่าจะเป็นเจ้าลิงตัวนี้นี่เอง และเมื่อครู่มันคงต้องการให้เขาวิ่งตามมันไปที่ไหนสักแห่งแน่ๆ
ในที่สุด เจ้าลิงน้อยก็ชะลอฝีเท้าลง แล้วถ้ำขนาดใหญ่ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าฉีเล่ยและฮวาโหล่ว
หากไม่ใช่เพราะเจ้าลิงน้อยตัวนี้พามาแล้วล่ะก็ ท่ามกลางป่าหนาทึบเช่นนี้ เขาไม่มีทางหาถ้ำแห่งนี้พบอย่างแน่นอน
“เจี๊ยกๆ”
เจ้าลิงน้อยส่งเสียงร้อยเจี๊ยกๆ พร้อมกับชี้ไปที่ทางเข้าถ้ำ คล้ายจะบอกว่าให้ทั้งสองคนเข้าไปในนั้น มาถึงขั้นนี้แล้ว ฉีเล่ยแทบไม่ต้องคิดว่าจะเป็นกับดักหรืออะไร
ระหว่างทางที่จะเดินเข้าไปเข้าไปในถ้ำนั้น มีผลหมากรากไม้ถูกโยนทิ้งเกลื่อนกลาดตามทางไปหมด และฉีเล่ยก็เริ่มได้ยินเสียงร้องคำรามดังออกมา
‘นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?’
ฉีเล่ยยังคงเดินเข้าไปข้างในเรื่อยๆ และในที่สุด สิ่งที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาก็คือ ลิงตัวใหญ่ที่ดูดุร้ายอย่างมาก!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดคุณหมอสกุลเฉิน