ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 105

ในเวลานี้กลุ่มคนชุดสูทรองเท้าหนังเดินเข้ามาล้อมรอบจามด้วยชายชราที่มีหนวดเคราสีขาว คนกลุ่มนี้แต่งตัวเหมือนบุคคลที่ประสบความสำเร็จ ดูมีฐานะสูงส่งและให้ความเคารพชายชราอย่างมาก

ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องโถง ชายชราก็สูดจมูกทันที แล้วปล่อยเสียงดัง "อืม" และดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น

คนข้างๆ เขาถามว่า "ผู้เฒ่าหลิว เกิดอะไรขึ้น"

ผู้เฒ่าหลิ่วดูประหลาดใจ "ฉันได้กลิ่นยาอายุวัฒนะ!"

หลังจากพูดจบ เขาก็เริ่มค้นหารอบๆ ห้องโถง และทุกคนก็ทำได้เพียงติดตาม

ในห้องอู๋เป่ยรอสักครู่แล้วยื่นมือออกไปเพื่อเอา ​​เซว้จือออกมาเซว้จือเปลี่ยนเป็นสีขาวในเวลานี้และสีเลือดก็ได้หายไปแล้ว

เขาแบ่งเหล้าเปื้อนสีเลือดออกเป็นสองส่วน รินให้อู๋เหมยครึ่งหนึ่งและอีกครึ่งหนึ่งให้จางลี่ เขาพูดว่า "แม่ อู๋เหมย ดื่มนี่เร็ว"

อู๋เหมยอดไม่ได้ที่จะปั้นหน้าเล็กน้อย "พี่ หนูไม่อยากดื่ม"

“อย่ากังวล นี่ไม่ใช่เหล้า นี่คือยาอายุวัฒนะ” อู๋เป่ยยิ้ม เขาไม่ได้โกหกอู๋เหมยพลังยาของเซว้จืออยู่ในสารสีเลือดและเมื่อรวมกับแอลกอฮอล์แล้วก็สามารถเปลี่ยนเป็นยาอายุวัฒนะได้ น้อยคนนักที่จะรู้เคล็ดลับเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ แม้แต่หมอเสฉวนชื่อดังก็ไม่รู้

อู๋เหม่ยหยิบมันขึ้นมาจิบ รสชาติมันหวานและมีกลิ่นแอลกอฮอล์เพียงเล็กน้อย เธอดื่มจนหมดในอึกเดียวทันที เธอพูดอย่างเอร็ดอร่อยว่า "อร่อยจัง!"

จางลี่ไม่ลังเลและดื่มมัน

ขณะที่พวกเขาวางชามลง จู่ๆ ประตูก็ถูกผลักเปิดโดยชายชราเคราขาว ตามด้วยคนกลุ่มหนึ่ง

ทันทีที่เขาเข้ามา เขาสูดอากาศทุกที่และในที่สุดก็จ้องตรงไปที่เห็ดสีเลือดไร้สีบนโต๊ะ

"เซว้จือ!" เขาดูตกใจ จากนั้นมองไปที่ฝูงชน "ขอโทษนะ ใครเป็นเจ้าของเซว้จือนี้"

อู๋เป่ยมองไปที่ชายชรา แม้ว่าเขาจะไม่ได้ฝึกพลังยุทธ์ แต่เขาก็มีพลังมากและดูเหมือนจะรักษาสุขภาพที่ดีได้ดี

เขากล่าวว่า "ท่านรู้จักเซว้จือ"

ชายชรารีบพูดว่า "เพื่อนตัวน้อย ฉันชื่อหลิ่วเซี่ยงหนานเป็นหมอ ฉันเพิ่งได้กลิ่นหอมของเซว้จือฉันจึงเข้ามาดู ไม่คาดคิดว่าในชีวิตของฉันฉันจะได้เห็นเซว้จือจริงๆ ชีวิตนี้ คุ้มแล้วจริงๆ!”

อู๋เจิ้นเย่เห็นว่าในกลุ่มคนที่อยู่ด้านหลังชายชรามีชายผู้มั่งคั่งสองคนจากหยุนจิงเขาผงะและพูดว่า "คุณคือคุณหลิ่วที่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมและเป็นแพทย์ของราชวงศ์ใช่มั้ย"

ผู้เฒ่าหลิ่วพยักหน้า "อย่าอวยกันนักเลย ฉันเป็นแค่หมอธรรมดา"

อย่างไรก็ตาม ความสนใจของทุกคนไม่ได้อยู่ที่ตัวตนของชายชราเพราะได้ยินเขาพูดถึง "เซว้จือ" และอู๋เป่ยก็เคยกล่าวว่าเซว้จือนี้มีค่ามาก!

ในความคิดของอู๋เหลียนเซิ่ง เขานึกถึงสิ่งที่อู๋เป่ยพูดก่อนหน้านี้ สิ่งนี้เรียกว่าเซว้จือและเป็นสมบัติล้ำค่า ตราบใดที่มันถูกนำไปใช้อย่างเหมาะสม มันสามารถทำให้คนธรรมดามีชีวิตที่ยืนยาวได้ อันนี้มีค่ามาก ต่อให้มีเงินสิบล้านยังไม่คิดจะซื้อเลย

หัวใจของเขาแน่นขึ้นและเขารีบถามชายชรา "ท่านผู้เฒ่า คุณบอกว่านี่คือเซว้จือ? เซว้จือมีราคาแพงมากมั้ย"

ชายชราพูดด้วยรอยยิ้ม "เห็ดเซว้จือนี้เป็นยาล้ำค่าและไม่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน ถ้าคุณยืนยันที่จะให้ราคาแก่มัน ฉันคิดว่ามันน่าจะมีค่าอย่างน้อย 30 ล้าน"

สามสิบล้าน!

อู๋เหลียนเซิ่งรู้สึกเพียงว่าเขากำลังจะเป็นลม ถ้าเขาไม่กดมือลงบนโต๊ะ เขาคงล้มลงไปแล้ว

เขาจ้องไปที่อู๋เป่ยด้วยความโกรธ "เจ้าสารเลว! ในเมื่อแกให้สิ่งนี้กับฉัน ทำไมแกถึงทำลายมันต่อหน้าฉัน"

อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ "ฉันจะให้คุณเป็นของขวัญ แต่คุณบอกว่าเอาแค่เหมาไถกับหลงจิ่ง ฉันเลยคิดว่าคุณไม่ชอบมันก็เลยให้กับแม่และน้องสาวก็เท่านั้น ยังไงนี่ก็เป็นของดีฉันแค่ไม่อยากให้มันเสียเปล่า”