ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1131

เย่เสวียนหัวเราะฮ่าฮ่า : “ตอนนี้พวกเราเป็นเพื่อนกันแล้ว ไว้มีเวลาผมจะพาคุณไปหาอาจารย์อู๋ ให้เขาช่วยแนะนำให้คุณสักหน่อย”

ลั่วเฟยดีใจอย่างมาก : “จริงเหรอ”

เย่เสวียนพูด : “แน่นอนอยู่แล้ว”

ทั้งสองคนคุยไปด้วยเดินไปด้วย ดึงดูดความสนใจของนักเรียนที่อยู่รอบๆทีละคน

อย่างไรก็ตาม มีชายสูงใหญ่คนหนึ่งขวางอยู่ตรงหน้า จ้องเย่เสวียน : “ไอ้น้อง ความกล้านายไม่น้อยเลยนะ!”

เย่เสวียนเป็นคนนิสัยเสียมาแต่กำเนิด ทันทีที่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่ามาหาเรื่อง เขาหัวเราะอย่างเย็นชา : “ความกล้าของนายมากกว่า กล้ามารุกรานนายน้อยอย่างฉัน”

ชายคนนั้นหัวเราะอย่างเยือกเย็นชา : “มาใหม่ใช่ไหม แม้แต่คุณชายเว่ยอย่างฉันก็ไม่รู้จัก!”

เย่เสวียนเป็นคนที่ไม่หลงกลใครง่ายๆ พูด : “นายตาบอดเหรอ คิดไม่ถึงเลยว่าจะไม่รู้จักฉัน”

สีหน้าของคนที่เรียกตัวเองว่าคุณชายเว่ยจมลง พูด : “แกอยากตายเหรอ!”

ไม่รู้ว่าคนพุ่งออกมาจากไหนสองคน กระโจนใส่เย่เสวียนจากซ้ายขวา

พลังยุทธ์ของเย่เสวียนก็ไม่อ่อนแอเช่นกัน ภายใต้คำแนะนำของอู๋เป่ย เดินทีละขั้นตอนจนมั่นคงอย่างมาก ตอนนี้เขาก็เป็นคนเซียนแล้วเหมือนกัน แต่คนที่ลงมือกับเขากลับเป็นตี้เซียนขั้นหยางบริสุทธิ์ แข็งแกร่งอย่างมาก เขาเพียงแค่รู้สึกว่าไหล่จมลง ถูกคนกดไว้บนพื้น

แต่สมควรแล้วที่เขาได้รับการสืบทอดจากอู๋เป่ย ร่างกายเอียงเล็กน้อย แตะหนึ่งในนั้นจนบินออกไป อีกคนโกรธอย่างมาก ต่อยหนึ่งฝ่ามือไปที่หลังคอของเขา

เย่เสวียนหดคอทันที แม้ว่าหนึ่งฝ่ามือนั้นจะต่อยจนเขาเจ็บ แต่กลับไม่สามารถทำให้เขาบาดเจ็บได้ แขนที่ว่างของเขา ต่อยออกไปหนึ่งหมัด ต่อยใต้คางของอีกฝ่าหลุดโดยตรง

หลังจากนั้น เขากลิ้งบนพื้นหนึ่งที ก็มาอยู่ตรงหน้าคุณชายเว่ยแล้ว จับข้างล่างของเขาหนึ่งที จับโดนไอ้นั่นเต็มๆ ออกแรงบีบอย่างแรง

“โอ๊ย.....”

คุณชายเว่ยส่งเสียงร้องเหมือนหมูถูกเชือด ค่อยๆคุกเข่าลงบนพื้น เซี่ยขวง หลี่เทียนซือและคนอื่นๆที่อยู่ไม่ไกลก็ตอบสนองกลับมาเช่นกัน ทันทีที่เข้ามาก็กระทืบคุณชายเว่ยคนนี้ไปหลายที

คุณชายเว่ยที่น่าสงสาร ถูกทุบตีจนกลายเป็นหัวหมูทันที กอดหัวแล้วร้องไห้

ทุบตีเขาเสร็จ เย่เสวียนจัดระเบียบเสื้อผ้า มองไปทางลั่วเฟยที่กำลังอึ้ง พูด : “ลั่วเฟย ไป พวกเราไปกินข้าวกัน”

ลั่วเฟยกลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอถาม : “คุณรู้ไหมว่าคุณชายเว่ยเป็นญาติของใคร”

เย่เสวียนอึ้งทันที : “ญาติใครเหรอ”

ลั่วเฟย : “เขาเป็นหลานชายของอาจารย์หยาง ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้จักรพรรดิที่เพิ่งเกิดใหม่ เย่เสวียน คุณมีปัญหาแล้ วรีบไปหาอาจารย์อู๋ มีแค่เขาเท่านั้นที่สามารถปกป้องคุณได้”

ฟังถึงตรงนี้ เย่เสวียนรู้ได้ทันทีว่าแย่แล้ว ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้จักรพรรดิเลยนะ ได้ยินทวดน้อยของตัวเองบอกว่า ปัจจุบันเขาเป็นแค่ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ระดับหนึ่ง

เพียงแต่ในเวลานี้ แน่นอนเขาไม่สามารถแสดงความกลัวออกมาได้ พูดอย่างไม่แยแส : “ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้จักรพรรดิมีอะไรน่าอวด ทวดน้อยของผมแข็งแกร่งกว่าเขาเป็นร้อยเท่า!”

ลั่วเฟยถอนหายใจเบาๆหนึ่งที : “ฉันขอตัวก่อนนะ คุณดูแลตัวเองด้วย”

เห็นว่าลั่วเฟยหนีไปแล้ว เย่เสวียนก็เริ่มกระวนกระวายแล้ว เขาถามหลี่เทียนซือ : “เทียนซือ นายคิดว่าทวดน้อยสามารถเอาชนะปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้จักรพรรดิอะไรนั่นไหม”

สำหรับความแข็งแกร่งของอู๋เป่ยนั้น หลี่เทียนซือค่อนข้างเข้าใจเช่นกัน เขาพูด : “เพียงแค่ไม่ใช่เซียนสวรรค์ คุณชายเอาชนะได้หมด”

ฟังเขาพูดแบบนี้ เย่เสวียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก : “แล้วจะกลัวอะไรอีก ไป กินข้าวกัน ฉันเลี้ยงเอง!”

หลี่เทียนซือ เย่เสวียนและคนอื่นๆไปกินข้าวที่โรงอาหาร คุณชายเว่ยคนนั้นถูกคนหามไปที่หน้าอาคารไม้ไผ่เล็กแห่งหนึ่งแล้ว ภายในอาคารเล็ก มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างใน อายุประมาณสามสิบต้นๆ

เมื่อเห็นมองเห็นคุณชายเว่ยที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำมูกและน้ำตา ขมวดคิ้วเล็กน้อย : “จื้อต๋า ใครทำร้ายนายจนกลายเป็นสภาพแบบนี้”

คุณชายเว่ยคนนี้ชื่อเว่ยจื้อต๋า เขาพูดด้วยเสียงร้องไห้ : “คุณน้า เป็นนักเรียนมาใหม่คนหนึ่ง”

หนึ่งในชายหลายคนที่ส่งเขามาที่นี่ มีคนหนึ่งพูด : “อาจารย์หยาง คนผู้นั้นเป็นนักเรียนที่อาจารย์อู๋พามา ชื่อว่าเย่เสวียน”

อาจารย์อู๋เหรอ ชายหนุ่มคนนั้นพูด : “อู๋เป่ยปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ระดับหนึ่งคนนั้นเหรอ”

ชายหลายคนพยักหน้า : “ใช่”

ชายหนุ่มหัวเราะอย่างเย็นชา : “ตีสุนัขก็ต้องดูเจ้าของ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เห็นฉันอยู่ในสายตา”

จ้าวเทียนเล่อไม่ชอบการต่อสู้ หันตัวแล้ววิ่งหนีทันที พวกเขาเพิ่งมาสถาบันศิลปะการต่อสู้ สถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ดังนั้นพวกเขาจึงต้องตามหาอู๋เป่ยเพื่อหารือเกี่ยวกับมาตรการตอบโต้

อีกด้านหนึ่ง บนโต๊ะของอู๋เป่ยเพิ่งมีอาหารมาวางสองอย่าง เย่เสวียนและคนอื่นๆก็วิ่งมาถึงแล้ว

“พวกนายมาทำอะไร” เขาถาม

เย่เสวียนเขินอายอย่างมาก เขาเกาหัว : “ทวดน้อย พวกเราต่อสู้กับคนอื่นแล้ว”

อู๋เป่ยสะดุ้ง หลังจากนั้นถาม : “ชนะไหม”

เย่เสวียน : “ชนะอ่ะชนะแล้ว แต่คนผู้นั้นเป็นหลานชายของหยางจงฟ่า ต่อมาก็พาคนที่ร้ายกาจสองคนมาแก้แค้น จ้าวเทียนเล่อเผชิญอยู่ข้างหลัง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นยังไงบ้าง”

อู๋เป่ยก็ไม่กังวลเช่นกัน จ้าวเทียนเล่อเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้ เซียนกษัตริย์สองคนน่าจะสู้เขาไม่ได้ เขาจึงแสดงสีหน้าจริงจัง : “ฉันบอกกับนายยังไง อย่าสร้างปัญหา นายหูหนวกเหรอ”

หลี่เทียนซือ : “คุณชาย เรื่องนี้โทษเย่เสวียนไม่ได้ เย่เสวียนกำลังคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง คุณชายเว่ยคนนั้นจู่ๆก็กระโดดเข้ามา ท่าทางหยิ่งผยองอย่างมาก”

หลังจากอู๋เป่ยได้ยินอืมหนึ่งที : “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”

ผ่านไปสักพักหนึ่ง จ้าวเทียนเล่อก็มาถึงแล้วเหมือนกัน เขาพูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณชาย ผมคนเดียวต่อยพวกเขาคนละหนึ่งหมัด”

อู๋เป่ยถาม : “กินข้าวหรือยัง”

เย่เสวียนพยักหน้า : “ทวดน้อย พวกเรากินแล้ว”

“กินแล้วก็ไสหัวกลับไปฝึกฝนสะ”

คนหลายคนรีบจากไป กลัวอู๋เป่ยจะโกรธ

ทันทีที่เย่เสวียนและคนอื่นๆจากไป เหลิงหยินพูด : “ฉันก็คือได้ยินชื่อคุณชายเว่ยคนนั้นเหมือนกัน หลังจากหยางจงฟ่าเลื่อนขั้นเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้จักรพรรดิ คนผู้นี้จู่ๆก็กลายเป็นคนเย่อหยิ่งขึ้นมา มักจะรังแกนักเรียนคนอื่นบ่อยๆ เพราะว่าหยางจงฟ่า เหล่าอาจารย์ล้วนแล้วไม่กล้าไปยุ่งกับเขา”

อู๋เป่ย : “เด็กน้อยตีกัน คิดไม่ถึงเลยว่าคนแซ่หยางจะส่งคนมาแก้แค้น ช่างเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยจริงๆ”

เถี่ยวซวน : “คนผู้นี้เป็นแบบนี้มาโดยตลอด พี่อู๋ ผมคิดว่าเรื่องไม่มีทางจบแบบนี้ คนแซ่หยางจะต้องส่งคนมาอีกอย่างแน่นอน”