ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 35

ยอดคุณหมอสกุลเฉิน ยอดคุณหมอสกุลเงิน – ตอนที่ 35 คลื่นถาโถม (2)

ความจริงฉีเล่ยเป็นชายหนุ่มที่สุภาพ แต่เมื่อเห็นว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้ ไม่เพียงพูดจาหยิ่งจองหองอวดดียังก้าวร้าวมากอีกด้วย ฉีเลยจึงไม่สามารถอดทนต่อไปได้อีกเขาหันไปบอกกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย คนนั้นว่า

“ทําไมผมจะต้องลงทะเบียนด้วย? ในเมื่อผมไม่ใช่คนนอกที่มาติดต่อธุระผมมาที่นี่เพื่อรายงานตัวเป็นเจ้าหน้าที่ในกรมอนามัย!ยังจําเป็นต้องลงทะเบียนด้วยเหรอครับ?”

“โอ้โห! เดี๋ยวนี้กระทั่งตําแหน่งภารโรงยังต้องมีการรายงานตัวด้วยเหรอ?”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจ้องมองฉีเลยตั้งหัวจรดเท้าพร้อมตอบกลับไปด้วยน้ําเสียงเย้ยหยัน เขาเคยพบเจอเหตุการณ์ลักษณะนี้มามากมาย เพราะมีคนพยายามที่จะ แอบเข้าไปข้างในอยู่บ่อยๆ แล้วก็แอบอ้างว่ามารายงานตัวแบบนี้

“ต่อให้มารายงานตัวเป็นภารโรงคนใหม่ก็ต้องลงทะเบียน!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจ้องมองฉีเล่ยด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม และในใจก็ได้แต่คิดว่า

“หึ! แกอย่ามาหลอกฉันให้ยากเลย ฉันเจอคนอย่างแกมาเยอะแล้วชอบอ้างว่ามารายงานตัว จะได้ไม่ต้องลงทะเบียน..

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่เชื่อว่าฉีเลยจะมารายงานตัวเพื่อเข้าทํางานที่นี่จริงเพราะเขาสังเกตเห็นชายหนุ่มตั้งแต่ก้าวลงมาจากรถแท็กซี่แล้วหากเป็นเจ้าหน้าที่ที่มีตําแหน่งในระดับสูงขึ้นไปหน่อยส่วนใหญ่จะมีรถขับกันทุกคน

แต่นี่เลยกลับเดินทางมาด้วยรถแท็กซี่สภาพแบบนี้แน่นอนว่าถ้ามารายงานตัวจริงก็คงจะเป็นตําแหน่งที่ ต่ําต้อยอย่างแน่นอน

“ผมมีจดหมายจากกรมอนามัยมาด้วย!”

ฉีเลยเริ่มรู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อย เขาหยิบจดหมายที่เลขานุการของหลิวเฟิงเจิ้นออกมาพร้อมกับคลี่ออกให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอ่านดู

“ไหน? จดหมายอะไรกัน?”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินเข้าไปใกล้หลงเฉินมากขึ้นพร้อมกับจ้องมองรายละเอียดในจดหมายที่ฉีเลยถืออยู่และสิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นก็คือ ตราประทับสี แดงของกรมอนามัยมณฑลหนานเจียงแต่ภายในจดหมายก ลับไม่ได้ระบุตําแหน่งหน้าที่ชัดเจนมีเพียงแค่ประโยคกว้างๆสองสามประโยคเท่านั้น

“หืมม

จากสีหน้าท่าทางของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเวลานี้ ฉีเล่ยถึงกับต้องถามออกมาด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย

“ยังต้องลงทะเบียนอีกงั้นเหรอ?”

“ยังไงก็ต้องลงทะเบียนก่อน!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตวาดใส่หน้าฉีเลยด้วยความโมโหก่อนจะเชิดหน้าพูดกับชายหนุ่มต่อทันที

“ฉันเคยเจอคนมารายงานตัวแบบนี้เยอะแยะ จะเป็นใครก็ต้องลงทะเบียนที่นี่ก่อนทั้งนั้น ถึงจะเข้าไปข้างในได้!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้ มีพี่เขยเป็นถึงผู้อํานวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคลของที่นี่ จึงได้มีนิสัยจองหองอวดดีและกร่างกับผู้คนไปทั่ว แม้แต่เจ้าหน้าที่ระดับล่าง ไปจนถึงระดับกลางของที่นี่ยังต้องยิ้มทักทายเขาระหว่าง เข้าออก แล้วชายหนุ่มคนนี้ เพียงแค่มารายงานตัวเป็นเจ้าหน้าที่ธุรการเล็กๆ เขาจําเป็นต้องเกรงใจด้วยอย่างนั้นหรือ?

ฉีเล่ยค่อยๆพับจดหมายฉบับนั้นเก็บเข้ากระเป๋าไปตามเดิม แล้วจึงหันไปจ้องหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยคนนั้นพร้อมกับถามขึ้นว่า

“แล้วตอนที่หัวหน้าหลิวมารับตําแหน่งเธอต้องลงทะเบียนกับคุณก่อน ถึงจะสามารถเข้าไปทํางานด้วยมั้ย?”

หลังจากพูดจบ ฉีเล่ยก็เดินตรงเข้าไปด้านในทันทีโดยไม่สนใจพนักงานรักษาความปลอดภัยอีก..

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยากจะไล่ตามไปและจับชายหนุ่มโยนออกไปด้านนอกแต่ในจดหมายฉบับนั้นก็ยืนยันได้ว่าเขาเข้ามารายงานตัวเพื่อทํางานที่นี่ จริง เพียงแต่ไม่รู้ว่าตําแหน่งใดเท่านั้นเองเพราะฉะนั้นเขาซึ่งเป็นเพียงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงไม่สามารถห้ามไม่ให้ฉีเลยเข้าไปได้ทําได้เพียงแค่ยืนกัดฟันกรอดด้วยความโมโห..

“นี่นายมัวแต่ยืนทําอะไรอยู่? ทําไมยังไม่รีบไปเปิดประตูอีก?”

เสียงมีอํานาจคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลังของพนักงานรักษาความปลอดภัยเขาจึงรีบหันไปร้องบอกคนผู้นั้นทันที

“พี่เขย พี่เขยมาได้เวลาเหมาะเจาะพอดี ผู้ชายที่เพิ่งเดิน เข้าไปเมื่อครู่ไม่ยอมลงทะเบียนตามกฎระเบียบแต่อ้างว่ามารายงานตัวเข้าทํางานแล้วก็เดินเข้าไปเลย..”

“แต่เป็นเพราะเขาถือจดหมายที่ออกโดยกรมมาด้วยฉันก็เลยไม่สามารถห้ามเขาไม่ให้เข้าไปได้! ไม่ว่าฉันจะพยายามอธิบายให้ฟังยังไงหมอนั้นก็ไม่ยอมท่าเดียว!”

เวลานี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้แต่กระหยิ่มยิ้มองอยู่ในใจ และได้แต่คิดว่า ฉันอาจจะทําอะไรแกไม่ได้แต่พี่เขยของฉันจัดการกับแกได้แน่? เขามีตําแหน่งเป็นถึงผู้ อํานวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคลให้มันรู้ไปว่าจะจัดการกับเจ้าหน้าที่ ที่เพิ่งจะมารายงานตัวไม่ถึงวันอย่างแกได้

ผู้อํานวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคลถึงกับขมวดคิ้ว พร้อมกับร้องถามออกไปว่า “เขามารายงานตัวเข้าทํางานหน่วย ไหน?”

“ในหนังสือฉบับนั้นไม่ได้ระบุรายละเอียดพวกนี้เพียงแค่เขียนประโยคสั้นๆว่า ทีมแพทย์พิเศษ!”

เห็นได้ชัดว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจะไม่เข้าใจความสําคัญของคําว่าทีมแพทย์พิเศษดีนัก!

ผู้อํานวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคลถึงกับต้องถามย้ําอีกครั้ง “นี่นายแน่ใจนะว่าอ่านไม่ผิด?”

“ไม่ผิดแน่นอนครับพี่เขย ฉันเห็นชัดเจน!”